Best að nota tækifærið og senda kveðju til fyrrverandi eigenda hennar Bínu !!

Þannig var að ég var búin að glugga í auglýsingar í dálítinn tíma en í hvert sinn
sem ég hringdi v. auglýsingar þá var búið að láta alla.

Ég leitaði í kattholt en fékk ekki kött þar sem ég var með ógeltan fress fyrir og
ráðamönnum kattholts leist ekkert á það …..Héldu að fressinn myndi tjúllast og
gera allt vitlaust.
Ég þóttist nú hins vegar þekkja minn strák og hélt áfram leitinni. Dag einn kom
auglýsing á hugi.is og þar vantaði Bínu litlu nýtt heimili.

Ég sótti hana í Grafarvoginn og féll samstundis fyrir henni þar sem hún lá
ofan á kommóðu og var þvílík prímadonna. Við héldum heim saman og þegar
heim var komið var hún snögg að hreiðra um sig upp í rúmi og tileinka sér
prímadonnu sætið á nýja heimilinu.
Fressanum var fljótt gefið til kynna að hún væri ekki til í tuskið og því
skyldi hann bara halda sig á mottunni.

Allt hefur gengið eins og í sögu …. Hann er mun ánægðari að hafa félagsskapinn
af henni þó svo að hann megi bara horfa ekki snerta.

Bína fékk nafnið Bína-Jósefína og eftir tvær vikur var hún farin að hlýða kalli,
fékk að fara út og fýlar sig mjög vel hjá nýju fjölskyldunni sinni.

Takk fyrir yndislega læðu !!!! - Hún er alveg dámsamleg - Aldrei kynnst eins
miklum kjölturakka og kúriketti !!!

Ég á tvo ketti og er að passa einn og þeir eru allir úr sitthvorri áttinni. Múddi var sá fyrsti. Eins árs högni úr Kattholti, síðan fékk ég mér Snældu úr Kattholti líka. Svo kom Mistra sem er ennþá kettlingur 1/2 norskur skógarköttur og einstaklega ofvirk.

Ég hef alltaf notað sömu aðferðina við að koma með kött inn á heimilið. Hún er sú að láta köttinn sem er að koma vera í flutningskassanum þegar komið er með hana inn, til að heimiliskötturinn geti skoðað hana, þefað af henni o.s.frv. án þess að þurfa að hafa hana of nálægt. Ef þú hleypir kettinum út strax eða of snemma úr kassanum þá er hætta á því að kettirnir verði alltaf óvinir. Ef þessi aðferð dugar ekki, þá er hægt að láta aðkomuköttinn vera inní öðru herbergi þangað til hvæsið og urrið er hætt.

Þegar Snælda kom þá þurfti hún að vera í flutningskassanum í hálftíma. Fyrst urruðu og hvæstu kettirnir á hvor aðra, síðan var farið að pota loppunum í hvort annað, og svo var Múddi orðinn rólegur og ég hleypti henni út, og viti menn, þau fóru strax að leika sér saman. Þegar Mistra kom þá þurfti hún að vera í kassanum í klukkutíma. Skötuhjúin voru í smá fýlu í nokkra daga og hvæstu á hana ef hún kom nálægt, en svo fór öll strollann að leika sér saman, og þið getið ímyndað ykkur lætin þegar 2 ára högni í ponsu yfirþyngd, 1 árs læða sem er brjáluð að hlaupa og gífurlega ofvirk 4 mánaða læða hlaupa brjáluð í slagsmálum og eltingarleik um allt hús. Það mætti halda að það væri fílahjörð á ferðinni. Svo sofa þau saman (halda utan um hvort annað), sleikja hvort annað (reyndar er Mistra þannig að hún sleikir og svo bítur hún) og borða saman. Múddi reynir reyndar yfirleitt að vera mjög virðulegur og klagar alltaf í mig ef þær eru í ruslinu í eldhúsinu. Þess vegna elskar Mistra að stríða honum. Sérstaklega þegar hann er rosalega góður við mig og kyssir mig þá bítur hún hann í skottið. Svipurinn sem kemur á hann er rosalega fyndinn, hann verður svo rosalega móðgaður.

Sem sagt, ef farið er rétt að við kynningu kattanna þá eiga þeir eftir að verða miklir vinir, og það er svo gaman að sjá hvernig þeir láta við hvorn annan, sérstaklega þegar það er komin hjörð eins og hjá mér. Kettinum mun líka líða betur, vegna þess að hann er alltaf með félagsskap, og andlitsþvotturinn sem þeir fá hjá hvor öðrum er líka alger nauðsyn.