Árið 1947 var, sem fyrr segir, Charlie fluttur á Carmarillo geðsjúkrahúsið vegna taugaáfalls. Í apríl sama ár fór hann aftur til New York, laus við heróínfíknina í bili og stofnaði kvintett með trommaranum Max Roach og Miles Davis. Er Charlie Parker var kominn aftur á ról í New York og byrjaður að spila á klúbbum sem endranær fór hann smám saman að taka eftir því að á meðan hann hafði verið í burtu hafði fólk byrjað að líta á hann sem goðsögn í lifanda lífi og voru margir farnir að herma eftir stíl hans. Saxófónleikarinn Jackie McLean sagðist mundu una glaður við sitt ef aðeins hann gæti fengið að spila nákvæmlega eins og Charlie Parker.

Fólk hafði byrjað að nefna tónlist hans bebop (og reynt að vísa þannig einhvern veginn í rytma laga Parkers) en Charlie sjálfur þoldi ekki orðið og taldi það eitt af vélarbrögðum djöfulsins(eins og hann segir ekki í neinum útvarpsþætti). Sjálfur sagðist Parker bara vera að reyna að spila “hreint” og leita að fallegu nótunum, engin tónlist var honum framandi. Í eitt skipti fór hann með hljómsveit sinni á bar til að slaka á og ef til vill til að klóra sér í lifrinni. Nema hvað, á bar þessum var glymskratti nokkur; Charlie reis upp úr sæti sínu, gekk sallarólegur og yfirvegaður að vanda að glymskrattanum, lyfti vísifingri og studdi við hnapp sem stóð við hliðina á nafni lags sem sungið var af Hank Williams. Tónlistarmennirnir, furðu lostnir yfir lagavali Parkers þorðu ekki fyrir sitt litla líf að spyrja hvers vegna þessu djassstjarna valdi lag sungið af þjóðlagasöngvara, þangað til einn þeirra gerðist svo djarfur: “Af hverju?” spurði hann. Charlie Parker leit við og sagði: “Sögurnar, vinur, hlustaðu á sögurnar.” Öðru sinni var hann á ferðalagi í bifreið sinni upp í sveit þegar hann ók framhjá búfénaði sem var á beit. Þar var geit sem skeit og var í hafursleit. En nóg um það, Parker hafði heyrt að búfénaður hefði yndi af tónlist. Svo hann dreif sig upp úr sætinu, út á akur og blés yfir nokkra kórusa af sinni alkunnu snilld.

Honum hefði aldrei verið tekið sem stjörnu í Ameríku, enda var hann aðeins þekktur af tónlistarmönnum, hann hafði aldrei birst á forsíðu neins blaðs, aldrei komið fram í sjónvarpinu, og plötur hans höfðu aldrei selst í miklu upplagi.
Í maí 1949 fór hann á fyrstu alþjóðlegu djasshátíðina í heimi sem haldin var í Evrópu. Þar hitti hann fyrir þá kumpána Sidney Bechet og Louis Armstrong. Var honum þar loksins tekið fagnandi hendi af vinsemd og virðingu og var skipað í flokk með fyrrnefndum kempum og var jafnvel tekið vel af sauðsvörtum puplinum. Í kjölfarið tók hann upp plötu sem nefndist “Charlie Parker with strings” og seldist hún mest af öllum hans plötum. Mörgum fannst hann vera að svíkja tónlistina sem hann hafði skapað, en það var misskilningur. Hann spilaði frábærlega vel, hugmyndirnar streymdu úr kollinum og út í gegnum lúðurinn sem aldrei fyrr; besta lagið að okkar mati er “Just friends”.

Paparnir komu til Íslands á 8. öld, þegar land var skógi vaxið milli fjalls og fjöru og alls ómengað af öllum ruslaralýð. Fyrsti papinn sem steig fæti hér á land hét Mingus McFlurry og hafði sérstakan áhuga á endurreisnartímabilinu(sem enn þá átti eftir að ganga í garð) og frímerkjum.
Eitt skipti ákvað hann að bregða sér af bæ til að kaupa stóðhest nokkurn. Hann leggur leið sína niður Skólavörðustíginn (sem öll var þá í mýri). Þar hitti hann fyrir félaga sinn frá fornu fari, Sir Iwant McIntosh og þrælinn hans, Patsy.
“Ágætis veður í dag, venjulega er alltaf rok hérna í vesturbænum(sem ekki er enn þá til)” segir McFlurry.
“Satt er það. Við ættum þó að þakka fyrir að hafa eitthvað veður.” svarar McIntosh um hæl og heldur áfram: “Á ferðum míunum um freðmýrar Þingholtanna hitti ég fyrir mann sem sagði mér að ekkert væri veðrið lengur sunnan borgarinnar helgu.”
-“Já, passar það við hina kómísku þögn súrrealismans?”
-“Vissulega, en aðeins ef það væri búið að finna upp afstæðiskenninguna.”
-“Hver er þetta sem þú hefur í eftirdragi?”
-“Þetta er ræfilstuskan og þrællinn minn, Patsy. Patsy, hvar eru kókoshneturnar?”
-“Herra, það er því miður engar svölur á Íslandi þannig að kókoshnetur geta fræðilega séð ekki borist hingað til lands.” svarar Patsy.


Við höldum nú áfram með svalllífið og dregggleðina, hasssalana og spítttökuna í lífi Parkers. Í desember 1949 var skemmtistaðurinn “Birdland” opnaður, sem var skírður í höfuðið á Parker.

Við látum þetta nægja í bili, vonandi kemur þriðja greinin á morgun eða á miðvikudaginn.

Höfundur: Snorlax
Málfræðilegar athugasemdir, orðaforðagnægtabrunnur og niðurskrif:Hvurslags

Góðar stundir.