Það var eitt sinn strákur sem hét Jónas. Jónasi fannst hor alveg rosalega gott. Fyrst honum fannst hor gott þá vildi hann náttúrulega alltaf vera kvefaður með mikið rennsli svo hann gæti alltaf átt nóg. Svo kom stundum fyrir að hann var bara ekki kvefaður, þá fór hann til einhverra vina sinna sem voru kvefaðir og reyndi að láta þá smita sig, það gekk ekki alltaf og þá fór hann til sumra kvefaðra vina sinna og fékk bara hor hjá þeim.
Eitt sinn kom það fyrir að amma hans Jónasar dó og hann bjó hjá ömmu sinni með mömmu sinni og pabba. Líkið af ömmu hans var sett niður í kjallara þangað til það fengi pláss á líkhúsinu. Jónas átti erfitt með að sofna, hann hafði ekki bragðaðá hori í heilann mánuð. Honum datt ráð í hug, amma hans hafði gengið í gegnum erfið veikindi og hafði verið mjög kvefuð hann ætlaði að taka smá hor úr ömmu sinni. Hann fór niður í kjallara. Peran var sprungin í kjallaranum og þess vegna sá Jónas ekki neitt. Hann fann fyrir andliti ömmu sinnar og byrjaði að sjúga úr annari nösinni á henni. Það kom mikið, hann kláraði´þá nös og byrjaði á næstu, hann var búinn með úr báðum nösunum, hann ákvað að sjúga meira til að ná því allra síðasta. Það var einhver stífla han saug af öllum sálarkröftum og það kom köggull út og í munninn á honum, það sama gerðist hinumegin og hann smjattaði á þessu. Svo fór hann upp í rúm alsæll og saddur búinn að fá nóg af hori. Daginn eftir vaknaði hann til þess að fá sér morgunmat en hann fann mömmu sína og pabba liggjandi upp í rúmi döpur á svip. Hvað er að? spurði hann. Það er einhver búinn að taka augun úr ömmu þinni!