Guðmundur var að spjalla við Tom, kunningja sinn í Kaliforníu.
„Ég er að fara til La Jolla í næstu viku,“ sagði Guðmundur.
„Þú átt að segja La ‘ Hoj-a ’!” greip Tom fram í.
„Ó, ég skil. Við hjónin ætlum að dvelja á El Cajón hótelinu.“
„Þú meinar El Ca ‘ Hóne ’ hótelinu!” leiðrétti Tom aftur.
„Úps, ég skil.“
„Hvenær ferðu svo aftur til Íslands?” spurði Tom.
Guðmundur hugsaði sig um í smástund og sagði svo varfærnislega:
„Veit ekki, annaðhvort í húní eða húlí.“

————————————————————————————————————-

Tveir ljóshærðir menn leigðu saman litla íbúð. Eldur braust út í íbúðinni eina nóttina og þeir hlupu út á svalir.
„HJÁLP, HJÁLP,” kallaði annar þeirra.
„Kannski hjálpaði það ef við kölluðum saman!“ sagði hinn.
„Góð hugmynd,” sagði sá fyrsti og þeir kölluðu í kór:
„SAMAN, SAMAN …“

—————————————————————————-

Gunna gamla dó og Jón, maðurinn hennar, hringdi í lögregluna.
„Hvar býrðu í bænum?” spurði lögreglumaðurinn.
„Við syðri endann á Kalkofnsgötu,“ sagði Jón.
„Kakkoffs …, úps, gætirðu stafað þetta fyrir mig.”
Eftir langa þögn sagði Jón: „Hvernig líst þér á að ég dragi Gunnu bara niður á Sæbraut og þið sækið hana þangað?“

——————————————————————————————————————

Sigfús og Geirþrúður bjuggu í huggulegri íbúðarblokk eldri borgara í Hafnarfirði. Þau urðu hissa þegar drepið var á dyr hjá þeim skömmu fyrir miðnætti eitt mánudagskvöldið. Sigfús fór til dyra og við dyrnar var stór og grimmdarlegur maður sem starði á hann. „Ó, þetta er hræðilegt. Nú verð ég rændur og missi alla peningana mína,” hrópaði Sigfús og reif í hárið á sér.
„Ég er enginn ræningi,“ urraði maðurinn hneykslaður. „Ég er nauðgari!”
„Guði sé lof,“ sagði Sigfús og andaði léttar. „Þrúða mín, þetta er til þín!”

———————————————————————————————————

„Þú kemur seint,“ sagði dökkhærði barþjónninn við ljóshærða barþjóninn.
„Já, ekkert skrýtið, ég varð vitni að hræðilegu slysi á leiðinni. Það var eins gott að ég var búinn að fara á skyndihjálparnámskeið!”
„Hvað gerðir þú?“ spurði sá dökkhærði.
„Ég settist á gangstéttina og beygði höfuðið niður á milli hnjánna til að það liði ekki yfir mig.”