Það var sólríkur morgunn í skóginum þegar bangsafjölskyldan reis úr rekkju einn daginn. Bangsi litli tölti inn í eldhús, settist við morgunverðarborðið, leit ofaní litlu skálina sína og sá að hún var tóm. “Hver hefur borðað grautinn minn?” spurði hann, ámátlegum rómi. Bangsapabbi leit ofan í stóru skálina sína og sá að hún var líka tóm. “Hver hefur borðað grautinn minn?” urraði hann. Bangsamamma leit upp frá eldhúsbekknum og sagði: “Ó mæ god, hvað oft þurfum við að fara í gegnum þetta? Bangsamamma vaknaði fyrst allra. Bangsamamma vakti ykkur hina. Bangsamamma hitaði kaffið. Bangsamamma tæmdi uppþvottavélina og raðaði upp í skápa. Bangsamamma lagði á borðið. Bangsamamma hleypti kettinum út, tæmdi kattabakkann og gaf kisu að éta og drekka. Bangsamamma fór út og sótti blaðið. Og nú, þegar þið drattist loksins á fætur og parkerið ykkar súru trýnum við morgunverðarborðið… hlustið vel, þetta segi ég bara eitt skipti í viðbót:

”ÉG ER EKKI BÚIN AÐ BÚA TIL HELVÍTIS GRAUTINN ENNÞÁ!!!!"