Munkar og nunnur sækja sömu kirkju, munkar fyrir hádegi, nunnur eftir. Einn daginn gleymdu munkarnir sér og voru nunnurnar að koma og náðu þeir rétt svo að komast út en Stebbi varð eftir, því hann var heyrnadaufur. En tók handklæði og sápu og dulbjó sig sem rómverska styttu. Svo fóru nunnurnar að þrífa sig og tóku eftir þessum spotta á styttunni. Þau toguðu í hann og þá datt sápan og svo toguðu þær aftur og þá datt handklæðið. En þegar þær toguðu í þriðja sinn kom ekkert, þannig að þær toguðu aftur og aftur og aftur. Og svo sagði ein nunnan: “En sniðug stytta fyrst kom sápa og svo handklæði og síðan Body lotion”

————————————————————————————————————

Það var einu sinni lítil stelpa sem var að labba á strönd og sá nakin mann, hún labbaði uppað honum og benti á typpið á honum og spurði hvað er þetta? kallinn svaraði: þetta er strúturinn.
Þá benti hún á eistun og spurði hvað er þetta?
kallinn svaraði: Þetta eru egginn.
þá benti hún á punghárinn og spurði hvað er þetta? þá svaraði kallinn þetta er hreiðrið.
Svo lagðist kallinn í sólbað og vaknaði svo við mikinn sársauka og spurði litlu stelpuna hvað hún gerði, hún svaraði : Sko ég var að klappa strútnum þegar hann hrækti á mig þannig að: Ég sneri strútinn úr hálsliðnum, braut egginn og kveikti í hreiðrinu.

————————————————————————————————————

Eiginmaðurinn hafði legið meira og minna í dái í nokkra mánuði fársjúkur en af og til komist til rænu. Eiginkonan var við sjúkrabeð mannsins upp á hvern einasta dag. Dag einn þegar eiginmaðurinn komst til meðvitundar um stund gaf hann konu sinni bendingu um að koma nær sér. Og þegar hún hafði sest hjá honum hvíslaði hann að henni tárvotum augum: Veistu hvað?
Nei, hvað er það væni minn?
Þú hefur gengið gegnum öll erfiðleikatímabil lífs míns með mér…
Þegar ég var rekinn varstu til staðar að styðja mig…
Þegar atvinnureksturinn misheppnaðist varstu stoð mín og stytta…
Þegar var skotið á mig varstu við hliðina á mér ….
Þegar við töpuðum húsinu varstu á þínum stað og þegar heilsan fór að bila varstu enn við hlið mér….
Veistu hvað?
Nei hvað, kæri minn, sagði hún brosandi um leið og hún fann hjarta sitt fyllast hlýju.
“Ég held þú færir mér ógæfu…”