Stelpa nokkur kemur til prests til að játa syndir sínar:
“Fyrirgefðu mér faðir, ég hef syndgað.”
“Ég hlusta..” segir prestur.
“Ég kallaði strák tíkarson.”
“Afhverju gerðirðu það,” spyr presturinn.
“Af því að hann snerti á mér hendina,” segir stelpan.
Presturinn teygir sig til hennar og snertir á henni hendina: “Svona?”
“Já,” svarar stelpan.
“Það er nú engin ástæða að kalla menn tíkarsyni fyrir það.”
“Síðan kom hann við brjóstin á mér,” heldur stelpan áfram.
“Svona?” spyr prestur og teygir sig í jullurnar á henni.
“Já,” svarar stelpan.
“Það er nú engin ástæða að kalla menn tíkarsyni fyrir það.”
“Síðan byrjaði hann að klæða mig úr fötunum..”
Og prestur byrjar að klæða hana úr fötunum: “Svona?”
“Já faðir, svona!”
“Það er nú engin ástæða að kalla menn tíkarsyni fyrir það.”
“En síðan stakk, þú veist, inn í þú veist,” segir stelpan.
“Hvernig? Svona?” spyr prestur og stingur þið vitið inn í þið vitið. “JÁ, JÁ, SVONA….”, byrjar stelpan.
Eftir nokkrar mínútur segir prestur: “En elskan mín, það er nú engin ástæða til að kalla menn tíkarsyni. Þú hefur verið óþæg stelpa.”
“En faðir,” segir stelpan, “hann var með Aids.”
“ÞESSI HELVÍTIS TÍKARSONUR !!!!”