Það voru jól hjá Óla litla og hann var rosalega spenntur fyrir öllum pökkunum. “Mamma, mamma. Má ég opna einn pakka núna?” “Nei Óli minn. Fyrst borðum við matinn.” Eftir mat Óli enn spenntari og spurði aftur hvort að hann mætti opna bara einn pakka. “Nei Óli minn. Við eigum eftir að drekka kaffi og spjalla og svona”. Þegar allir voru búnir með kaffið sitt er Óli við það að missa þolinmæðina og spyr hvort hann megi núna opna pakkana sína. “Nei Óli minn. Fyrst þurfum við að vaska upp. Svo máttu opna pakkana þína”. Uppvaskið var klárað og þá sagði mamma: “Jæja Óli minn. Nú máttu fara að skoða pakkana”. Óli hljóp inní stofu og byrjaði að lesa á merkimiðana. “Frá Jóa frænda til pabba. Frá Stínu frænku til mömmu” og svo framvegis. Þegar Óli var búinn að lesa á alla pakkana og sá að það var enginn til sín spurði hann mömmu sína sorgmæddur: “Mamma… Er enginn pakki handa mér?” “Sjáðu Óli minn. Þarna er einn riiisastór!” og benti undir borðið sem jólatréð stóð á.
Óli flýtti sér að pakkanum og las á merkimiðann. “Frá afa og ömmu til pabba og mömmu”. “Fæ ég ekki neinn pakka” spurði Óli og var við það að fara að gráta. “Óli minn… Við vorum búin að ræða þetta… Þú ert með banvænt krabbamein.”