Einu sinn var ung manneskja sem hlýddi nafninu Rauðhetta sem bjó með móður sinni við jaðar stórs skógar. Dag einn bað Móðir hennar Rauðhettu hana að fara með körfu fulla af ferskum ávöxtum og Egilskristal® til ömmu hennar – ekki vegna þess að þetta var kvennastarf, heldur vegna þess að verknaðurinn var göfuglyndur og vakti upp mikla samfélagskennd. Enn fremur var Amma hennar ekki veik, heldur var hún með fullu viti og við góða heilsu og gat fyllilega séð um sig sjálf sem fullorðin manneskja.

Rauðhetta fór af stað með körfuna fulla af næringarefnum af stað út í skóg. Margir vinir hennar trúðu því að skógurinn væri drungalegur og hættulegur staður og þessvegna steig það aldrei fæti þar inn. Rauðhetta var hinsvegar það örugg með verðandi kynferði sitt að svona Fraudíanskar ímyndir hindruðu hana ekki.

Á leið sinni í hús Ömmu sinnar var hún Rauðhetta ávörpuð af Úlfi sem spurði hana hvað væri í körfunni. \“Heilsubætandi snarl handa Ömmu sem er vissulega fullfær um að sjá um sig sjálf sem fullorðin einstaklingur.\”

Þá sagði Úlfurinn, \“Veistu, vinan, að það er ekki öruggt fyrir litar stúlkur eins og þig að reika um þennan skóg alein.\”

Þá svaraði Rauðhetta,\“Mér finnst þessi karlrembulega athugasemd þín einkar móðgandi, en ég mun hunsa það vegna hefðbundinnar stöðu þinnar sem úrhrak samfélagsins, þar sem álag þess hefur neytt þig til þess að þróa þína eigin fullgildu heimssýn. Afsakaðu mig, en ég þarf að halda áfram.\”

Rauðhetta gekk meðfram aðalslóðinni. En vegna stöðu sinnar utan samfélagsins sem hafði losað hann við þrælslega hollustu við línulegt, vestrænt ættað hugsunarferli, vissi Úlfurinn um fljótlegri leið að húsi Ömmu. Hann ruddist inn í húsið og borðaði Ömmu, sem er fullkomlega gild aðgerð hjá kjötætu eins og honum. Síðan, óbundin af stífum reglum um það sem talið er karlmannlegt og kvenlegt, klæddi hann sig í náttfötin hennar Ömmu og skreið í rúmmið.

Rauðhetta gekk inn í hús Ömmu og sagði, \“Amma, ég færði þér fituskert og saltlítið snarl til þess að fagna hlutverki þínu sem ættmóður.\”

Þá sagði Úlfurinn,blíðlega þar sem hann lá í rúminu,\“ Komdu nær, barnið mitt, svo ég geti séð þig.\”

Og sagði þá Rauðhetta,\“Æ, ég var búin að gleyma að þú ert jafn sjónrænt áskoruð og leðurblaka. Amma, svakalega ert þú með stór augu!\”

\“Þau hafa séð og fyrirgefið margt, vinan mín.\”

\“Amma, rosalega ert þú með stórt nef &endash; aðeins tiltölulega, auðvitað, og vissulega aðlaðandi á sinn máta.\”

\“Það hefur þefað margt og fyrirgefið, vinan mín.\”

\“En Amma, svakalega ert þú með stórar tennur!\”

Þá sagði Úlfurinn,\“Ég er ánægður með það sem ég hef og það sem ég er.\” Og stökk upp úr rúminu. Læsti hann klónum í Rauðhettu í þeim tilgangi að gæða sér á henni.

Rauðhetta öskraði, ekki vegna óttans á því að Úlfurinn klæddist kvenfötum heldur vegna yfirgangs hans inn á hennar einkasvæði. Nálæg trjáskurðarmanneskja (eða trjábolseldsneytisfræðingur eins og hann vildi vera kallaður) heyrði öskur Rauðhettu. Þegar hann braust inn í húsið, sá hann áflogin í gangi og reyndi að ganga á milli. En þegar

hann lyfti exinni sinni, stoppuðu bæði Rauðhetta og Úlfurinn.

\“Og hvað heldur þú að þú sért að gera?\” spurði Rauðhetta. Trjáskurðarmanneskjan deplaði augunum og reyndi að svara, en honum datt ekkert í hug .

\“Stormandi hérna inn eins og Neanderthalsmaður, treystandi vopninu þínu til þess hugsa fyrir þig!\” sagði hún. \“Karlrembusvín!\”

Þegar Amma heyrði í rödd Rauðhettu, stökk hún út úr gini Úlfsins, tók exi trjáskurðarmanneskjunnar og hjó hausinn af honum. Eftir þessa raun, fundu Rauðhetta, Amma og Úlfurinn til sameiginlegs tilgangs.
Þau ákváðu að koma upp annarskonar heimilishaldi byggðu á gagnkvæmum skilningi og samvinnu.
Og þau lifðu Hamingjusöm í skóginum alla ævi.

Köttur út í mýri
Setti uppá sig stýri
Og úti er ævintýri