Maður nokkur þurfti að komast á karlaklósettið, en það var upptekið.
Kona, sem þarna var stödd, tók eftir því að maðurinn gekk með stuttum
skrefum og var með örvæntingarsvip á andlitinu.
“Herra minn,” sagði hún, “kvennaklósettið er laust og þú mátt nota það ef þú
lofar að snerta engan takkanna sem eru á veggnum”.
Maðurinn var alveg kominn í spreng og tilbúinn að lofa hverju sem var til að
leysa málið.
Þar sem hann sat - og leið nú svo miklu betur - fór hann að horfa á takkana
sem hann hafði lofað að snerta ekki. Það voru 3 hvítir takkar merktir VV, HL
og PP og svo var einn rauður sem merktur var STT. Hver myndi svosem vita það
þó hann snerti þessa takka? Hann stóðst ekki freistinguna. Fyrst ýtti hann á
VV. Volgt vatn úðaði mjúklega undirvagninn. Manninum leið voða vel. Svona
lúxus var sko ekki á karlaklósettum. Í von um áframhaldandi sælu ýtti hann á
HL takkann. Hlýtt loft lék nú um neðri hæðina, honum til ómældrar ánægju. Nú
gat ekkert stoppað manninn. Hann ýtti á takkann merktan PP og nú birtist
púðurkvasti sem púðraði allt fíniríið. Þvílíkur unaður! Maðurinn gat varla
beðið eftir því að ýta á rauða takkann. Hann hafði grun um að þar væri
ekkert minna en alsælan. ——-
Hann vissi að hann var á spítala strax og hann opnaði augun. Hjúkrunarkona
var yfir honum, með glott á andlitinu. “Hvað skeði? Af hverju er ég hérna?
Það síðasta sem ég man er að ég var á kvennaklósetti!”
“Þú ýttir á einum of marga takka” svaraði hjúkrunarkonan brosandi. “Rauði
takkinn, sem merktur er STT, er sjálfvirkur túr-tappatogari. Tippið af þér
er undir koddanum þínum”.