Jónas er harðduglegur maður og vinnur myrkranna á milli, en í frístundum
sínum sundar hann íþróttir af kappi, blak og innanhússfótbolta, svo að
eina góða helgi ákveður Magga, konan hans, að lyfta aðeins skapinu hjá
honum og fara með hann út á lífið. Þau klæða sig í sitt besta púss og fara
á einn af þessum stöðum þar sem boðið er upp á “listdans”.
Dyravörðurinn á skemmtistaðnum sér þau koma og kallar til Jónasar “Góða
kvöldið, Jónas. Hvernig hefurðu það í kvöld?”
Magga verður hissa á þessu og spyr Jónas hvort hann hafi komið þarna áður.
“Nei, nei,” segir Jónas, “hann er einn af þeim sem ég spila
innanhússboltann við.”
Þau fá sér sæti og þjónustustúlka kemur til þeirra, sér Jónas og segir
“Gaman að sjá þig, Jónas. Gin og tónik eins og venjulega?”
Augu Möggu stækka. “Þú hlýtur að koma hingað oft!”
“Nei, nei,” segir Jónas. “Strákarnir kíkja stundum hingað inn eftir
blakið.”
Þá kemur nektardansmær upp að borðinu þeirra íklædd litlu meira en
brosinu. Hún faðmar Jónas ynnilega að sér og segir “Ætlarðu að fá
einkadans eins og venjulga, Jónas elskan?”
Magga verður öskureið, safnar saman dótinu sínu og stormar út af
skemmtistaðnum.
Jónas eltir hana og sér hvar hún fer inn í leigubíl, svo hann stekkur inn
í bílinn á eftir henni. Magga horfir á hann hatursfullu augnaráði og lætur
hann hafa það óþvegið.
Þá hallar leigubílstjórinn sér að Jónasi og segir “Þú hefur náð í eina
erfiða í kvöld, Jónas minn.”