Heyrðu nú Jónas minn,“ sagði Guðmundur. ”þú ert nú farinn að drekka
andskotanum meira. Hvað gengur á? Hvað er að kallinn minn?“
”Það er konan,“ sagði Jónas. Hún er búin að missa allan áhuga. Það er allt
í drasli heima - fullir öskubakkar út um allt - drullugir diskar í
vaskinum - rúmin óumbúin.
Hún hugsar heldur ekki neitt um sjálfa sig - slæpist um í slopp allan
daginn - rúllur í hárinu - þyrfti að fara í bað.
Ég er farinn að hata hana svo mikið að mig langar helst til að drepa hana,
bara ef ég gæti komist upp með það.”
“Meinarðu þetta?” “Hvert orð” “Sko, það er til aðferð,” sagði Guðmundur.
“Fullkomlega löglegt morð, bara ef þú ert tilbúin til að gera það. Þú bara
ríður henni til dauða.”
“Hvað áttu við?” “Sko, konur geta bara þolað visst álag í kynlífinu, og ef
þú kemst upp fyrir það, þá deyja þær. Það ein sem þú þarft að gera er að
halda áfram þangað til hún gefur upp öndina og þú ert fullkomlega hólpin.
Þú ert jú maðurinn hennar!” “Ja hérna,” sagði,“ sagði Jónas. ”Þetta hafði
ég ekki hugmynd um. Ég verð að reyna þetta.“
Næsta kvöld styrkti Jónas sig með nokkrum bjórum og diski af ostrum áður
en hann fór heim. Þegar þangað kom var Magga álíka sóðaleg og venjulega og
drasl út um allt eins og áður. Jónas aftók kvöldmat, en dró Möggu inn í
svefnherbergi, þar sem hann sarð konu sína af krafti. Seinna, þegar Magga
var um það bil að jafna sig stökk Jónas á hana aftur og tók hana á ný.
Alla nóttina vakti hann hana með reglulegu millibili og náði fram vilja
sínum, þannig að hún fékk litla sem enga hvíld. Þegar fyrstu skímur
morguns gægðust inn um gluggann leit Jónas vandlega á konu sína þar sem
hún lá afvelta í rúminu, grágræn í framan með svitastorkið enni og átti
örðugt um andardrátt. ”Mér tókst það,“ hugsaði hann. ”Hinn fullkomni
glæpur. Nú fer ég í vinnuna og þegar ég kem heim í kvöld uppgötva ég
þennan hörmulega atburð.“ Hann fór í sturtu og ók síðan á skrifstofuna
eins og venjulega. Um kvöldið kom hann heim, reiðubúin að setja upp
sorgarsvipinn, en varð hissa þegar hann ók inn götuna heima hjá sér þegar
hann sá að allt húsið var uppljómað. ”Jæja þá,“ hugsaði hann.
”Nágrannarnir eru búnir að finna líkið. Þá verður þetta bara þeim mun
auðveldara.“
En þegar hann gekk upp tröppurnar að húsinu sínu varð hann enn meira
hissa. Magga tók á móti honum í dyrunum, hrein, greidd og förðuð með
höfugt ilmvatn. Hún var í fallegasta kvöldkjólnum sínum, svo hún var bara
næstum því heillandi. Jónas var forviða, en lét sem ekkert væri og gekk
inn. Allt var hreint og fágað, öll gólf bónuð, leirtauið uppvaskað og inní
skápum og í borðstofunni var dúkað borð með búnaði fyrir kvöldverð fyrir
tvo. Á miðju borði loguðu kerti. Ilmur af stórsteik barst úr eldhúsinu.
Jónas var sem steini lostinn. Magga hnippti í hann. ”Þú sérð um mínar
þarfir, kallinn minn, og þá sé ég um þig!"