Sveitafjöldskylda ein átti heima í einhverjum útnára og höfðu allt sitt líferni af belju sinni. Fjöldskylda þessi samanstóð af bóndanum kellingunni og synum þeirra þremur. Á hverjum einasta morgni var bóndinn fyrstur á fætur og sá um að mjólka beljuna. En einn dagurinn varð heldur betur öðruvísi en allir hinir. Þegar bóndinn kom út í hlöðu sá hann beljuna steindauða. Hann vissi ekki hvað hann ætti að gera þannig að hann hengdi sig við hliðina á beljunni.
Stuttu seinna fór kellingin á fætur en skildi ekki afhverju mjólkin væri ekki kominn inn í hús, þannig að hún fór út í hlöðu til að athuga málið. Þar sá hún bæði beljuna og kallin og fékk hún svo mikið áfall að hún dó þar sem hún stóð.
Svo fór elsti sonurinn og undraðist hann líka hvernig á málum stóð, fór út í hlöðu og sá hvað hefði gerst. Hann ákvað að fara að vatninu og drekkja sér, en einmitt þegar hann kom að vatninu kom vatnadís upp sem vissi hvað hefði gerst og sagði við hann “Ef þú getur gefið mér 10 fullnægingar í röð þá skal ég lífga alla við og gera líf ykkar fullkomið” Strákurinn samþykkti þetta auðvitað. Hann byrjaði en tókst bara að gefa henni 6 fullnægingar áður en hann dó. Um sama leiti og þetta gerðist fór næst elsti sonurinn á fætur. Hann hljóp einnig að vatninu þegar hann hafði farið í fjósið og aftur kom vatnadísinn og bauð honum það sama. Honum tókst hins vegar að komast upp í 9 áður en hann dó. Nú fór yngsti sonurinn á fætur, hann endaði einnig hjá vatninu. Enn og aftur kom vatnadísinn og bauð sama samninginn. Sá ungi hugsaði sig ekki lengi um áður en hann sagði “bara 10? eigum við ekki bara að segja 20?” Vatnadísinni brá svolítið við þennan hroka í stráknum og sagði “Nú er bara verið að gefa í skyn að þú sért betri en aðrir..? Við skulum þá bara hafa það 50 fullnægingar í röð!” Þá brosti sá litli “Ekkert vesen, höfum það bara 100. Það er svo falleg slétt tala” Vatnadísinn var orðin svolítð smeyk og spurði “Ertu viss um að þú getir það?” Strákurinn hló bara og sagði “Ertu viss um að ÞÚ getir þolað það…. beljan þoldi það ekki”