Ung stelpa fór til prestsins:
“Blessaðu mig faðir, því ég hef syndgað.”
“Segðu mér frá barnið mitt”
“Ég kallaði karlmann helvítis fífl”
“Af hverju gerðirðu það?”
“Hann greip í hendina mína”
“Svona?”
“Já faðir”
“Það er engin ástæða til að kalla hann helvítis fífl”
“Svo greip hann í brjóstið á mér”
“Svona?”
“Já faðir”
“Það er engin ástæða til að kalla hann helvítis fífl”
“Svo kyssti hann mig”
“Svona?”
“Já faðir”
“Það er engin ástæða til að kalla hann helvítis fífl”
“Svo klæddi hann mig úr öllum fötunum”
“Svona?”
“Já faðir”
“Það er engin ástæða til að kalla hann helvítis fífl”
“Svo byrjaði hann að ríða mér á fullu.”
“Svona?”
“JÁ FAÐIR! JÁ FAÐIR! JÁ FAÐIR!”
(nokkrum mínútum seinna)
“Jæja, þetta var gott. En það er samt engin ástæða til að kalla hann helvítis fífl”
“Já, en faðir, svo sagðist hann vera með AIDS”
“HELVÍTIS FÍFLIÐ!”

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*- *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

Einu sinni var maður sem hét Guðmundur. Hann var þeim galla búinn að þegar vinnufélagarnir töluðu um einhvern þá þóttist hann þekkja hann. Einn daginn í vinnunni í kaffihléinu voru menn að tala um Björk Guðmundsdóttur. Þá heyrðist í Guðmundi: “Já, Björk, hún er nú góð stelpa”
Vinnufélagi: “Guðmundur, þekkir þú Björk?”
Guðmundur: “Já hún er mjög fín”
Vinnufélagi: “Djöfuls… kjaftæði Guðmundur. Við erum komnir með nóg af þessu, þú þykist þekkja alla. Í guðanna bænum hættu þessu kjaftæði og haltu þessu fyrir sjálfan þig”.
Nokkrum dögum síðar í vinnunni.
Vinnufélagi: “Strákar, Svíakonungur er víst að koma til landsins á morgun”.
Guðmundur: “Svíakonungur, það er nú góður karl”.
Vinnufélagi: “Þekkir þú líka Svíakonung?”
Guðmundur: “Já,já ég þekki hann mjög vel”
Eins og áður sagði voru vinnufélagarnir löngu búnir að fá sig fullsadda af þessu kjaftaæði í Guðmundi og létu þetta sem vind um eyru þjóta. Daginn eftir var Guðmundur ekki í vinnunni og þótti mönnum það mjög einkennilegt. Sama kvöld í fréttum sást Guðmundur ásamt ríkisstjórninni á REK flugvelli að taka á móti Svíakonungi, og heilsuðust Guðmundur og Svíakonungur með virktum. Vinnufélagarnir voru mjög hissa og sumir meira að segja trúðu núna þessum sögum Guðmundar. Tveimur dögum síðar tilkynnti yfirmaður vinnunnar að hann, ásamt konu sinni, væri að fara til Ítalíu og ætlaði að sjá páfann í Vatíkaninu.
Þá heyrðist í Guðmundi: “Páfinn, já, það er nú góður maður”.
Yfirmaður: “Guðmundur, þekkir þú páfann líka?”
Guðmundur: “Já, já, ansi fínn karl en svolítið gamall”.
Yfirmaður: “Guðmundur nú geri ég við þig samning. Þú kemur með okkur til Ítalíu og kynnir mig fyrir páfanum. Ef þú þekkir hann skal ég splæsa á þig ferðinni, ef hann þekkir þig ekki splæsir þú”.
Guðmundur: “Ok”.
Á Ítalíu: Guðmundur og yfirmaðurinn voru komnir í Vatíkanið í messu og var kirkjan fullsetin. Þegar messan var búin gekk Guðmundur í gegnum mannþröngina og upp að púltinu þar sem páfinn var. Þeir heilsuðust með virktum og töluðu í smá stund saman. Síðan er Guðmundi litið yfir mannþröngina en sér yfirmanninn ekki í fyrstu, loksins kemur hann auga á hann þar sem hann liggur á gólfinu með óráði og fólk stumrandi yfir honum. Guðmundur hleypur strax til yfirmanns síns og kemur að honum þegar hann er að vakna aftur til lífsins.
Guðmundur: “Hvað gerðist? Varstu svona hissa á þvi að ég þekkti páfann?”
Yfirmaður: “Nei, nei - þegar þú varst að tala við páfann bankaði Robert DeNiro á öxlina á mér og spurði mig: ”Who is that guy standing beside Guðmundur?"