Ég fór í verslun um daginn.
Ég var bara í 5 mínútur og þegar ég kom út var
djöfilsins andskotans lögga að skrifa sektarmiða.
Svo ég gekk að honum og sagði, “Heyrðu félagi, hvernig væri að gefa mönnum
smá sjéns ?”
Hann leit ekki við mér og hélt áfram að skrifa sektarmiðann, svo ég kallaði
hann blýantsnagandi nasista. Hann leit snögg á mig og byrjaði á því að
skrifa annann sektarmiða fyrir of slitin dekk undir bílnum.
Þá kallaði ég hann rolluríðandi, hoppandi fáráðling. Hann lauk við að skrifa
miða nr. 2 og setti hann á bílinn með fyrsta miðanum. Svo byrjaði hann að
skrifa þriðja miðann !! Svona gekk þetta í um 20 mínútur,því meira sem ég
svívirti hann, því fleiri sektarmiða skrifaði hann. Mér var í raun
andskotans sama,en þið hefðuð átt að sjá svipinn á honum þegar ég fór yfir
götuna að bílnum mínum,fór inn í hann og keyrði burt.




Ungur maður sem réð sig sem leiðbeinanda í gagnfræðaskóla var orðinn ansi þreyttur á nemendum sínum eftir fyrstu vikuna. Í einum tímanum, þegar honum þótti börnin sína takmarkaða færni, sagði hann: „Mig langar að biðja alla þá sem eru heimskir að standa upp.“ Enginn stóð upp og eftir mínútu þögn sagði leiðbeinandinn: „Hvað er að ske, eruð þið öll vitringar?“ Þá stóð einn ungur piltur upp og kennarinn spurði: „Svo þú telur þig heimskan?“ Drengurinn svaraði: „Nei, ég bara vorkenndi þér að standa þarna einn.“




Forstjórafrú lenti í eldsvoða og brenndist. Andlit frúarinnar fór verst og þurfti að græða nýtt skinn á hana. Hún var ekki með nóg skinn sjálf í ígræðsluna svo bróðir hennar sem jafnframt er bílstjóri (sendisveinn) forstjórans, eiginmanns hennar, bauðst til að gefa skinn. Það gekk upp og var tekið skinn af rasskinn bróðursins og grætt á kinnar forstjórafrúarinna.
Þegar kinnarnar voru grónar kom forstjórafrúin til bróður síns og vildi launa honum greiðann en hann sagði, „þú ert sko margbúinn að launa mér. Mér er það sérstök ánægja að sjá manninn þinn kissa þig á kinnarnar. Ég þarf ekki meira.“


Jón var nýbúinn að fá vinnu sem skógarhöggsmaður og átti að hitta vinnufélagana í litlum skógarkofa. Hann ákvað að ganga að kofanum en þegar hann var hálfnaður með leiðina umkringdu hann fullt af litlum dvergum. Einn dvergurinn steig fram og sagði andstyggilega:“Slúbbíslabb eða dauði?”. Hann var nálægt hjartaáfalli en sagði svo:“Slúbbíslabb”. Þá stukku dvergarnir á hann og tóku hann svo fast í rass að hann gat ekki gengið næstu tvo daga.
Hann sagðist vera veikur og sleppti vinnu í tvo daga. Hann fór svo aftur í skóginn og það sama gerðist aftur.Nú sagðist hann vera veikur í fjóra daga.
Hann ákvað að reyna einu sinni enn, en ef dvergarnir kæmu ætlaði hann að segja dauði. Og.. dvergarnir komu og spurðu hann:“Súbbíslabb eða dauði?”.Hann sagði niðurdreginn:“Dauði”.Þá öskraði einn dvergurinn:"SLÚBBÍSLABB TIL DAUÐA!!!!!