Þessa grein fann ég einhverntímann í júní. Ég verð bara að koma með þetta því þetta er án efa eitt það fyndnasta sem til er.

Ég hef soldið verið að hugsa um íþróttir uppá síðkastið af
einhverjum ástæðum. Einkennilegt nokk, því það er náttúrulega
bara eitt bjálfalegra
en að hugsa um íþróttir, og það er er að iðka þær.
En ég hef komist að þokkalegri niðurstöðu og hún er þessi:
Menn þurfa að vera verulega
“kinky” og einkennilegir í hugsun til að sjá ekki að íþróttir
eru lítið annað en dulbúið kynlíf og að íþróttamenn eru raknir
hommar upp til hópa. Það er ekki bara að kynlíf sé íþrótt
heldur eru íþróttir kynlíf. Frjálsar íþróttir - frjálsar ástir -
eitt og hið sama, Þetta byrjar á forskólaaldri í köðlunum
í leikfimisalnum og þróast svo uppí tæknilegra og dulbúnara
“sex”. Kíkjum aðeins á þetta.

Rugby á til dæmis að heita gasalega
karlmannleg íþrótt en er þegar betur er
að gáð ekkert annað en hreinn hommaskapur, ef það er á annað
borð hægt að tala um “hreinann” hommaskap. Rugby sökkar. Af
hverju þarf alltaf einhver asni að glenna út á sér rassgatið og
dilla því einsog gulrót framan í samherja sína í upphafi
hverrar lotu? Og þegar einn apaköttur er felldur í
grasið af hverju þurfa þá allir hinir að koma æðandi í sínum
aðskornurassborunáttbuxum og kasta sér ofaná hann þangað til
þetta verður eins og mauraþúfa?
Síðan hvenær hefur þurft tíu manns til að halda einum niðri?
Aldrei. En það þarf auðvitað fleiri en tvo í hópsex.
Þetta allt saman verður fyrst skiljanlegt í ljósi þess að
þarna eru spólgraðir hommar á ferð.
Þegar maður fattar það þá segir maður í uppgötvunartóni við
sálfan sig: “Jááá, auðvitað. Þetta eru hommar.”

Box þykir sömuleiðis alveg gríðarlega karlmannleg íþrótt en er
þó lítið annað en dulbúinn hommaskapur.
Hvað er hommalegra en tveir sveittir massaðir
bjánar í stuttbuxum og faðmlögum? Getur einhver sagt mér það?
Alltaf að vingsa höndunum “óvart” undir beltisstað.
Ekkert er vafasamt, nei nei. Stundum eru heilu leikirnir
ekkert annað en faðmlög og kjass og káf og eyrnanart.
Sumir boxarar koma út úr hringnum með fleiri sogbletti en
kjaftshögg. Ægilega karlmannlegt. Það er nún meira.
Þetta eru hommar. Lýsingar Ómars Ragnarssonar á Sýn eru
dæmigerðar fyrir andann sem svífur yfir vötnum;
“Hann er alveg svakalega fallegur þessi. NEI, sjáiði
brjóstkassann á honum. Vááááá! það er ekki til arða af fitu á
skrokknum á honum. Og lærin maður! Sjáiði lærin maður.
Ég er líka kominn með bóner.
Haldiði að það væri ekki dúndur að taka þennan í fjósið? VÁÁÁ!”
Á þessum nótum eru lýsingar hans.
Hann er að lýsa boxi en þó fyrst og fremst eigin
kynórum. Box er fyrir kellingar, karlkyns kellingar.
Það er ekki flóknara en það.

Tökum fleiri íþróttagreinar. Glíma. Það er nú eitt.
Hommaskapur í öllum sínum náttfötum.
Tveir kallar að nugga lærunum upp við punginn hvor á öðrum.
Aumkunnarvert og fíflalegt í senn. Og hvor um sig reynir að
leggja hinn flatan. Allann tímann eru þessir asnar að toga í
belti hvors annars eins og þeir eigi í gríðarlegum
erfiðleikum með að halda buxunum uppi um sig og það er auðvitað
asnalegt og bælt í ljósi þess að maður veit að þeirra æðsta ósk
er að vera með allt niðrum sig.
Þetta er eitthvað stirðbusalegt og beljulegt
við þennan dulbúna hommaskap enda séríslenskt fyrirbrigði.
Þetta er svona viðreynsla Landssímahommans.
Ekki hægt að horfa edrú á þessa vitleysu.

Ekki frekar en Júdó sem verður að teljast einhver ömurlegasta
hommaíþrótt í heimi. Meira að segja Gunnar í Krossinum
gæti ekki afhommað júdókappana og þá er nú fokið í flest skjól.
Það er vægast sagt frekar dasað að horfa á
karlmenn veltast um gólf í greddu og losta undir því yfirskini
að hér sé um merkilega íþrótt að ræða.
Munurinn á þessu rugli og leðjuslag er að leðjuna
vantar. Það er allt og sumt. Þetta er ekkert annað en
pjúra pornó. Soft pornó að vísu en pornó engu að síður.
Hommapornó. Þetta er kattliðugt pakk
sem getur komið sér í fáránlegustu stellingar, getur vafið
löppunum marga hringi utan um háls
“andstæðingsins” (gólffélagans) eins og eiturslöngur þannig að
klofið nemi staðar við smettið á honum. Svo er honum haldið
þannig föstum í nokkurn tíma og alveg örugglega hvíslað
frygðarlega í
eyrað á honum á meðan: “Finnst þér þetta gott?”
Fyrir svona “sexshow” eru menn að fá
medalíur á Olympíuleikum. Ef það er ekki svartur blettur á
vestrænni siðmenningu þá er ég Halli og Laddi.
Þessir delar eru alltaf hvítklæddir
og það er náttúrulega til að tryggja að það sjáist örugglega
ekki þegar þeir fá úr'onum.

Fleiri íþróttagreinar má nefna. Til dæmis sund.
Hvað er sund annað en átylla fyrir perverta til að fara í
sturtu með fólki af sama kyni. Þeir þora ekki
að spyrja manninn á götunni beint: “Hvað segirðu,
þú ert með ansi ræktarlega bringu…,
eigum við að fara í sturtu saman?” og þess vegna fara þeir í
laugarnar og fóðra þar sitt óeðli undir yfirskini sundáhuga.
Það sjá nú allir menn.

Handbolti er sömuleiðis svo augljós hommaíþrótt að það tekur því
varla að nefna hana. Fylgist bara með hreyfingunum en þó
aðallega þreifingunum í vörninni. Viðurstyggð.
Það fyrsta og reyndar það eina sem kemur upp í hugann
þegar minnst er á íslenska handknattleiksliðið er orðið:
Drullupumpur.

En ekki er fótboltinn skárri. Fótbolti er þvílíkur grenjandi
öfuguggaháttur að það er leitun að öðru eins helvíti á þessum
hnetti. Menn eru fyrst og fremst
í fótbolta til að strjúka rassinn á samherjum sínum þegar
þeir hafa skorað. Það er ekki flóknara en það.
Stundum eru þessir kúkalabbar orðnir svo
kynferðislega æstir þegar ekkert mark hefur verið skorað
í langann tíma að loksins þegar einhver skorar þá ráðast þeir á
hann slefandi og leggja hann flatann á jörðina og fara að
kyssa hann og kjassa og strjúka hann allann
hátt og lágt og riðlast á honum í hópum eins og kanínur.
Hommakanínur. Þegar
andstæðingurinn á aukaspyrnu rétt fyrir utan vítateig þá
safna þeir sér þétt saman og halda um slátrið á sér.
Hálfvitar. Þeir eru ekki að passa á sér hausinn.
Nei, þeir þurfa ekkert á honum að halda í fótbolta. En slátrið
þurfa þeir að vera með í lagi ef þeir eiga að geta fengið
eitthvað kikk út úr leiknum. Þessir asnasparkarar eru allt
saman saurþjöppur fram í fingugóma
og ættu að fara í lögformlegt umhverfismat.
Það má undrun sæta að sjónvarpið
skuli vera að sýna frá þessu helvíti.
Ég sem góður og gegn borgari, ímynd
siðgæðis og tandurhreins hugarfars, ætla að fara fram á það við
Sjónvarpið að það hætti tafarlaust að sýna þessar viðbjóðslegu
klámmyndir.


Sverrir Stormske