Tvær vinkonur, ljóska og rauðka, voru eitt sinn á gangi þegar svo

vildi til að þær gengu fram hjá blómabúð og sáu hvar kærasti

þeirrar rauðhærðu var að kaupa blóm. Hún stundi þungan þegar hún

sá þetta og sagði: “fjárinn, kærastinn minn er enn einu sinni að

kaupa blóm handa mér án nokkurrar ástæðu.” Ljóskan leit furðu

lostin á vinkonu sína og spurði: “Af hverju finnst þér ekki gaman

að fá blóm?” Sú rauðhærða svaraði: “Jú, jú … en hann er bara

alltaf með svo miklar væntingar þegar hann gefur mér blóm og ég

bara nenni ekki að eyða næstu þremur dögum í að liggja á bakinu

með fæturnar upp í loftið.” Ljóskan varð nú enn ráðviltari en

áður og spurði svo að lokum: “Áttu ekki blómavasa?”


————————————- —————————–
El$ku pabbi:
Vei$tu hver$ ég þarfnast me$t? Alveg rétt, þú vi$$ir það. $endu það $trax. Bið að heil$a.

Þinn el$kandi $onur $iggi.





Elsku Siggi.
Ég get ekki NEItað því, að það var óNEItanlega skemmtilegt að fá seinasta bréfið þitt, alveg gNEIstandi af kímni. Ég vissi, að þú myndir ekki sNEIða hjá bröndurunum. Ég er vanur að ljúka bréfum með einhverjum hinna gömlu málshátta: NEYðin kennir naktri konu að spinna.

Þinn NEYðarlegi faðir.