~1.kapítuli~
Hermione

Hermione sat og starði útum gluggann. Hún var með tárin í augunum, hún gat ekki trúað að þetta væri að ske.
Þegar að Vicktor hafði bundið enda á samband þeirra 7 mánuðum áður og sagt hann hefði kynnst annarri stelpu sem hann elskaði meira, þá hafði hún ekki haft trú á því að það samband entist. Nú sat hún hér, ein uppí á gluggasyllu í litlu íbúðinni sem hún hafði keypt þegar hún lauk námi í Hogwarts,og las bréf sem hún hafði fengið fyrr um kvöldið með fallegri snæuglu. Það var boðskort í brúðkaup Vicktors og Alice.

Hermione heyrði að einhver bankaði á dyrnar hjá henni. Hún nennti ekki að svara, þetta var hvort eð er Ron sem er hvort eð mjög ánægður með sambandsslitið.

“Hermione hleyptu mér inn!” þetta var Harry.

“já…”

“Allt í lagi svo sem…”

Hermione stóð hægt upp og þurrkaði mestmegnis af tárunum um leið og hún opnaði dyrnar. Hún og Harry höfðu ekki haft mikinn tíma til að hittast vegna skyggnisskólans sem Hermione ætlaði í eftir ár.

“Hermione, hvað er að?”
Hermione sagði ekki neitt heldur labbaði að sófanum og settist.

“Hermione, er það Viktor?”
“Þú veist að hann sagði mér upp fyrir sjö mánuðum?”
Harry hristi hausinn. Hermione hafði aldrei náð að segja honum það.
“Jæja, Viktor sagði mér upp og núna ætlar hann að fara að gifta sig!”
Harry settist hjá henni og strauk á henni hárið.

“Og það er ekki allt.”
“Þau vilja endilega að ég verði brúðarmær, ‘þar sem ég er svo náinn fjölskyldu vinur’!” Hermione lagðist þéttar upp að Harry og grét með þungum ekka.

Hermione tók eftir því að skikkjan hans Harrys var næstum því orðin gegnblaut af tárum.
“Hermione, ekki taka þetta svona nærri þér. Hann er ekki nærri því nógu góður fyrir þig!”
Harry brosti til hennar og Hermione fór að dást að því hve augun hans voru falleg
“Þú ert með fallegustu augu sem ég hef séð,” sagði hún varlega. Harry horfði á hana og brosti. Hermione tók eftir því að Harry roðnaði dálítið. Hún vissi að hann hafði aldrei verið laginn með stelpur

“Harry!”

“Hvað?”

“Þú ert svo… hjálparlaus þegar kemur að stelpum!” Hermione brosti á bak við tárin.
“það er víst rétt.” Harry brosti til hennar og strauk henni létt um vangann en hann fór greinilega aðeins hjá sér.

“Kannski þú hjálpar mér að laga það örlítið?” Þetta var frekar fullyrðing en spurning. Harry laut fram að henni og kyssti hana létt á varirnar. Það var salt bragð af þeim eftir öll tárin.
Það var eins og Harry áttaði sig á því hvað hann hafði gert því skyndilega stökk hann á fætur og eldroðnaði. “Ehh…ég verð að fara! Ég lít inn til þín á morgun Herm.”
Hermione horfði á eftir honum.

“Harry ekki fara!” sagði Hermione. “Hemill!” Hún stöðvaði hann áður en hann náði að fara að dyrunum.

“Ég vil ekki vera ein, ekki núna.”

“Þú ert ekki ein!”

Harry faðmaði hana að sér. “Þú hefur aldrei verið ein og þú munt aldrei vera ein!”
“Af hverju viltu þá ekki vera hjá mér?” spurði Hermione.
Harry horfði á hana þar sem tárin runnu niður kinnarnar. Hann hafði aðeins séð hana einu sinni svona, þegar hún frétti að móðir hennar hafði verið myrt af Voldemort.

“Ég…Öhh, sko…” Harry stóð þarna og hélt um hana á miðju gólfinu um leið og hann leitaði réttu orðanna.
“Ég er hræddur.”
“hvers vegna ertu hræddur?” Hermione var undrandi á svip.
“Ja, aðallega út af tvennu,” Harry horfði á nefið hennar sem var fínlegt og krúttlegt.
“Hverju?”
Harry hélt henni þétt að sér og bjóst til að svara, en í sama mund og hann opnaði munninn var bankað harkalega á dyrnar.

“Hermione!”
“Þetta er Ron! Viltu hleypa mér inn? Gerðu það! Ég meinti ekkert með þessu!”

“Hvað er núna að gerast?” spurði Harry. Hermione roðnaði.
“Þú kannt bara ekkert á stráka,” sagði Harry og kímdi.

“Ha! Ég kann víst á stráka! Þú sérð það bara sjálfur! Ég og Vicktor vorum nú saman í ein…” hún áttaði sig á því hvað hún hafði næstum látið útúr sér og brast aftur í grát.
Bankið á hurðinni magnaðist. “Hermione! Hvað er í gangi þarna inni? Er einhver hjá þér eða ertu bara þarna ein með sjálfri þér?”

“Harry er hérna,” sagði Hermione og fór til að opna dyrnar. “Við vorum eiginlega að fara að fara til þín.”

“Ó,” sagði Ron. “Það er eiginlega ekki hægt að fara til mín.” Þegar Hermione opnaði dyrnar kom í ljós rauðhærður, hávaxinn maður sem að einhverjum ástæðum var eldrauður í framan.

“Af hverju?” spurði Harry og horfði á hann með ásökunarsvip.
“Ja, sko, hérna…” Ron tvísteig vandræðalega meðan hann var að reyna að finna réttu orðin. Rétt eins og hann hafði gert í Hogwarts.

“Er hún hjá þér?” var Harry fyrr til að spyrja og glotti til hans.
“Hver? HVER?” spurði Hermione æst.
“Já Ron, er hver hjá þér?” Harry glotti.
Ron var núna eins og eldrauður og ofþroskaður tómatur í framan.

“Æi, enginn,” sagði Ron og leit svo langt niður á skóna að Hermione hélt að hann ætlaði barasta að fara í gegnum þá.
“Best þá bara að fara,” sagði Ron og tilfluttist í burtu.
“Hvað var hann að tala um?” Hermione var eins og eitt spurningamerki í framan.
“Skiptir ekki máli,” sagði Harry og labbaði aftur að sófanum. “Ég verð víst að vera.”

“En…!” Hún vissi ekki hvað hún átti að halda.
“Hermione. Við erum að tala þig núna, hugga þig manstu? Ekki Ron.”
*tala um þig
“Hermione, þú ert hræðileg ísvona málum líka,” Harry sleppti henni og settist í sófann. “Hvað ætlarðu að gera í kvöld?”
“Ég ætla að farast úr ástarsorg,” sagði Hermione. “Nema ef þú verður hjá mér.” Hún gekk að Harry og kyssti hann á varirnar
“Ég held það væri ekki viturlegt Herm.”
Hermione sagði ekki neitt heldur fór inn í eldhús og galdraði fram tvo ísbakka með banönum og súkkulaði sósu út úr ísskápnum
“Eða, jú kannski,” sagði Harry þegar hann sá ísinn. Hermione brosti lúmskulega með sjálfri sér.

“jæja,” sagði Hermione þegar hún settist hliðina á honum. “Hvað hefurðu verið að bralla?”

“Ja… ég hef í það minnsta haft nóg að gera,” Harry andaði djúpt aðsér eins og hann væri aðfarast úr þreytu.

“Jæja, þreyttur?” Hermione brosti. Hún hafði veriðað reka eftir honum og Ron í sjö ár í Hogwartsskóla og vissi vel að hann var ekki mikið fyrir námslegt erfiði. allt annað en það.

“Það er búið að vera undarlega erfitt, ekki bara svona bóklegt heldur líka andleg
og líkamleg þjálfun sem skiptir miklu og svo er eitt mál sem hefur verið ofarlega í huga margra. Það er eitthvað að gerast.”

Hermione leit undrandi á hann.
“Hvað er það?” Hermione var eins og stórt spurningamerki í framan.
“Draco er horfinn.”

“Ha! Draco, þú átt við Draco Malfoy er það ekki?”
“Jú…”
“Horfinn, hvað meinarðu með horfinn?”
“Horfinn, gufaður upp, finnst ekki…”

“Bíðum nú við, Hvernig getur það staðist. Hann var á okkar hlið undir lokinn ekki satt?”

Harry hristi hausinn hægt.

“Það hefur aldrei veri hægt að treysta á hann. Hann fer sínar leiðir, Hættu að brosa

Hermione gat ekki varist brosi þegar hann sagði að fara sínar eigin leiðir. ”Allt í lagi, haltu áfram.“

”Hann hvarf, við erum hrædd um að… um að…“

”Um að hvað?“ Spurði Hermione spennt
”Um að hann hafi ætlað sér að enda ætlunarverk Voldemorts.

Hermione horfði stjörf á Harry.

“Þér er ekki alvara”

“Ég er hræddur um það.” Harry hikaði
“Það er eiginlega ástæðan að ég kom hingað í dag. Ég var beðinn um að biðja þig um að koma og aðstoða okkur við þetta.”

“En…en…ég er ekki í skyggninámi, eða ég er búin að sækja um næsta ár. En ég er ekki byrjuð!”

“Þú varst ein af lykilmönnunum í baráttunni gegn Voldemort og átt stóran þátt í því að það tókst að yfirbuga hann svo það var haldinn einhver leynilegur fundur og ákveðið að þér yrði boðið að koma og taka þetta sem hlut af náminu…”

“já en..” Hermione var stjörf. “Ég veit ekki… ég vil ekki… Hvað þarf að gera?”

“Það er enn óljóst,” sagði Harry fagmannlega. Harry leit flóttalega út um gluggann stóð svo upp og dró fyrir…

“Við verðum að fara í flýti.” Harry horfði á hana með alvarlegum augum. Hermione trúði ekki hvað væri að fara að gerast.






~2.kapítuli~
Harry


Harry vissi þeir væru að koma, hann fann það. “Herm, þeir eru að koma, við verðum að fara! Núna strax!”

Harry læddist að glugganum aftur og leit útum litla rifu. Það var eins og hann hafði óttast! Þeir voru þar fyrir utan. Harry horfði á einn þeirra draga upp sprotann sinn og brjóta upp hurðina með honum.

Hann flýtti sér til Hermione, “þeir eru komnir inn! Við verðum að tilflytjast burt strax!”

“Hvert?” Hermione gerði ekkert til að leyna örvæntingunni í röddinni. Það hræddi Harry örlítið en hann lét ekki á því bera og svaraði, “í Hreysið! Núna!”

Áður en þau vissu af voru þau komin inn í hreysið.
”Jæja, hvað gengur á ykkur?“ spurði Molly.
”Molly, það voru einhverjir að ráðast inn í íbúðina mína og við höfðum ekki hugmynd um hvað við áttum að gera.“
Molly leit alvarlega á þau.
”Ég var að baka eplaköku, má bjóða ykkur sneið?“
Harry kinkaði kolli en Hermione var enn stjörf. Harry fannst hún vera eitthvað undarleg. Molly kom með tvær sneiðar

”Jæja krakkar, hvað gerðist?“ spurði Molly rólega. Hún tók fram pergament og byrjaði að skrifa. ”Ég þarf að skrifa til Dumbledores…“

“Við erum á leiðinni í stöðvarnar og miklar líkur á að hann sér þar. En ef ekki skrifa ég að ég hafi náð henni áður en þeir komu og við séum bæði ómeidd en íbúðin hennar Herm líklega í rústi.”

-Harry tók fram pergamentsnepill og byrjaði að skrifa bréf til Dumbledores.

“Dumbledore

Við erum á leið í stöðvarnar. Bæði ómeidd, ég náði henni á undan þeim en ég býst við því að íbúð Hermione sé í rúst. Segi þér betur frá þessu þegar við hittumst næst.

-Harry”

“Hérna Molly, settu þetta með bréfinu frá þér.” Harry var óvenju alvarlegur, “komdu Herm, við verðum að fara í stöðvarnar.”

Harry gekk til Hermione og vafði skikkjunni sinni um þau bæði um leið og hann tilflutti þau í stöðvarnar. Tæknilega séð mátti hún ekki koma þangað fyrr en hún væri búin að játa því að hjálpa, en hann varð að gera undantekningu í hennar tilviki. Það eina sem hann gat gert var þá að taka hana með sér en ekki segja henni staðsetningu stöðvanna.
”Harry, hvað ertu að gera hérna?“ spurði faldarnardaeitthvaðnafnsemviðeigumeftiraðfinna, sem var aðalframkvæmdastjóri skólans. ”Þú mátt ekki koma með gesti með þér!“

”Þetta er neyðartilviki,“ sagði Harry. ”Hermione var í hættu. Við þurfum að finna Dumbledore.“

”Þið finnið hann ekki hér. Þið vitið fullvel að hann er í Hogwarts núna. Það er október Harry.“

Harry áttaði sig á því að það var 31. október og núna voru nákvæmlega 17 ár síðan Foreldrar hans voru myrtir.

Harry leið undarlega

Það var eitthvað í gangi. einhver myrk öfl voru í gangi.

Skyndilega fann Harry fyrir sárum sting í enninu. Hann greip um höfuðið á sér en ekkert dugði, verkurinn magnaðist. Það getur ekki verið, Voldemort er dauður!

Þetta var síðasta skýra hugsun Harrys áður en sársaukinn gagntók hann og allar skýrar hugsanir fuku út um veður og vind.

”HARRY!“ hrópaði Hermione upp og stóð yfir honum án þess að vita hvað ætti að gera. ”Hjálp, hvað á að gera? Hvað getum við gert? Hvað er að gerast?“ Hermione strauk á honum ennið og fann hvernig örið varð skyndilega heitt og svo aftur kalt. Fólk var byrjað að safnast í kringum þau.
”Finnið Dumbledore!“ æpti hún að stelpu með tíkarspena. Lupin kom hlaupandi að henni.

”Sendið uglu tafarlaust til Dumbledors! Þetta er neyðarástand!“ tónninn í rödd Lupins hræddi Hermione meira en nokkuð annað.

Við allt þetta tilstand hafði myndast svo mikil ringulreið að enginn af þeim 30 starfsmönnum sem þarna var að reyna róa Harry eða bara að horfa á hafði tekið eftir því að Hermione átti ekki að vera þarna.

”Hvað getum við gert?“ spurði ljóshærður strákur sem stóð yfir Harry með áhyggju svip.
”Það eina sem þið getið gert núna er að gefa okkur svigrúm og ná í Dumbledore. Hann þurfti aðeins að sinna einu litlu vandamáli.“ Lupin horfði hræddur á Harry. ”Svona nú Harry, þú getur ekki hætt núna!“
Hann galdraði fram skál með vatni í og lét Hermione fá klút til þess að kæla hann.

”Svona Harry þú getur þetta! Þú verður að geta það! Fyrir mig.“ Hermione hvíslaði seinustu orðin svo undurlágt að hún efaðist Harry, eða nokkur annar hefði heyrt þau. Hún vætti klútinn einu sinni enn og kældi enni Harry. Hún gekk vandlega frá klútnum á enninu á honum svo hann væri fastur og sneri sér við til að spyrja Lupin hvað tefði Dumbledore. Hún náði varla að opna munninn eftir að hún fann Lupin á tali við ljóshærða piltinn því skyndilega var öskrað. Öskrið kom frá þeim sem voru næst Harry. Hún hljóp eins hratt og hún gat í gegnum þvöguna, ýtti og ruddist. Þegar hún kom að Harry horfði hún undrandi á það hvernig klúturinn brann á enni hans.

”Accio Klútur!“

”Hvað er að gerast?“ spurði Hermione. ”Lupin, hvað er að gerast!?“ Hermione hafði einu sinni verið svona hrædd á ævi sinni og það var þegar lokabardaginn við Voldemort var háður á lok sjöundaársins.
”Verið öllsömul róleg,“ sagði sterk og sannfærandi rödd Dumbledores yfir salinn. ”Enginn fer út, enginn kemur inn, Skilið?“

”Dumbledore,“ heyrðist í Harry hvísla út í loftið.
”Hvað er það Harry?“ spurði Dumbledore áhyggjufullur.
”Það tókst.“

”Mér, mér tókst að sigra hann á endanum, en hann var svo sterkur.“ eftir þessi orð lognaðist Harry útaf og missti meðvitund.

”Harry!“ hrópaði Dumbledore framan í hann.
Dumbledor kraup við hlið Harrys og sló hann utanundir. Hann sýndi engin viðbrögð.
”Hann er fallinn í dá! Það verður að flytja hann beint á Mungos ef hann á að hafa það af.“ Þegar Dumbledore nefndi seinustu orðin var það of mikið fyrir Hermione, hún riðaði.
”Grípið hana!“ Hermione náði ekki að meðtaka alveg hver hafði kallað en það var ljóshærði strákurinn sem greip hana. Af hverju kannaðist hún svona við hann.


Hermione fann hvernig það var eins og krókur tók um naflann á henni og lyfti henni upp af jörðinni. Áður en hún vissi af var hún komin á St.Mungos þar sem græðarar úr öllum áttum, klæddir í hvítum skikkjum voru að sinna Harry. Hún var ein út í horni en ljóshærði strákurinn hafði tilflust til hennar.

Strákurinn byrjaði að tala, ”hey Herm, það verður í lagi með hann. Hann nær sér eins og alltaf.

“Svo færð þú að hitta hann um leið og það er búið að sinna honum.”

Hermione horfði á græðarana bera Harry inn ganginn með tárin í augunum.



Höfundar af þessum spuna erum ég (NinaS) og Fantasia. Við munum líklega senda kafla inn til skiptis. Ég sendi 1 kafla aftur fyrst þetta er í fyrsta sinn sem spuninn kemur á Áhugaspuna Kubbinn.