Iona fyrri stóð í kirkjugarð. Hún vissi nákvæmlega hvaða kirkjugarður þetta var.
“VOLDEMORT!” öskraði hún.
Hún beið í dálitla stund.
Skyndilega birtist hann. Augun rauð, andlitið hvítt, nasarifur.
“Hvað vill heimsk stelpuskjáta eins og þú mér?” hvæsti Voldemort.
“Heimsk stelpuskjáta.” endurtók Iona. “Heldurðu virkilega að þetta hræði mig?”
“Ja ég veit nú ekki.” hrækti Voldemort út úr sér. “En ég býst við að þetta hræði þig.”
Hann smellti fingrunum. Dráparar komu úr öllum áttum.
“Það er víst honum Potter þínum að þakka að þeir eru færri en þeir eiga að vera.” sagði Iona kaldhæðin. “Alveg eins og hrekkjusvínin. Skoppar hræddur frá eins og kanína ef einhverja vantar.”
Smá roði hljóp í kinnar hins mikla Voldemorts. Allir drápararnir gripu sprotann sinn og hann einnig.
“Crucio.” sagði Voldemort.
Iona fann hina ósýnilegu rýtinga stinga sig. Hún stóð þrátt fyrir það enn sjálfsörugg fyrir framan Voldemort.
Voldemort lét sprotann síga.
“Jafnvel Potter kiknar undan þessu.” sagði hann undrandi.
“Potter er aumingji.” sagði Iona og strauk svitaperlur af enni sínu sem höfðu myndast við áreynsluna að detta ekki.
“Hann var á þriðja ári þegar ég útskrifaðist. Ekkert nema lítið skítseiði. Fékk allt upp í hendurnar og allir dýrkuðu hann.”
“Loksins einhver sem að segir þetta.” sagði Voldemort. “Fyrir utan dráparana mína en þeir eru hvort eð er of hræddir til að mótmæla mér.” hann leit með fyrirlitningu á dráparana.
“Hópur af litlum blindum kiðlingum sem að fylgja foristusauðnum.” sagði Iona.
Drápararnir urruðu og hertu hringinn sem að þeir höfðu myndað um hana.
“Þú veist að ég þarf bara að segja eitt orð til að láta alla dráparana kasta Avada Kedavra á þig.” sagði Voldemort. Honum líkaði þessi nýju völd gegn þessari huguðu stelpu.
“Ójá.” Iona virti fyrir sér dráparana líkt og hún hefði ekki tekið eftir þeim áður. “Þér er frjálst að gera það. En þá missirðu þitt helsta vopn.”
“Hvað meinarðu?” sagði Voldemort.
“Ég er afar öflug.” sagði Iona og glotti. “Ég og systir mín erum ósigrandi. En endilega gjörðu svo vel.” Hún hallaði sér að Voldemort þannig að það lág við að nefin á þeim mættust og sagði ískalt: “DREPTU MIG.”
Voldemort hörfaði. Drápararnir sveifluðu allir sprotunum tilbúnir að skjóta.
“Ekki skjóta.” hvæsti Voldemort.
Drápararnir létu allir sprotanna síga líkt og hræddir hérar.
“Voldemort.” sagði hún lágt. “Þú ert meira en sextíu ára. Frá því þú byrjaðir í Hogwarts hefur þú einbeitt þér að myrku öflunum. Ég er að verða nítján. Í átta ár hef ég einbeitt mér að myrku öflunum. Og ég kemst nálægt því að vera jafn öflug og þú.”
“ÞAÐ ER LYGI!!!!” Hálfgrenjaði Voldemort.
“Til að sanna það komdu í einvígi.” sagði Iona.
“Allt í lagi.” sagði Voldemort. “En fyrst sækið fólkið.”
Nokkrir af drápurunum tilfluttust en komu svo til baka með hóp af fólki.
“Eins og þú sérð hef ég tekið galdramenn jafnt sem Mugga til fanga.” sagði Voldemort og glotti.
“Auðvitað.” sagði Iona. “Skapa sundrung. Reiði, hræðslu.”
Drápararnir fóru í hring en stillu fólkinu fyrir framan sig.
Voldemort urraði. Honum langaði að sýna þessari stelpuskjátu hvað hann gæti.
“AVADA KEDAVRA!” öskraði Voldemort.
“Elegar Esolvi.” hvíslaði Iona. Voldemort heyrði það ekki en brá þegar drápsbölvunin hrökk af henni og lenti í einu af gíslunum.
Gíslið gaf frá sér veikt undrunarhljóð og datt svo niður steindautt.
“Hvað gerðiru?” hvæsti Voldemort.
“Öll þín ár hefurðu leitað að aðferð til að verjast þessari bölvun og alltaf hefur þér mistekist. Meira að segja rann viskusteinninn þér úr greipum. Og nú tekst nítján ára stelpuskjátu það. Þú ert mikið veikari en ég gat einhvertíman ímyndað mér.” sagði Iona borubrött.
“Hvað viltu þá?” hvæsti Voldemort.
“Samning.” sagði Iona.

Í mörg þúsund kílómetra fjarlægð svaf Iona seinni róleg og hafði engann hugmynd um hvað var í gangi.