Jæja, loksins loksins kom kafli 2 hann er búinn að vera tilbúinn lengi en enginn búinn að fara yfir hann. Það er alveg eins og í kafla eitt fullt af spoilerum í þessu kafla svo að þið sem enn hafið ekki lesið 5. bókina ættuð ekki að lesa meira.













2. Kafli

Harry tók koffortið sem innihélt aðeins föt til skiptanna, knippi af pargamentrúllum og skriffæri, í aðra höndina og Hedwig sem sat hin virðulegasta í búri sínu, í hina höndina.
Það var skemmtileg tilbreyting að koffortið var ekki níðþungt vegna hnausþykkra skólabóka, fleiri fata og afgangsins af eigum hans (sem reyndar voru ekki margar). Það var engin kveðjustund, heldur kallaði Harry bara: “Gangi þér vel á skíðum” til Dudleys sem var uppi í leikjatölvunni sinni.
Síðan snéri hann sér að Vernon og Petuniu en áður en hann gat kvatt þau hafði Vernon tekið til máls:
“Jæja, komdu þér þá út, ég má ekki vera að því að standa hérna í allan dag!” Harry fann ekkert til þess að segja svo hann gekk bara út fyrir og fann dyrunum lokað þéttingsfast, rétt við hæla hans. Dæmigerð kveðjustund en Harry gat varla verið meira sama, því hann var að fara til Figg.
Þegar hann labbaði niður gangstéttina sem leiddi að Runnaflöt 4 og þegar hann kom að grindverkinu sá hann tvo ketti trítla í átt að húsi Figg. Harry hafði oft velt því fyrir sér hvort Figg gæti talað við kettina. Voru þeir að fylgjast með honum? Þessar og ótal aðrar spurningar hafði Harry langað til að spyrja hana í allt sumar og nú var tækifærið komið. Þetta var stutt ganga, aðeins tvær götur og Harry fannst hann fljóta í einhvers konar frelsi. Hann var að nálgast töfraheiminn, þótt Figg væri skvibi þá var það svo miklu meira en Dursley fjölskyldan myndi nokkurntímann verða. Auk þess var hún í Fönixreglunni og Harry vonaði að hún gæti frætt hann um gang mála innan hennar, því þótt Hermione hafði sagt honum fréttir, tengdust þær ekkert Fönixreglunni þar sem hún var of ung til að vera meðlimur.
Harry fann léttan rigningarúðann smjúga í gegnum fötin, honum var nú oftast ekkert vel við rigningu en honum fannst þetta vera eins konar hreinsun; hann var laus við Dursleyfjölskylduna í tvær vikur. Eftir það tæki hann líklega dótið sitt saman og færi til Weasley fjölskyldunnar. Það voru fáir á ferli í rigningunni og Harry sá bara eina manneskju á leiðinni. Eða öllu heldur sá ekki því hann hafði ekki tekið eftir neinu í kringum sig og vissi ekki fyrr en hann skall aftan á frekar stóran mann sem snéri sér reiðilega við og virtist við það að hella sér yfir Harry en snéri sér þess í stað við og gekk hratt í burtu.
“Fyrirgefðu!” kallaði Harry á eftir manninum sem ansaði engu og hvarf fyrir horn. Harry yppti öxlum og beygði inn í götu Figg. Hann kom að húsi hennar og gekk upp heimkeyrsluna.
Harry fanst húsið líta allt öðruvísi út núna heldur en í öll hin skiptin sem hann hafði komið hingað, nú þegar hann vissi að hún var skvibi. Hann þóttist jafnvel þekkja nokkrar plöntur í garðinum úr jurtafræðitímum hjá Spíru. Harry vissi að það var bara vitleysa hjá honum en honum fanst stafa ljósbjarma frá húsinu. Hann bankaði á dyrnar og kallaði:
“Frú Figg, ertu heima? Petunia sagði að…” en áður en hann gat klárað heyrði hann hana kalla.
“Komdu inn fyrir, hurðin er ólæst!” Harry gekk inn í forstofuna sem var eins muggaleg og hugsast getur. Harry skildi ekki hvernig hún gat lifað svona lífi þegar hún þekkti hinn heiminn, þótt ekki væri nema að litlu leyti. Til hægri var eldhúsið, hreint og snyrtilegt að öllu leyti. Lítið borð með fjórum snyrtilega uppröðuðum litlum diskum og bollum, gömul en vel hirt innrétting sem bar þó eins og flest annað í húsi Figg með sér háan aldur. Inn af eldhúsinu sá Harry glitta í herbergi sem hann vissi að Figg kallaði kattareldhúsið. Þar voru raðir af kattaskálum. Harry hafði einu sinni farið þangað inn til að gefa köttunum og hann vildi ekki endurtaka það, því um leið og hann opnaði dós af kattarmat þustu kettir að honum úr öllum áttum og átu hann næstum í baráttunni um matinn.
Á vinstri hönd var stofan. Þar sat Figg sem var að skrifa bréf við gamalt eikarskrifborð í einu horninu. Hún sat og skrifaði ört og hreyfði sig eins og listmálari sem reynir að fanga sólsetur á hráan striga. Harry fylgdist með henni í smá tíma en svo stoppaði hún skyndilega og snéri sér við.
“Komdu sæll og blessaður Harry minn, þú afsakar þetta” sagði hún og hnykkti höfðinu í átt að skrifborðinu.
“Ég er bara að klára bréf til kunningjakonu minnar og ég get bara ekki hætt að skrifa þegar ég er byrjuð” Harry brosti og velti því fyrir sér hvort hún áttaði sig á hreyfingum sínum við skriftirnar eða hvort hún væri alltof niðursokkin til að taka eftir þeim.
“Jæja” sagði Figg. “Ég ætla að sýna þér herbergið þitt svo þú getir komið þér aðeins fyrir. Svo kemur þú niður og við fáum okkur pönnukökur og te.” Harry elti hana upp stiga sem lá beint út frá forstofunni upp á herbergisgang. Á leiðinni upp stigann tók Harry eftir því að allar myndirnar á veggjunum voru af köttum. Stórum, feitum, mjóum, litlum, loðnum… allar mögulegar og ómögulegar gerðir af köttum. Harry hafði ekki hugmynd um að til væru svona margar tegundir af köttum. Uppi á ganginum voru þrjú herbergi og Figg gekk með honum að herberginu út á enda og sagði:
“Þetta er nú engin svíta en verður að duga. Komdu þér nú fyrir og ég held að þú viljir koma við í næsta herbergi áður en þú kemur niður.” Hún sagði þetta á einhvern dularfullann og næstum samúðarfullan hátt, án þess þó að það væri áberandi.
Figg snéri sér við og gekk niður áður en Harry gat spurt hana hvað væri í næsta herbergi. Hann opnaði koffortið og henti skriffærunum á rúmið og fötunum inn í lítinn skáp í horninu. Hann lofaði sjálfum sér að hann myndi ganga betur frá þeim. Fyrst varð hann að sjá hvað var í hinu herberginu. Hann vissi að þetta var eflaust bara nýr köttur eða eitthvað svoleiðis en eitt andartak datt honum í hug að inni sæti Sirius, brosandi og biði eftir að útskýra allt saman fyrir honum. Hann gekk að hurðinni, hikaði eitt augnablik og fann að það var hnútur í maganum sem hann þrátt fyrir allt vissi að var fullkomlega ástæðulaus. Hann opnaði dyrnar og fann hnútinn hverfa, dró einn andadrátt fullan af gleði en missti hann samstundis aftur.
Inni lá Hermione, sem að öllu jöfnu hefði vakið mikinn fögnuð hjá Harry, nema hvað hún var grátandi og hafði greinilega grátið lengi. Augu hennar voru blóðhlaupin og hvarmarnir rauðir.
Harry hljóp til hennar og settist við hliðina á henni. Hún leit upp og reyndi að kreista fram bros.
“Ó, Harry. Ég er svo glöð að sjá þig.” Sagði hún í ekkasogum. Þótt brosið sem hún reyndi að kreista fram væri enganveginn trúverðugt, fann Harry að hún meinti það sem hún sagði.
“Hvað er að? Af hverju ertu ekki heima hjá þér?” Spurði Harry og reyndi að láta þetta ekki allt buna út úr sér.
“Af hverju sagðir þú mér ekki frá því að eitthvað væri að í síðasta bréfi?” Hélt Harry áfram án þess að gefa Hermione tækifæri til þess að segja orð.
Hermione hætti skyndilega að gráta þótt ekkarnir væru enn til staðar og spurði:
“Hvaða bréfi?” Harry áttaði sig ekki alveg á spurningunni og svaraði:
“Nú bréfin sem þú ert búin að vera að senda nánast daglega til mín. Núna síðast í gær.”
Hermione horfði hálf ringluð á Harry.
“En Harry, þú hlýtur að vita af samskiptabanninu sem ríkti á þér!” Hún horfði á hann í gegnum tárvot augun.
“Hvað meinarðu?” spurði hann og reyndi að hljóma kæruleysislega en fann hvernig óttinn læstist um hann.
“Ertu að segja mér að bréfin frá þér og Ron séu ekki frá ykkur?”
“Dumbledore sagði að enginn gæti haft samband við þig, ekki einu sinni hann” svaraði Hermione og þurrkaði tárin aðeins úr augunum.
“Þetta er allt of mikið, ég verð að fá útskýringar, ég… ég… skil ekki” sagði Harry og fannst eins og hausinn á sér væri að springa. Af hverju mátti enginn hafa samband við hann? Hver hafði haft samband við hann? Af hverju var Hermione að gráta? Hvað var hún að gera hér? Af hverju hafði Figg ekki sagt neitt?
Hermione virtist orðlaus, það var ekki oft sem það gerðist en svo sagði hún óstyrkri röddu:
“Ég skil þetta ekki heldur, ég get ekki útskýrt þetta fyrir þér.”
“En það get ég” sagði Dumbledore sem birst hafði skyndilega.
“En við skulum fyrst koma niður í eldhús, það þýðir ekkert að innbyrða of miklar upplýsingar á fastandi maga. Auk þess er langt síðan ég hef fengið alvöru muggapönnukökur.” Hann sagði þetta þannig að þrátt fyrir aðstæðurnar tókst þeim báðum að brosa og samþykktu.
Á leiðinni niður velti Harry því fyrir sér hvernig Dumbledore færi alltaf að þessu. Með röddinni einni saman virtist hann geta róað hóp af fólki, eins og hann hafði gert á fyrsta árinu þegar Quirell tilkynnti að það væri tröll í skólanum.
Þau komu niður í eldhús og þar stóð Figg sem var að setja tekönnu á borðið. Á borðinu var pönnukökustafli, sykur, þrjár sultutegundir, nokkrar tetegundir og svo kannan. Þau settust öll en hvorki Harry né Hermione litu við matnum heldur horfðu þau á Dumbledore sem horfði á móti í augu þeirra og sagði:
“Engar upplýsingar á fastandi maga.” Hann klappaði á magann á sér og náði sér í pönnuköku. Harry og Hermione borðuðu sína pönnukökuna hvort á mettíma. Þau gátu ekki hugsað sér að borða á meðan svörin við öllum þeirra spurningum sat beint fyrir framan þau.
“Mmmm… ekkert jafnast á við muggaeldamensku,” sagði Dumbledore og snéri sér að Figg sem roðnaði örlítið við hrósið en muldraði eitthvað um enga fyrirhöfn og fékk skyndilegan áhuga á einu hnappagatinu í peysunni sinni.
“Fyrst vill ég biðja þig, Harry, afsökunar. Enn og aftur varst þú skilinn eftir upplýsingalaus allt sumarið. En ég varð. Sjáðu til, þú ert mjög tryggilega varinn á Runnaflöt en stuðningsmenn Voldemorts, þótt þeir hafi tvístrast talsvert við handtökurnar á drápurunum í vor, fylgjast með öllum samskiptum við þig. Ef þú hefðir fengið bréf frá Ron hefðu þeir rakið það til hans og pínt úr honum upplýsingar eða reynt að nota hann til að komast að þér.”
Dumbledore ætlaði að halda áfram en Harry greip fram í fyrir honum.
“Þeir vita nú alveg hvar hann á heima, er það ekki?” Dumbledore horfði á Harry og sagði:
“Það er margt búið að breytast í galdraheiminum síðan endurkoma Voldemorts varð opinber.
Nú er fólk betur undirbúið og gerir þær ráðstafanir sem það getur, allt þetta er gott. En gallinn er hins vegar sá að nú þarf Voldemort ekki lengur að fara hljóðlega. Og það hefur hann svo sannarlega ekki gert. Galdrafjölskyldur hafa horfið, nokkrir muggar horfið eða dáið. Enn sem komið er hefur okkur tekist að leyna þessu fyrir muggunum en það verður ekki lengi. Allir meðlimir Fönixreglunar eru nú búsettir í húsinu hans Siriusar, sem núna er reyndar húsið þitt. Kreacher sagði Voldemort mikið en vissi ekki leyniorðin. Nú sitja stuðningsmenn Voldemorts um nágrennið svo allir neyðast til að ferðast undir huliðsskikkjum.”
“Af hverju hef ég ekki orðið var við neinn drápara á Runnaflöt? Erum við örugg hér?” Spurði Harry og leit ósjálfrátt út um gluggann.
“Á síðasta skólaári sá ég að Runnaflöt 4 er ekki nægilega öruggur staður svo ég lagði á hann sama galdur og var á húsi foreldra þinna, með þeirri breytingu þó að muggar sjá húsið alveg eins og áður. Einnig lagði ég á þig örlítil álög. Og vil ég biðjast afsökunar á því. Alltaf þegar þú hefur ætlað út, hefur þú munað eftir einhverju öðru sem þú þarft að gera, ekki satt?”
Harry hugsaði til baka, rifjaði upp sumarið og áttaði sig á því að hann hafði ekki stigið fæti útfyrir húsið allt sumarið. Hvernig fór þetta framhjá mér? hugsaði hann en kinkaði kolli að Dumbledore.
“Hefði ég sagt þér frá galdrinum hefði hann ekki virkað.” Sagði Dumbledore sem snéri sér síðan að Hermione.
“Hvað er það vinan?” spurði Dumbledore rólega.
“Hvað er hvað?” spurði Hermione.
“Nú, það sem þú varst að fara að spyrja mig” svaraði Dumbledore.
“Ehh.. ég veit að þetta er kanski ekki viðeigandi en hvenær fáum við U.G.L.u niðurstöðurnar?” Harry sá að Hermione roðnaði örlítið. En Dumbledore virtist ekki finnast þetta neitt óviðeigandi. Bréfin áttu að fara í póst í nótt en í ljósi nýliðinna atburða…“ sagði Dumbledore og leit á Hermione og Harry vissi að þetta tengdist því afhverju hún hafði verið að gráta en ákvað að bíða með að spyrja um það. Dumbledore hélt áfram:
”Fáið þið þær afhentar í kvöld.“ Harry varð að grípa fram í fyrir Dumbledore.
”En hvernig vissir þú að ég yrði hér? Þetta var ákveðið í dag. Þú sagðir sjálfur að þú gætir ekkert samand við mig haft á Runnaflöt.“ Dumbledore brosti og svaraði:
”Þótt það sé óendanlegt haf fróðleiks og ég viti ekki nema örlítið brot af honum, þá veit ég, gamli maðurinn, eitt og annað.“ Harry fannst þetta ekki vera neitt svar en fann að Dumbledore mundi ekki segja honum neitt meira um þetta mál. Hann spurði þess í stað:
”En hvernig get ég þá verið hér? Eru álög á þessu húsi líka? Hvernig gastu látið mig labba einann um hverfið? Hvað ef það hefði verið ráðist á mig?“ Þetta bunaði allt út úr Harry og hann fann gremju vaxa inn í sér. Út í hvern vissi hann þó ekki. Dumbledore brosti bara og svaraði:
”Í fyrsta lagi varstu ekki einn, það fylgdi þér góður hópur galdramanna sem sá um að halda öllum í burtu. Mér fanst þú bara eiga það skilið að ganga aðeins um hverfið.
Varðandi öryggi þessa húss, þá eru og hafa alltaf verið ,nokkur álög á þessu húsi. Þau duga þó enganveginn til að tryggja öryggi þitt. Þess vegna munt þú ekki vera hérna þessar tvær vikur. Þú og Hermione komið með mér að Grimmauldgötu númer tólf.“
”En allar bækurnar mínar og eiginlega allt dótið mitt er á Runnaflöt.“ Sagði Harry og var að verða ennþá ringlaðri.
”Ekki lengur,“ sagði Dumbledore og brosti. Hann leit út í eitt hornið á herberginu og sagði:
”Tonks, ertu með dótið?.“ Tonks birtist í horinu og Harry sá huliðsskykkju falla niður á gamalt gólfið. Hún var með dökkbrúnt hár núna. Harry leist mun betur á það en bleika hárið sem hún var oft með.
”Það er allt hérna.“ Sagði hún og benti á koffort sem var skreytt myndum af nornahljómsveitum.
”En hvenær förum við?“ Spurði Hermione.
”Um leið og það fer að rökkva.“ Sagði Dumbledore og leit út um gluggann. ”Farið nú upp í herbergi, það er örugglega margt sem þið hafið að segja hvort öðru“ Hann snéri sér í átt að Tonks.
”Tonks, Alastor komið hérna við þurfum aðeins að tala saman.“ Skröggur birtist undan annarri huliðsskykkju og brosti í átt að Harry þegar augu þeirra mættust. Þetta var ekki fögur sjón en engu síður fyllti þetta Harry sterkri öryggistilfinningu. Hann og Hermione stóðu upp og fóru upp í herbergið sem Hermione hafði verið í. Þegar Harry var að loka dyrunum, heyrðu þau að Dumbledore tók til máls.
”Þið sáuð öll hvað gerðist áðan, þetta sýnir okkur ekki aðeins…..“ Þau heyrðu ekki meira því Figg kom upp stigann.
”Engar njósnir.“ sagði hún góðlátlega og Harry lokaði dyrunum.
Þau settust í tvo stóla sem Harry mundi ekki eftir að hefðu verið þarna áðan.
”Hermionie hvað gerðist? Af hverju ertu hér? Afhverju varstu grátandi?“ Hermione varð alvarleg, hallaði sér í stólnum og byrjaði.
”Þetta er löng saga, en það er best að byrja á byrjuninni. Þegar ég kom heim eftir síðasta skólaár…….."