Fyndið hvað lífið getur verið ósanngjarnt.
Ég hef aldrei séð pabba stanndandi, en ég hef það frá mömmu að það var léttir þegar pabbi loksins ákvað að setjast í stólinn. Engar áhyggjur að hann mundi detta og ekki komast upp aftur og að mamma gæti ekki hjálpað honum því hún var ekki nógu sterk.
Ég get ekki ímyndað mér hvernig það er að fá svona hreinlega áfall… (ég finn ekkert betra orð :S) Einn daginn að heyra:“Já og núna getur afi þinn ekki labbað lengur.”
Hjá mér er það bara sjálfsagður hlutur. Hefur held ég alltaf verið þannig að hluta til.

ég hef alveg gaman af þessu
en það koma alveg down tíma