Ég veit að það er LANGT síðan ég sendi síðasta kafla inn…Enda ekki skrítið, þar sem ég ætlaði að hætta með þessa sögu…
Ég ætla að láta sem 6. bókin hafi aldrei gerst, því hún ruglar upp öllum söguþræðinum. Ef þið eruð á móti því þá ráðlegg ég ykkur einfaldlega að lesa þetta ekki.

Ég er orðin helst til óvön að skrifa ekki í 1. persónu, og það var helst til óþægilegt að skrifa þetta…but I got through it. Give me a nice pat on the back! YAYNESS!



Raddir. Allt í kringum hana.

Hún opnaði augun, hægt. Hún leit í kringum sig. Svart, sítt hár. Dökk brún augu. Arnarnef. Það fyrsta sem hún sá.

Hann tók ekki eftir því að hún væri vöknuð. Hún lokaði bara augunum aftur. Hún var of þreytt. Allt of þreytt.

En hún gat ekki sofnað. Ólýsanlegur sársauki skaust upp handlegginn á henni. Hún leit niður, og það sem hún sá lét hana grípa andann á lofti.

Þarna, beint í gegnum handlegginn á henni, var stórt gat. Það leið yfir hana.

*-*

Í þetta sinn vaknaði hún með fjögur, stór, áhugyggjufull augu starandi á hana. Hún fann skrítna lykt. Einhver var að halda ilmsöltum upp að vitum hennar. Hún gaf frá sér lága stunu. Hún heyrði pabba sinn dæsa.

“Guð minn góður, krakki! Aldrei, aldrei gera þetta aftur! Aldrei!” Sagði Severus, hvössum tóni.

“Severus! Ekki tala svona! Barnið þarf að hvílast,” heyrði hún Pomfrey (er það ekki örugglega hún sem er á sjúkrahúsálmunni?) segja, tónninn enn hastari. Roxanne brosti, daufu brosi.

“Hvað…hvað gerðist?” hvíslaði hún rámri röddu.

“Þú klesstir á vegginn. Þessir skólakústar eru hræðilegir! Þú lætur þá beygja í eina átt, þeir beygja í hina…þú lætur þá stoppa, þeir auka ferðina…Hvenær í ósköpunum ætlar Dumbledore að kaupa nýja?!” Síðasta hlutann sagði Pomfrey næstum við sjálfa sig.

“Klessti ég á vegg? En…en…ég er með gat í gegnum hendina á mér!” hvæsti hún.

“Roxanne! Ekki þennan tón!” Snape er alltaf svo ljúfmáll…(kaldhæðni, ef þið áttuðuð ykkur ekki á því).

“Pabbi. GAT! Á ég að láta eins og ég hafi séð jólasveininn?!”

“Ef það er mögulegt, já,”

Roxanne sendi honum bara ískalt augnaráð. Severus yppti öxlum.

“Núna þegar ég veit að það er í lagi með þig, gæti ég allt eins farið að sinna mínum störfum,” Og með því sneri hann sér við og gekk út.

En ótrúlega ástúðlegur og góður pabbi! Engin furða að hún elskar hann meira en allt í heiminum! (ennþá kaldhæðni, my friends).

Pomfrey, sem hafði hundsað þetta litla samtal, dæsti bara áður en hún hélt áfram,

“Þú lentir á veggnum, dast niður og rakst hendina í gegnum trjágrein sem einhverra hluta vegna lá á vellinum. Hviss bamm búmm, þú hefur gat í gegnum hendina. Það tók samt ekki nema eina nótt að laga þetta. Hinsvegar hefurðu verið í dái í rúma viku. Við eigum ekkert til að vekja þig úr því…við ætluðum að flytja þig á spítalan ef þú vaknaðir ekki fyrir morgundaginn,” útskýrði hún.

Allt í lagi.

Svarthærða stelpan ákvað að úrskurða Hogwarts sadista.

*-*

“ROXY!” Og heyrnin er farin.

Hún leit upp rétt tímanlega til að sjá brosandi andlit Nikkiar, áður en hún kastaði sér á hana með þeim afleiðingum að hún datt næstum aftur fyrir sig.

“Nikki…þú veist að það er til smá hlutur sem kallast að innbyrgja loft. Ég er að spá í að gera þann hlut. En til þess þarf ég þína hjálp…” muldraði Roxanne. Nikki hafði sterkara faðmlag en amma Snape, og amma Snape var einu sinni glímu meistari.

Hvað? Það verður að vera amma einhvers…gæti allt eins verið amma Roxy, right?

“Úpps! Fyrirgefðu!” Nikki losaði aðeins um faðmlagið, rétt nógu mikið til að Roxanne gæti andað.

“Ég er búin að sakna þín svo mikið! Fyrirgefðu, fyrirgefðu, fyrirgefðu, fyrirgefðu!” sagði Nikki, ‘aðeins’ hærra en hvísl.

“Afhverju ‘fyrirgefðu’? Þú gerðir ekki neitt,” sagði Roxanne, ringluð.

“Það á ekki að velta sér uppúr smáatriðum, Roxanne. Mundu það,”

*-*

Hún klifraði upp í kerruna beint á eftir pabba sínum.

“Við fáum ömmu þína og afa um jólin,” sagði Severus, sviplaus. Þau voru á leiðinni í jólafrí. Finnst ekki bara jólastemmingin í loftinu? Hélt það.

“Snape? Eða Eastwood?” spurði hún.

“Eastwood,” svaraði hann. Hún brosti. Amma Eastwood var hin týbíska amma. Hún bakaði smákökur, gaf alltaf stærstu pakkana og var sú ljúfasta kona sem Roxanne hafði nokkursinni hitt.

En sú tilhlökkun sem hún fann fyrir um að fá afa og ömmu Eastwood um jólin féll í skuggan yfir annarri persónu sem myndi vera þarna líka. Persónu sem hún hafði aldrei, aldrei eitt jólunum með áður.

Sú persóna hét Severus Snape.