Okey þá er það fjórði kafli og ég vona að hann hafi heppnast vel.


4. kafli * * *

Harry vaknaði snemma þennan morgun. Honum hafði dreymt um eitthvað dýr. Hann mundi bara ekki hvað.
“Ron, ertu vaknaður?” spurði Harry
“Nei!” sagði Ron og snéri sér á hina hliðina.
Harry fór í föt og fór niður í setustofuna. Það var enginn kominn á stjá. Hann tók upp boxið sem hann faldi í innri vasa á skikkjunni sinni. Hann fór að handfjatla það og tók hann eftir að það voru einhverjar rúnir á annari hlið boxins. Þetta voru einhverjar mjög gamlar rúnir. Hann missti áhugan á þeim og fór að athuga hvað væri í fyrsta tíma. Það var tvöfaldudur tími í töfradrykkjum. Þar á eftir var tími í spádómum. Harry hugsaði með sér að þessi dagur gæti bara ekki versnað. Harry beið þangað til að einhver vaknaði en honum til mikillrar hrellingar var sá fyrsti…
“Hæ Harry,” sagði Colin. “Hvað ertu búinn að gera í sumar ha, ha?”
“Ekkert sérstakt,” sagði Harry. Honum fannst Colin pirrandi.
“Heyrðu veistu hvað ha, ha,?” surði Colin.
“Neibb,” sagði Harry.
“ ég sko, ég sko sko fór til Spánar og og og það var sko roooosa lega skemmtilegt,” sagði Colin
“Og hvað með það?” spurði Harry. Hann var strax orðinn pirraður á honum og skólinn var nú rétt svo byrjaður.
“Harry, hvað eigum við að fara í fyrsta tíma?,” spurði Hermione.
“Töfrdrykkir,” ansai Harry.
Ron leit á stundaskránna og hrópaði upp yfir sig.
“Þetta getur ekki verið verra!” sagði Ron
“Hvað?” sögðu Harry og Hermione samtímis
“Hafið þið ekki skoðað stundaskránna?”
“Nei,” sagði Harry og fékk meiri áhuga á skrömbluðu eggjunum en Ron.
“Ég skal lesa þetta fyrir þig: Töfradrykkir, tvöfaldur, Saga galdranna, Varnir gegn myrkru öflunum og spádómsfræði, Saga galdranna,” sagði Ron og það munaði litlu að röddin brast.
“Þú ert að grínast, Lof mérað sjá,” sagði Harry og þreif af honum blaðið.
“ó, guð ég dey með þessu áfram haldi,” sagði Ron og skellti hausnum sínum á borðið en það hefði hann betur sleppt því að fyrir neðan hann var hálfétin graunagrautur. “Sérðu mig núna?”
“Já, sagði Harry og hló.
Hermione sveiflaði sprotanum og Ron varð hreinn í faraman. Þau löbbuðu niður í dýfflisuna en Snape kom ekki.
“Hvar er Snape?” spurði Ron og leit í kringum sig. Slytherin krakkarnir voru líka að tala um það sama.
“Hef ekki hugmynd,” sagði Harry.
“Ætli hann sé alvarlega slasaður?” spurði Ron í eftirvæntingartón.
“Greinilega ekki,” sagði einhver fyrir aftann hann. Það var Snape “Fimm stig frá Gryffindor vegna meiðyrðis. Drífið ykkur nú inn.”
Harry, Ron og Hermione náðu aftasta bekknum. Harry sá ótta í augunum hans. Dularfullan ótta, ekki lengur þennan harða glampa sem alltaf var í augunum hans.
“Urðajurt, hvað er það?” spurði Snape.
Hermione rétti upp hönd en vanalega yrti Snape ekki á hana.
“Longbottom, hvað er urðajurt?” spurði Snape.
“Ég… ég… ég, veit ekki.. hhvvaðð það er,” sagði Nevill og leit niður í borðið.
“Eruð þið að segja mér að þið vitið ekki hvað urðajurt er?” sagði Snape aftur.
Harry tók aftur eftir þessum ótta glampa í augunum. Snape tók allt í einu um vinstri hendina og leit niður. Harry fékk samstundis ógurlegan sting og sársauka í örinu.
“Harry, hvað er að?” spurði Hermione. “Er það örið?”
“Já, Voldemort er að kalla á þá. Snape fann það líka. Hann veit að hann verður að fara til Dumbeldore,” hvíslaði Harry.
“Hver getur sagt mér hvað urðajurt er?” spurði Snape enn og aftur.
Það var þögn.
“Urðajurt er mjög kröfutugt lyf, á móti verkjum sem verður að tína á þriðja degi eftir nýmána. Ekki má þó týna það þegar margfeldi, deiling eða þannig ganga í 12,” sagði Hermione hátt og skýrt.
“Hver var að spurja þig?” spurði Snape.
“Þú spurði alla,” sagði Hermione. “Ég svarðaði af þessum öllum. Ef þú hefðir viljað að ég hefði ekki átt að svara, hefðuru vinsamlegast átt að segja að ég mætti ekki svara.”
“Tuttugu stig frá Gryffindor,” sagði Snape.
“Fyrir hvað?” spurði Hermione. Hún var kominn í svipaðan ham og þegar hún gekk út úr tíma hjá Trewleney.
“Fyrir… fyrir að tala af þér,” sagði Snape. “Farðu út, áður en ég tek hundrað stig af Gryffindor.”
“Fínt, ég skal fara út,” sagði hún. “Mundu þó að það er eitt sem þú verður að gera, og það fljótt. Dáldið sem ákveðinn aðilli hefði gaman á því að vita,” bætti hún lágt, svo lágt að aðeins Snape og Harry heyrðu hvað hún sagði og fór svo út.
“Hún er skrítin,” sagði Ron ofur lágt við Harry. “En samt fín.”
“Farið nú eftir uppskriftinni hérna, og sá sem klúðrar, er í vondum málum,” sagði Snape. Hann tók enn og aftur um vinstri hendina og á sama tíma fékk Harry hræðilegan sársauka í örið.
Tíminn leið hræðilega hægt en eihvernveginn náði Harry og Ron að gera þennan seið fullkomin, eða það sem var næst því. Snape sagði samt ekkert við þá.

Fyrir framan stofu varnar gegn myrkru öflunum varHermione sitjandi að skrá eitthvað niður í litla stílabók.
“Hvað ertu að gera?” spurði Harry.
“S.Á.R,” sagði Hermione.
“Hvenær ætlarðu að hætta þessu bulli?” spurði Ron.
“Þegar álfar fá réttindi sín,” sagði Hermione og hélt áfram að skrifa.
“Krakkar, inn á stundinni,” sagði falleg kvennmannsrödd.
“Hver er þetta?” spurði Hermione.
“Greinilega nýi varnar gegn myrkru öflunum kennarinn okkar,” sagði Harry.
“Standið fyrir aftan stólanna ykkar í stafrófsröð, og þegar ég segi góðan dag segið þið góðan dag á móti. Þegar þið fáið leyfi til að setjast þá takið upp bækurnar og byrjið að vinna. Engir sprotar er þörf,” sagði próferssorinn. “Ó já, ég heiti prófessor White. ÞÖGN.” Pravati og Lavender voru að tala eitthvað smávegis saman.
Harry til mikillrar lukku fékk hann að stejast hliðina á Hermione.
“Hvað er þetta?” spurði Hermione Harry hneyksluð.
“Vinnubækurnar okkar,” svaraði hann.
Hermione kláraði kaflann á korteri og fór svo að horfa út í loftið.
“Get ég eitthvað aðstoðað þig miss…?” spurði prófessor White.
“ Granger, ef þú gætir sagt mér hvort ég hafi óvart keypt fyrir fyrsta árs nema eða ekki þá væri það mikil hjálp,” sagði Hermione.
“Hvað, þetta eru akkúrat fyrir fyrsta ár í Hogwarts, grunnefni í vörnum gegn myrkru öflunum,” sagði prófessor White, í sætum tón.
Hermione tók eftir hvernig Ron horfði á hana.
“Já kannski, en þetta er eitthvað sem maður á að læra á fyrsta ári,” sagði Hermione.
“Hvað veist þú um það?” sagði pr. White.
“Ég veit að á þessu ári á að fara í gegnum varnir gegn bölvunum og árás nokkurra galdraskepna. Ekki “Hvað á að gera ef grindlow ræðst á þig.” Það er fyrir þriðja ár,” sagði Hemione.
“Ekki ef ég segi svo,” svaraði pr. White. Rödd hennar var köld. “Til hvers ættuð þið að geta varið ykkur. Getur einhver nefnt einhvern sem hugsanlega mundi vilja gera árás á ykkur?”
Hermione gaf Harry olnbogaskot.
“Já,” sagði Harry og horfði beint í augun hennar.
“Ja, hver mundi vilja ráðast á þig hr..?” spurði pr. Whtie.
“Harry Potter,” sagði Harry.
Uhh, ójá þú hr. Potter,” sagði hún vandræðilega. “uhh, já, hver mundi vilja ráðast á þig? Ó nú náttúrulega enginn.”
“Enginn?” spurði Harry. “Hmm, ég gæti vel hugsað mér að Voldemort mundi vilja ráðast á mig. Tja, hann hefur bara ráðist á mig… Hmm, hversu oft Hermione?”
“Svona fjórum sinnum, og einu sinni óbeint,” svaraði Hermione
“Enginn vildi ráðast á þig,” sagði pr. White. “Og þetta sem gerðist í völundarhúsinu er náttúrulega bara uppspuni.”
“Upp spuni hvers? Uppspuni galdramálaráðuneytisins eða uppspuni minn?” spurði Harry.
“Upp spuni þinn, Potter,” sagði pr. White. “Ég vil bara aðvara þig að þú ert á hálum ís.”
“Gott að vita það en betra að vita það að Diggory dó ekki af sjálfsdáðum, hann var myrtur af Voldemort, hvort sem þér líkar betur eða verr,” sagði Harry. “Hvort sem þér líkar það betur eða verr, þá var hann myrtur. Það er sannleikurinn.” Það munaði litlu að röddin hans bristi.
“Út,” sagði pr. White.
“Ha?”
“Út úr stofunni og tíu stig af Gryffindor,” sagið pr. White ís köld. “Þú veist vonandi hvað það þýðir.”
Harry tók saman dótið sitt og gekk út. Þegar hann lokaði dyrinni tók hann eftir að Ron horfði virkilega fast á pr. White.
“Hún er í það minnsta nokkuð lagleg,” hugsaði Harry með sér.


Þetta var kafli fjögur í Harry Potter og fönix-skrínið

Kv. Saga