Fyrir þá sem ekki hafa lesið fyrsta og annan kafla, k likkið hér .
Fyrir þá sem ekki hafa lesið þriðja kafla, k likkið hér.

Harry var á harðahlaupum í átt til Runnaflatar þegar hann ákvað að kasta mæðinni á bekk í mínútu áður en hann legði aftur að stað. Honum til mikillar furðu sat einhver sem hann virtist kannast við til hliðar við hann. “Albus Dumbledore?” sagði Harry furðu lostinn. “Já, þetta er ég” sagði hann mæðulega. “En þetta er ekki alveg rétti tíminn til að spjalla” sagði Dumbledore og hvarf. Harry var að hugsa hvað hefði orðið um Dumbledore þegar hann hvarf líka.

Harry leið eins og tíminn hefði staðið algerlega kyrr á leið sinni til Hogwarts með Dumbledore. Einu sinni sat hann á bekk í heimabæ sínum, því næst var hann allt í einu staddur í Stóra salnum við hlið Ron og Hermione sem voru steini lostin þegar Harry birtist skyndilega. “Hvað er þú…?”
Harry greip fram í fyrir henni “Dumbledore”. Það virtist nægja.”En, en, af hverju fórstu ekki með skólalestinni?” Harry sagði þeim frá öllu sem hafði gerst. “Sniðugt hjá Voldemort, að senda einhvern annan til að reyna að drepa þig þar sem hann hefur ekki getað það út af álögunum. En hvað með koffortið, töfrsprotann og allar skólabækurnar?” “Ég veit það ekki” sagði Harry dálítið neyðarlega. Þeim gafst ekki mikill meiri tími til að spjalla því það var að fara fram flokkun á nýjum nemendum skólans.
“Abconnolyssy Jonus” kallaði McGonagall hvellum rómi. “Gryffindor!” kallaði hatturinn og krakkarnir í Gryffindor klöppuðu.
“Acalousis Macc” sagði hún.“ Rawenclaw!” kallaði hatturinn út í salinn. Og svona hélt þetta áfram þangað til að síðasti nemandinn, Zoulusasyas Garbatas, var valinn á Hufflepuff með tilheyrandi fagnaðarlátum. Loksins tók Dumbledore til máls. “Eins og flestir vita sem hlustuðu á mig í fyrra er Voldemort snúinn aftur. Það fór hrollur um marga í salnum þegar þeir hlustuðu á Dumbledore segja Voldemort frekar heldur en þú-veist-hver og nokkrir fyrsta árs nemendur tóku andköf. “En, samt sem áður, höfum við sett á fót ákveðna reglu, föniksregluna, sem að hluta til á að gæta öryggis í skólanum og að hluta til að reyna að klófesta drápara. Leyfið mér að kynna, Arabellu Figg, Remus Jhon Lupin, Kassandra McGanus, Severus Snape, Fawsett Thothmusen, Gabbanda Borisjos, Mundugus Fletcher, Baranda Matcher, Magatcher Floth og… …Dumbledore hugsaði sig um hvað hann ætti að segja… …þessi hundur hér” og benti á Sirius.
Hávært lófaklapp barst frá salnum, sérstaklega frá Gryffindor þar sem flestir voru afar ánægðir með að fá Lupin aftur, ekki síst Ron, Hermione og Harry.
Dumbledore hélt áfram: “Þau verða á göngum og í kennslustofum til að gæta öryggis ykkar ef Voldemort myndi gera árás á kastalann sem ég efa ekki mjög að eigi eftir að gerast. En þar sem Sevrus Snape, kennari í töfradrykkjum, verður líklega of upptekinn við þetta nýja starf höfum við fengið nýja kennara, bæði í töfradrykkjum og í vörnum gegn myrkru öflunum. Þeir eru Amadeus Longmouth sem á eftir að kenna varnir í myrkru öflunum, og Goolouth Mathelburn. Þeir eru reyndar ókomnir en þeir koma líkast til fljótt.” Augu Dumbledores litu eftir skrítnu úrinu á vinstri handlegg. ”Ég hef lokið máli mínu” Hann settist því niður. Á sama andartaki fylltist borðið af mat. Harry var í þann mund að fá sér eilítið af reykta laxinum þegar MCGonagall kom til hans frá kennaraborðinu. “Harry Potter” skrækti hún næstum því. “Ég vil biðja þig um að koma hingað upp”.
Harry steig upp frá borðinu og fylgdi henni upp að herberginu sem hafði verið notað í fyrra á þrígaldraleikunum. Dumbledore kom einnig til þeirra til að opna dyrnar. “Þakka þér, Dumbledore” sagði hún og skellti á eftir sér. Hingað hafði Harry bara einu sinni komið áður, þegar hann hafði verið valinn sem einn af meisturunum í þrígaldraleikunum. Harry mundi vel eftir þessu herbergi og málverkunum í því. McGonagall bað hann um að fá sér sæti. Harry setist niður á einn stólinn. Hún byrjaði “Eins og þú veist þá… …en hún lauk aldrei við setninguna því mikil óhljóð bárust frá stóra salnum. McGonagall og Harry litu út og sáu enga aðra en þessa tvo kennara sem Dumbledore hafði rétt áðan verið að minnast á. Þeir virtust greinilega hafa verið að banka á dyrnar á meðan Dumbledore hélt ræðuna, en ekki getað opnað hana því hún hafi verið rammlæst. Svo virtist sem þeir hafi neyðst til að brjóta hana upp, því að hurðin hékk á hjörunum. “En þeir geta ekki verið mjög góðir kennarar ef þeir áttuðu sig ekki á að hægt hefði verið að nota Alohomora á dyrnar,” hugsaði Harry rökrétt. Það kom á daginn, að það var rétt.

Kveðja, sverrsi.