Þetta er Fender Stratocaster.Keypti hann notaðan í Hljóðfærahúsinu og verð bara að segja að þetta voru frekar góð kaup

Nýja draslið mitt. Hellvíti fínn gítar fáránlega þægilegur háls á honum og súper lágt action. Emg hz pickuppar í honum sem að ég ætla mér líklega að skipta út fyrir semour duncan pickuppa annars er hann fullkominn í allastaða. Hægt að splitta humbuckerunum í single coil svo að hann hefur mikla möguleika hvað soundið varðar:)

Lýsing af síðunni: http://www.flying-v.ch/

I was personally told that 10 guitars left the factory with this finish in 1982. Thanks to Junya, I have found out that at least one guitar was produced in 1979 with that same finish. Subsequently, it appears that Silverburst was indeed a regular Flying V (and Les Paul) finish although mine (below left) bears a distinctive label in the case saying “Limited 80 Silverburst”.

In 1982, I was told that 20 other guitars were produced, 10 of which in “pink burst” (pink with a black edge) one was owned by guitarist of french band “Little Bob Story” and 10 “blue burst” (I have never seen any of those).

Hér sjáum við sitar virtuoso-ið Ravi Shankar. Ég datt fyrst á hann á youtube þar sem hann var að kenna félagi mínum George Harrison á sitar en ég áttaði mig reyndar ekkert á því að þetta væri hann þá! Það var ekki fyrr en ég var að taka minn daglega wikipedia túr nokkurm vikum síðar sem ég var að skoða greinina um Norah Jones sem ég sá að enginn annar en faðir hennar væri einmitt þessi snillingur hér. Fannst þetta svo skemmtulegt þá að þefar ég var að myna eftir þessy áðan að ég stóðst ekki freistunngar með að senda þetta inn.

http://www.youtube.com/watch?v=4gWCiLexilY
þarna er hann að shredda :)

Jæja…núna hafa trommarar ástæðu til þess að öfunda mig.
Þetta er mitt fyrsta trommusett sem ég fékk í 8 ára afmælisgjöf. Þetta
er eldgamalt Rogers sett sem er frá árinu 1970 c.a.
Það sem vekur athygli ykkar er kannski sú silfurlitaða tom tom, en
þannig er mál með vexti að ég flutti þetta sett með mér til útlanda
þegar ég bjó þar og á leiðinni heim brotnaði ein tromman í skipi hjá
einhverju flutningafyrirtæki vegna þess að starfsmenn þess eru
freeekar slappir í að pakka alvöru hljóðfærum. Djöööfull var ég
svekktur, en allavega þá fékk ég fullt af pening út úr tryggingunum og
keypti mér frábært yamaha stage custom nouveau sett sem þið sjáið glytta aðeins í þarna, en mynd af því
kemur seinna. En svo fór ég á ebay og keypti mér eitt stykki Rogers
skel..leiðinlegt að hafa hana í svona öðrum lit, en ég ætla að reyna
að láta sprauta hana með gulum lit.


En allavega þá held ég miiikið upp á Rogerinn því að ekki eru allir
sem eiga svona flott og gamalt sett. Bítlasándið eins og það leggur
sig.

P.s. Sabian Virgil Donati Signature crashin sem þið sjáið þarna er sá
besti sem ég hef prófað!

Nennti ekki að taka mynd af honum(geri það samt bráðlega) þar sem að ég hafði ekkert að gera og mundi eftir þessari síðu: http://www.nymphusa.com/kisekae/kisekaej1.asp og ákvað bara að gera gítarinn fyrst ég næ að gera hann eiginlega allveg eins og hann er í allvöruni.

Þetta er samt ekki Fender heldur Gamall squier með Seymor Duncan(hey! vissuð þið að seymor duncan gerir held ég líka stöðumæla!) í brúnni. mjög flottur gítar, þægilegur h´las og fullkomið action. Þetta herður líklegast sona blús/classic rock gítarinn minn þar sem að allir hinir eru metal gítarar ;)

Þetta er aðal æfingarhúsnæðið! Virkar dálítið wierd því að ég tók þetta með widelinsu. Nokkuð hljóðeinangraður kjallari, það er annað og stærra herbergi fyrir innan þetta og svo klósett á eftir því. Þarna er nánast hægt að lifa, bar, grill, ískápur, tvö sófasett, rúm, klósett og sturta plús auðvitað hljóðfærin.

Double neck guitars are old hat, so make way for the Pikasso, a 42-sting guitar that was borne out of a challenge to make a guitar with “as many strings as possible.” The guitar has four necks and two sound holes, plus enough pizzaz to wow even the most “woe-is-me” emo kid on the block. Interestingly, the guitar makes use of a design element called “the wedge,” which tapers the size of the guitar so that it's thinnest where it presses up against the guitarist's body. This gives the guitarist a better look at the fret board so he knows what he's doing. I'm sure that once you've gotten the hang of playing a 42-stinged, four-necked guitar you can probably pick and a play your counterfeit Les Paul like a pro.

The Pikasso, which took two years, or some 1,000 man-hours to build, can actually be heard on a number of recordings by Pat Metheny. Apparently, he's pretty good.

Don't expect to see this at your local Guitar World, though. – Nicholas Deleon

já þessi verður minn eftir 3-4 mánuði, síðan verður skellt sér á preamp og notað youtube accountið. með hvaða preömpum mælið þið með? ég þarf að getað tekið hljóðið upp inná tölvuna þannig að ég fokki þvi ekki upp í gegn um magnara.

Jahá!
Losaði mig við P-Bassann & Behringer draslið og fékk mér djazz bassa og Marbass Little Mark 250 og gæti ekki verið sáttari!