Fender MIM P bassinn minn.

samt er Ibanez ATK bassinn sem ég átti mjöööööög nálægt því, þyrfti að laga fret-in og þá væri hann sá besti.

G&L Legacy-inn minn. Hvítur með maple fingraborði, algjör draumur í spilun, geðveikt sound og alveg rosalega fallegur. Síðan heldur hann mjög vel stillingu þótt maður missi sig aðeins með sveifinni.

G&L > Fende

á tvo sem eru báðir rosalega góðir á sinn hátt.. varla hægt að segja að annar sé betri en hinn.. baðir yamaha annar er sg-2000 og hinn er pacifica 012

Ætli það sé ekki stratocasterinn minn… Wasburninn hans pabba kemst líka mjög nálægt því…

Bestu hljóðfæri sem ég hef átt, á ég ennþá.
Ég verð eiginlega að segja að ég sé með 3 í algeru uppáhaldi.

Hér er mynd af þeim: http://i275.photobucket.com/albums/jj297/gunniwaage/DSC01456.jpg

í fyrsta sæti: árg 1966 Epiphone Casino með factory Bigsby sveif og P-90 pickuppum. Þennan gítar er ég búinn að eiga lengst af öllum. Sándið í þessum er allveg guðdómlegt. Það sem gerir sándið jafnvel ennþá meira spes er það að hann er alveg hollowbody, sem sagt það er ekki spýtustokkur sem lyggur undir pickuppunum frá háls aftur á rass, eins og á öllum semi-hollow gítörum í dag. Hann er smíðaður á þeim tíma þegar allir epiphonar voru búnir til í Gibson verksmiðjunum áður en framleiðslan var flutt til japans. Sem sagt, þetta er basically Gibson gítar í húð og hár með epiphone merki á hausnum. And he plays like a dream.

í öðru sæti: Sérsmíðaður SG (eins og Gibson SG), smíðaður af Gunnari Erni luthier. Hálsinn á þessu kvikindi er eins og hann sé smíðaður fyrir forsetann sjálfann á 1000 ára afmæli lýðveldisins:) Ég skellti í hann Bare knuckle (the mule) pikkum í hann sem sánda alveg 100% í rokk af gamla skólanum, vel feitir og fókusaðir. Líka frábær Blúsgræja.

Í þriðja sæti: Fender Jazzmaster 2003 árg smíðaður í Japan. Ég er búinn að eiða miklum tíma í að gera þennan gítar eins góðann og hann er í dag. Hann er búinn að fylgja mér í gegnum súrt og sætt, allt Hoffman tímabilið ásamt epiphoninum. Hann er búinn að verða fyrir ótrúlegri misnoktum og barsmíðum í gegnum tíðina og það skrítna við það, hann batnaði bara við það. Ég setti snemma í hann Seymour duncan quarter pound pikkuppa sem eru svipaðir í outputti og heitir humbukkerar, án þess þó að tapa fender caracternum. Hann var einu sinni tobacco sunburst, en sökum rosalegrar rokkmeðferðar fékk ég leið á sjúsk-lúkkinu og lét Gunnar Örn Luthier sprauta hann upp á nýtt, svartann með nitrocellulósalakki. Þessi gítar lifnaði gersamlega við í spilun eftir að ég keypti mustang brúnna í hann, því að original brúinn var ekkert nema trouble. Yndislegur gítar sem ég get notað í hvaða músík sem er (já ég hef prufað hann í metal og ótrúlegt nokk, hann stóð sig með prýði)

Þetta eru þeir gítarar sem ég rótera daglega í nokkra hringi. Jazzmasterinn hefur samt vinningin hvað varðar spilatíma dags daglega.

Ps: Svo má ekki gleyma Bassman magnaranum sem Þröstur Víðisson smíðaði frá grunni að innann, sem er náttúrulega bara eðal hljóðfæri, ef svo má segja, út af fyrir sig.

Gibson Les Paul gítarinn sem ég á núna valtar yfir allt sem ég hef átt fram að þessu.

Fyrsti gítarinn minn sem var Aria Pro II 78 módel með dimarzio super distortion pickuppum var líka ógeðslega góður þangað til ég braut nuttið á honum þegar ég barði trommarann minn með honum, þegar ég fékk hann tilbaka úr viðgerð voru strengirnir of hátt frá fingraborðinu neðst á hálsinum og í staðinn fyrir að láta laga það þá seldi ég einhverjum hann, slæm mistök.

Gibson Minuteman magnarinn minn er líka eitthvað sem ég læt sennilega aldrei frá mér, ég lét modda hann fyrir mig og hann hljómar núna nákvæmlega eins og mig hefur alltaf langað til að magnari hljómi.

Squier strat sem ég átti en seldi:(..gibson dirty fingers pickupum,fender tunerum og eitthverju fleiru góðu í, þægilegasti háls sem ég hef nokkurntíman tekið í og guðdómlegt hljóð

Warwick Corvette Double Buck.

Gibson SG Standard sem ég á núna.

Alveg kliiikkaðslega þæginlegur og geðveikt sánd.

Gibson Flying V sem ég á núna. Hann situr svo vel, sándar yndislega og er bara þægilegur í spilun. Ekkert modified við hann… bara venjulegur Gibson

Munnharpan hans afa:D

idno… er að fýla alla gítaran mína. get ekki gert upp á milli held ég. þeir eru allir svo different.

warlockinn er svona rythm gæji sme r geðveikt chunki og með þykkt og brútal sound sem virkar lika vel í lead, og þessi gítar skvílar betur ena allt.

Ibanezinn er geðpviekur lead en það er mínus að geta ekki droppað hann að vild… en háslinn er osom. neck jointð er draumur og það er bara gaman að “shredda” upp og niður ha´lsinn. vantar bara betri pickuppa…

Kh-inn er líka fokking awesome. hálsinn er geðviekt mjúkur, þunnur og þægilegur. shreddar aweomsly og það mjög svipað að spila á hann og ibanezinn nema hann er mýkri og ekki actíft floyd. elska líka stillinguna sem han ner í… drop D#.

Jacksonin er líka góður en hann hefur ekket special abilty eins og hinir. Hann er með lélega pickuppa en þægilega háls. í augnablikinu á han nekkert í hina en eftir 1-2 vikur á han neftir að gera það.

Stratinn er því miður ekki í playing ástandi… þannig að ég get ekket sagt um hann.

kassagítarin ner bara kassa´gitar og er allt sem ég get fengið útúr honum

og bassinn er bara bassi :) þægilegur, ekkert spes.

Held mjög vel uppá alla gítarana en ef ég þarf að velja, þá held ég að það sé Fender Telecaster Classic 50' Series, einnig held ég mjög uppá Morris Stratocaster-inn minn, hann er allveg frábær nema það að böndin eru smá slitin, svo er Marshall stæðan mín allveg frábær.
Nú loksins get ég flokkað Carslbro-inn sem gítar þar sem allt rafkerfið er nýtt, hann er mjög góður fyrir utan ég er með lélega brú í honum þannig hann helst illa í réttu tune-i.
Catania Carmelo gítarinn minn er voðalega flottur í þennan gamla svertinga blús, enda er hann frá þeim tíma. Það er auðvitað erfitt að gera uppá milli hljóðfæranna sína nema það sé byrjanda pakki og pro hljóðfæri.

Fender P-bassinn minn

Ég hef bara átt 2 bassa en fyrsti bassinn minn ( Godin Freeway) er þægilegasti bassi sem ég hef prófað en ég ætla samt að skipta um pickup-a til að fá betra sánd.