Í sjónhendingu varnarstöðu flestir feykjast í,
og byrja í fláræði að fegra sína fortíð,
svo og fólskulegar framrásir í feykifagrar fjarlægðir,
sem formyrkvast í fíflsins fáránleika,
því hann skilur ekki samhengið/
hreykir sér af höll en smíðar hurð í hugarafdrepið/
lærir sjálfsáheyrnarlist og líst þá fyrst á framhaldið/
nærist á muldum spegilbrotum, egó búst sem meðlætið
b-myndir, fm tónlist fylla sálargímaldið
engar fastmótaðar skoðanir, minnið á rekavið/
einkar plastkenndar hugsanir, tekur nú betra við?/
sannleikur er skrafhreifinn, hvernig bragðast meðalið?/
barnæskan er löngu liðin, hver kannast við ártalið?/
vill sálarfrið því álagið sem geðsjúklingsins málæði/
allt fálæti í framkomu, ég lýsi því sem brjálæði/
í volæði á samkomu, að reyna að hugsa upp snjallræði/
til bjargar brunarústum þeim sem lögðu ei hönd á handfangið/
orðin innra með sem urðu viðskila við samtalið/
óþol innan bringuspala skapa slæmar draumfarir/
borgarbarnsins leiði ýtir undir myrkar hugsanir/
í gömlu góðu Reykjavík erfitt að lýsa upp skammdegið.
En hádegið er hér um bil að hellast yfir láglendið/
með láglendi á við heilans svæði sem að eru frátekin/
fyrir mölbrotnar sálarskurnir og augu sakbitin/
afvikin, öfugsnúin veröld sem er heltekin/
af líkamningu minninga er lifa öll glæstu afrekin/
vita betur eftir á og reyna að auka afköstin/
eiga fótum fjör að launa, kunna ei réttu handtökin/
þeir drukkna í djúpu lauginni sem læra ei réttu sundtökin.