gæti verið að andlitstjáning sé bara í eðli okkar eins og í öðrum dýrum (maður sér á dýrum hvernig þeim líður eftir því hvernig eyru þeirra eru o.sv.fr.) og því sé andlitstjáning einfaldlega ekki tungumál sem við lærum, heldur hlutur sem fólk kann frá fæðingu

Ertu þá að tala um andlitstjáningu milli gjörólíkra menningarheima?
Hvað veistu um mismunandi merkingu hennar? Eða er þetta eitthvað sem þú bara heldur?

Tjáning með svipbrigðum er vafalaust eldri en tungumálið og líklega ekki eins háð menningu og tungumálið. Bros þýðir alls staðar að þú sért ánægður eða ert að minnsta kosti að þykjast vera það, ungbörn læra (ef þau læra það) að brosa löngu áður en þau byrja að tala. Andlitstjáning hefur breyst (önnur dýr brosa en ekki vegna þess þau eru ánægð), en hún breytist hægar en tungumálið.

Menningarlega tengt.

Af því að andlitstjáning er oftar en ekki notuð til að tákna tilfinningar og þær eru yfirleitt mjög svipaðar alls staðar.
Það er okkur eðlislægt að hlæja þegar eitthvað er fyndið, brosa þegar við viljum tákna gleði, hnykla brýnnar þegar við erum reið, gráta af sorg og svo framvegis.

Andlitstjáning er útdauð í Hafnfirðingalandi =(

R.I.P.

ég hugsa að þetta sé svipað og með hunda, þ.e. hundar út um allan heim sýna tennurnar og urra þegar þeir eru í árásarhug, halla undir flatt þegar þeir sýna einhverju áhuga, þeir sýna undirgefni, gleði, sársauka o.s.frv. á sama hátt. S.s. það er eitthvað sem er forritað inní hundinn sem segir honum hvað hann gerir þegar hann er glaður, reiður o.s.frv. Ég held að þetta sé svipað með okkur mennina.
Við skiljum þegar Kínverjar, Arabar eða Eþíópíubúar eru glaðir því maður brosir yfirleitt þegar maður er glaður. Eins með reiði, þótt að eins og einhver benti á sýna Arabar víst reiði með því að klóra sér í höfðinu.
S.s. andlitstjáning gott sem allra íbúa jarðarinnar er eins eða þá allavegana skiljanleg öðrum.

Sérð þetta best á nýfæddu barni.
Þegar því er t.d. illt í maganum gerir það skeifu, alveg ósjálfrátt. Það er bara í kerfinu.