Þegar ég var pjakkur þá settist ég stundum niður til þess eins að hugsa alheiminn til enda. Ég man að mér fannst alltaf skrítið að ég ósjálfrátt reyndi að hafa endi á honum, eins og ég vildi hafa endi!
Ég man að mér fannst það á einhvern hátt ekki rétt og aðal markmið mitt með því að hugsa um alheiminn var að ná þessum “mómentum” þegar maður rennur saman við hugsunina og allt verður mögulegt og það að alheimurinn hafi ekki endi “meikar sens”.
Ég man að mér þótti sérstaklega gott að gera þetta á góðum sumardegi liggjandi í grasinu, glápandi upp í bláan himinn.