Það sem mér finnst?
Núna er.. eiginlega alltaf. Eða, vá erfitt að koma orðum að því sem ég er að hugsa.
Á eftir er eitthvað sem er ekki “núna”. Á “eftir” er til dæmis eftir 5 mínútur. En “núna” er.. núna. Og núna. Í hvert skipti sem ég segi núna er núna núna.(Veit ekki hvað ég er að gera hérna, ég er óskiljanleg).

Svarið er einfalt, núna e…NÚNA!..þú misstir af því

segðu núna, og þá er núna

en er núna ekki alltaf og sömuleiðis eftir en þá á eftir núna?

Núna er það sem er að gerast þegar þú lest þetta. Á eftir er eitthvað sem er að fara gerast. Það sem ég skrifa hérna í viðbót lestu á eftir, þ.e.a.s miðað við það sem núna er það sem kemur á seinna eftir. Núna er þetta núna en áðan var þetta á eftir.

Núna lýsir því tímabelti sem að þú upplifir í þessa stundina. Maðurinn hefur leitast við að lýsa sögu sem tímalínu og skipta henni upp í tímabil. Við lifum til að mynda í nútímanum, sem er það tímabil sem að er að líða. Nútími langafa þíns var hinsvegar líklegast 19. öldinn og eins og þú sérð af þessu dæmi, er tíminn afstæður. Við getum bæði stækka og víkkað þetta hugtak jafnt sem minnkað og þrengt það. Nú'ið - eins og það er stundum kallað - gæti einnig átt við líftíma þinn og myndu dulspekingar tala um að þú eigir eftir (kem að þessu orði á eftir ;) að lifa öðru lífi síðar, upplifa annað tímabil sem lífvera, þegar það kemur að því verður nú'ið sá líftími sem þú upplifir þá. Þetta er líklegast víðasta og stærsta útskýringinn og kannski frekar afleidd. Síðan geturðu minnkað núið að talað um minna tímabil, eins og það tímabil sem að við menn köllum klukkustund eða 3600 sekúndur, það getur líka verið núið - og svo áfram allt niður í nanósekúndu. Það sem gerist á eftir er síðan það tímabil sem að tekur við núinu, það getur einnig verið tímabil á milli og svo misstórt.

Q.E.D.? :D

Stundum hef ég það á tilfinningunni að það sé ekki til neitt „núna“. Eða að hugtakið sé a.m.k. merkingarlaust í víðara samhengi. Sumir hlutir gerast á undan eða eftir öðrum hlutum í alheiminum, það getur verið satt, en það er ekkert pláss fyrir núið inn í þetta. Mér er skapi næst að kalla þetta svokallað nú einfaldlega blekkingu hugans, hugurinn setur skynjunina svona upp, til þess að koma einhverri reiðu á hlutverk sitt í tilverunni, til þess að staðsetja sérhverja skynjun fyrir sig. Mér finnst ekkert nauðsynlegt fyrir tímann að líða frekar áfram en afturábak, eða líða yfirhöfuð eitthvað, það er eiginleiki sem tilheyrir skynjuninni en ekki tímanum. Hlutverk tímans er frekar að staðsetja atburði innbyrðis. Einhverskonar eiginleiki orku, krafta eða orsaka/afleiðinga, eins og lögun rúmsins. Á hinn bóginn mætti þá segja að þar sem örlögin ráðast ekki á einhverju „núi“, þá hljóti þau að vera fyrirfram og alltaf ákveðin. Mörgum er meinilla við þá tilhugusun. Það er allt í lagi.