Ég er algjörlega sammála poe.
Ég held að ástæðan fyrir því að svo margir séu efins um sína trú sé sú að það er svo margt sem fylgir með í pakkanum, sem er kannski erfitt að sætta sig við eða trúa. Kirkjuathafnir ná ekki að hitta nútímamanninn í hjartastað. Enda hafa þær lítið sem ekkert þróast í langan tíma.

Þegar Lúther lagði svona mikla áherslu á sálmana var það til að fá fólkið til að taka þátt og fá það til að finnast að það væri virkur partur af messunni. En nú á dögum gera sálmarnir messuna ekkert meira spennandi. Það er af því að þeir eru einhver gamalgróin hefð, sem á að fara eftir.

Ég held að þessar fastskorðuðu hefðir sem við mannfólkið höfum hvort sem er búið til sjálf, séu að standa í vegi fyrir því að ungt fólk geti verið opið fyrir trúnni.

Ef börnum væri kennt að trúa á sinn Æðri mátt sem væri tilbúinn að hjálpa þeim og vaka yfir þeim, án þess að það fylgdu einhverjar skyldur og lexíur með, þá væri meira um að fólk væri tilbúið að trúa.

Bara svona mínar pælingar :)

Ég sjálfur tel að JJ 101 geti fengið allann hellinginn út úr því að vera heittrúaður. Mín persónluega kenning sem er svosem ekkert háþróuð er að allir geta lifað án trúarbragða svo lengi sem þeir hafa einhvern til að styðja þá í gegnum súrt og sætt í lífinu. Fólk verður að passa sig að ofmentast ekki og halda að það geti staðið á eigin löppum í gegnum allt sitt líf. Þar sem okkar íslenska samfélag bíður upp á að allir hafi vini (lang flestir amk) þá tel ég að við getum án trúar verið. En samkvæmt Marx þá hverfur trú aldrei úr neinu samfélagi fyrr en það heur náð fullkomnun. þ.e.a.s. komist á þann punkt þar sem trúarbrögð hafa eingar þjáningar til að lina.

Eitt aðalhlutverk trúar og kirkju í í gegnum tíðina hefur nú ríkið tekið yfir (meðhjálp, uppfræðslu, stjórnvald etc.). Sjáið t.d. hvernig kirkjan í USA stendur sterkt inni í samfélaginu - enda ríkið veikt. En þetta er önnur saga.

Aðalverðmæti trúar í nútímasamfélagi finnst mér vera siðferðið sem trúnni fylgir. Nú er raunar svo komið að fólk tengir almennt ekki saman siðferði og trú (sbt. popkorn hér að ofan). En án trúar er ekkert raunverulegt siðferði.

Hinsvegar er t.d. á Íslandi í gildi, líklega mest skv. venju, einskonar siðferðiskerfi sem virðist óháð kristinni trú. En þegar nánar er að gáð þá eru auðvitað nær öll okkar gildi úr kristinni siðfræði komin. Þessi gildi (t.d. fyrirgefning, meðhjálp o.s.frv.) eru nú svo rótgróin þjóðinni að e.t.v. er óhætt fyrir þjóðina að kasta trúnni og vonast til að siðferðið verði eftir.

En á hvaða grunni byggir siðferðiskennd trúlaus(s) fólks ?

Trúi mannkynið ekki á æðri máttarvöld, hver á þá að segja því hverjar leikreglurnar eru (þ.e.a.s. hvaða siðferði sé í gildi - sbr. boðorðin tíu) ?

Hugmyndin um að maðurinn geti samið siðferðið sjálfur, heldur varla vatni. Hvaða maður getur verið þess umkominn að semja siðferði handa öðru fólki ?

Nú væri hægt að hugsa sér einhvern samfélagssáttmála sem allir/flestir kæmu að því að semja. En eftir stendur að hver og einn gæti neitað að taka mark á honum - enda koma þær reglur bara frá jafningjum þessa eins (þ.e.a.s. “þú getur sko ekki ráðið neitt yfir mér, sko” prinsippið). Það væri t.d. erfitt að láta sannfærast til að grýta einhvern til dauða eftir einhverjum samfélagssáttmála - en hinsvegar ef guð krefðist þess………?

Þessir hlutir eru það augljósir (og þó) að þessar pælingar hljóta að finnast í gegnum allan okkar heimspeki-literatúr, sem ég á ólesinn enn.

Ef enginn guð er til, ekkert helvíti né himnaríki, af hverju á ég þá ekki að stela, myrða, drýja hór og jeg skal komme efter dig ? Nú er ég sjálfur ekki trúaður og því auðvitað erfitt með að halda aftur af mér.

Sjálfselsk niðurstaða væri því sú að ég vona að þjóðir heimsins haldi trúinni (og gjarnan kristninni - enda passar hún mér best). Því án trúar og siðferðis þá verður fjandinn laus (eða þannig). Hinsvegar tekur maður SJÁLFUR ekki neitt mark á svo augljóslega mannagerðum siðferðislögum, henti þau manni ekki í það og það skiptið.