Ég hef lítið sjálfstraust en samt ekki alveg jafn lítð og þú varst að lýsa.

Ég hedl frekar að það að hafa “Markmið” eða “Tilgang” sé það mikilvægasta, þetta er það sem eykur sjálfstraustið. Fólk sem ekki finnur sér tilgang fer einfaldega í vaskinn

Ég er ekki algjörlega sammála en að nokkru leiti. Of mikið sjálfstraust er ekki af hinu góða. Fólk sem er með mikið sjálfstraust og snert af athyglissýki er það mest óþolandi fólk sem ég veit um!

Annars getur verið fínt að hafa nóg sjálfstraust ef maður hefur efni á því.

Ég er sammála greinahöfundi og friðfinni.
Mín útgáfa: tilgangurinn er að gera það sem maður vill!

Góður punktur.

Að mínu mati er tónlist það mikilvægasta… eða eitt það mikilvægasta. Það er ekkert sem hreyfir jafn mikið við mér og góð tónlist.

Kveðja
Drengu

ég get ekki alveg verið sammála um þetta, en ég trúi því að tilgangur lífsins sé hamingja, því að flest allt ef ekki allt sem við gerum gerum við til að öðlast meiri hamingju(þrótt fyrir margar missheppnaðar tilraunir) mar gerir helst ekki hluti nema mar verði happy af þeim

Of mikið sjálfstraust er alsekki gott, ísland er fullt af smá kongum og smá drottningum sem eru ekkert nema stórt ÉG ÉG ÉG og aftur ÉG. Ég þekki nokkrar manneskjur sem eru svo yfirfullar af sjálfstrausti að maður finnur strax þegar maður er að tala við manneskjuna að hún fyrirlítur mann og fynst hann/hún vera svo mikið yfir mann hafinn að það tekur því ekki að tala við mann. Manneskjan hlustar ekki á orð sem maður segir og er bara bíða eftir að fá að komast að, bíður eftir að maður sé búinn að tala svo það geti haldið áfram að miklast yfir sér og verkum sínum. Svona fólk þolir enginn og þetta fólk býr ekki yfir raunverulegri hamingju að mínu mati, svona fólk allavega þessi manneskja sem ég kannast við á enga trausta vini og það þola þessa mannesju enginn. Er þetta hamingja ? Nei, ég vil skilgreina hamingju þannig að hamingja er það sem við viljum að hún sé. Hamingja er náttlega bara hugarástand uppí hausnum á okkur, og allt utanafkomandi hefur áhrif á líðan manns. Ef við viljum trúa því að við séum hamingjusöm útaf einhverju, þá verðum við hamingjusöm afþví að við stöndum í þeirri trú að við séum það. Þegar maður er ánægð/ur með sjálfa/n sig þá á maður auðveldara með að blokkera þessa neikvæðu strauma í kringum mann, og þessvegna er það þáttur í því að vera hamingju samur að hafa hæfilega mikið sjálfsálit.

Þegar ég tala um hamingju sem hugarástand hjá hverjum og einum þá getur vel verið að þetta gangi upp fyrir þig, að vera með endalust sjálfstraust, en ég er bara að segja mína hlið á málinu. Fyrir mér finnst mér mikilvægt til að vera hamingjusamur að eiga góða og trausta vini sem snúa aldrei baki við manni, trygga og skilningsríka fjölskyldu sem stiður við bakið á manni og vera að gera eitthvað uppbyggilegt fyrir sjálfa/n sig. Þegar ég er að tala um eitthvað uppbyggilegt er það í rauninni bara eiga sér eitthvað áhugamál sem maður sinnir stíft. Svo er það líka eitt sem fólk hefur ekki minnst á nóg finnst mér …

ÁST

Ég stend í þeirri trú að ást sé eitt það besta sem til er í heiminum. Ást er andstæðan við hatur, hugsiði ykkur hvað margt í mannkynsögunni hefur verið gert í nafni þessara tveggja sterkustu tilfinninga mannverunnar, haturs og ástar…

Yo “mio”

Það er langt síðan ég kíkti á heimspeki deild hugans og mátt þú, mio telja þig ansi heppna að ég svari grein þinnni ;) Djók!

Byrja með að hrósa þér fyrir ágæta grein.

Tilgangur lífsins sjálftraust. Ég er ekki fullkomlega sammála. Tilgangurinn sjálfur er ekki til staðar. “Tilgangur” er bara eitthvað hugtak sem manneskjan hefur fundið upp. Það þarf nefnilega allt að hafa tilgang í hugarheimi manneskjunar.

Ef við horfum á þetta líf okkar burt séð frá öllum trúarlegum hlutum, þá er lífið tigangslaust og næstum allt er tilgangslaust. Ekki miskilja mig, ég er ekki í einhverskonar þunglyndiskasti í dag. Reyndu að tala við manneksju sem er haldin krónísku þunglyndi. Hún getur einfaldlega afsannað allan tilgang með því að spyrja: “afhverju”.
Tökum dæmi:
Tilgangur lífsins er að hafa sjálfstraust.
Afhverju?
Af því að þá líðurmanni vel
Afhverju líða vel?
Af því að þá vill maður lifa lengur.
Afhverju lifa lengur?
Af því… ehh… til þess að upplifa meiri gleði…
Afhverju upplifa gleði
Til þess að vera glaður…

Osf. Þetta tekur engan enda.

Sum ykkar mundu kanski telja “gleði” tilganginn, en hann er það ekki. Því hvaða tilgang hefur gleðin í sjálfum sér? Það eina sem við fáum út úr gleði er löngun til þess að lifa lengur og velíðan. og hver er tilgangurinn í því??? Og þegar maður hefur náð fullkomri gleði (sem er auðvitað ekki til), hvað er þá næst???

Hugtakið “tilgangur” er ansi takmarkaður fyrir utan mannshugan.

En við getum sagt að það er drifkraftur í sjálftrausti og ansi mikill. Ef við gefum skít í tilgangi og horfum á drifkraft get ég verið ansi sammála. Sjálfstraust er drifkraftur að því sem við mundum kalla “fullkomið líf” og er eitthvað sem flest allir vilja ná, á einhvern hátt.

En það er ansi djarft að segja að sjálfstraust er það mikilvægasta. Það getur auðvitað farið út í öfga og þú þarft meira en sjálfstraust til þess að öðlast “Nirvana”. Td. má nefna jafnvægi milli tilfininnga. Síðan getur oft sjálfstraust leitt þig út í að ofmeta getu þína og þannig leiða af sér slæma hluti.

Sjálfstraust er gott (í hófi) en ekki beint “tilgangur” lífsins

–krizzi—

Lesandi er beðin að líta frammhjá öllum stafsetningavillum og vinsamlegast ekki gera nein komment um þær… annars mun pistlahöfundur persónulega BUFFA einstaklinginn!!!

Dalai Lama sagði að tilgangur lífsins væri að leita að hamingju og að lokum að finna lífshamingjuna, sjálfstraust er eitt af því sem þarf til að öðlast hamingju en það er ekki allt.

Já… humm þú talar um þetta soldið ýkt… ég held að það sé bæði vont að hafa of mikið sjálfstraust og of lítið…. En mér finnst það mikilvægasta í lífinu að gera það sem maður vill og vera hamingjusamur…. :þ

tilgangur lífsins :
að eiga allt flottara enn nágranninn . *PUNKTUR*

:)

snilldar grein!

Mio:

Það er enginn tilgangur með þessu lífi.

Það er okkar að finna tilgang, ef við kjósum svo.

Við erum bara einfaldlega stödd hér, en vitum ekki hvernig eða hversvegna. Pældu í því. ;)


Hvað er hamingja?

Ég “veit” ekki svarið. Kannski er hamingja bara hugmynd, orðað hugtak, draugur í kerfi huga okkar, einskonar útópía. Hver veit.

Veltum þessu eilítið fyrir okkur.

Hvort er hamingjan tilfinningin sem við höfum þegar við teljumst hamingjusöm; eða það sem veldur hamingjunni?

Felst “hamingjan” í afleiðingunni eða orsökinni?

Mínar hugmyndir:
Hamingja er í mínum huga SÁTT.
Þannig hamingja einkennist ekki af sælutilfinningu. Það að vanta ekki neitt, er mun meira lýsandi fyrir það sem ég á við. Einkenni þessarar sáttar er mun fremur eitthvað sem við getum kallað “ró”.

Þessi lýsing kann etv að hljóma þannig að ég telji hamingju felast í því að sitja kyrr og vilja ekkert og gera ekkert. Það er ekki það sem ég á við, þó etv sé það í raun fullkomnun alls þess sem ég er að segja. En þessháttar niðurstaða er einfaldlega lifandi dauði; en etv er það einmitt málið að dauði er niðurstan. En ég er ekki sáttur við það. Kannski er það eina kreddan í lífi mínu, að dauði sé aldrei lausn. No matter what!!

Það sem ég á við er líf í ró. Líf án vöntunar. Enhverntíma í forneskju hefði þetta verið ómögulegt, þar sem vöntun er einkennandi fyrir lífshlaup manna áður. Eins og lífsleiði er etv einkennandi fyrir líf nútímamannsins sem vantar í raun ekki neitt. ;)

Við erum lífverur sem mótast af lögmálum náttúrunnar. Það er ekkert skrítið að við höfum vilja til lífs. Þar sem náttúruvalið hefur einfaldlega afgreitt þá sem skortir lífsvilja fyrir löngu. En það, að vilja lifa, er langt frá því að vera e-ð lögmál. Það má kannski líkja þessu við leik sem hefur verið spilaður í milljónir ára, en genin sem sitja enn við spilaborðið hljóta að hafa viljann til þess að taka þátt í leiknum. Hin genin eru löngu hætt. ;)

Við verðum líklega bara að sætta okkur við tilveru okkar og að við séum lifandi. ;) Það er það sem við erum, þe við erum ekki án þess að lifa. Hamingja þarfnast lífs, þannig er dauði ekki hamingja.

OK ss líf með ró.
Í því að lifa felst væntanlega að taka þátt í tilveru okkar á e-n hátt.
Af þessari þátttöku sprettur markmið og tilgangur.
Við getum ekki tekið ákvörðun um að fara yfir götu án þess að hafa sett okkur tímabundið markmið. En markmiðið getur haft margskonar tilgang. Gildi þess td að fara yfir götu ræðst væntanlega af tilgangi þess. En gildið veltur væntanlega á þeim sem dæmir það. Gildi eru ss bundin við sjónarhorn.

Við getum farið yfir götu af annsi ólíkum ástæðum, og þal ólíkum gildum. Kannski er maður með frethólk á hælum okkar og við þurfum að komast yfir götu í flótta okkar. Eða kannski er bara skuggsælara hinumegin við götuna, og sólin er okkur lifandi að steikja, og því förum við yfir götuna.

Þetta kemur að annari spurningu: “Hvervegna fór kjúklingurinn yrir götuna?” :))

OK ss til að lifa, taka þátt, er tilgangur mikilvægur. En til þess að vera hamingjusamur og á lífi, er ró mikilvæg. Það sem ég hef því í huga er samþætting þess að lifa og búa yfir ró.

Þegar ró felst í því að vera sáttur og finna ekki til skorts á neinu, er tilgangi kannski ofaukið. En einmitt sökum þess að við erum lifandi þufum við tilgang til að lifa sem þátttakendur.

En lykillinn í meiningu minni um samþættingu þessara þátta, er að velja sér tilgang og helga lífi sínu svo þessum tilgangi. Við sköpum okkur ss “gerfiþörf” þe tilganginn, sem við styttum okkur stundir við að ná og uppfylla, en skortir ekkert utan þessa tilgangs. Ss það eina sem okkur vantar er að ná næsta markmiði í átt að tilgangi lífs okkar, en ekkert utan þess. En lífsnauðsynjar eru auðvitað nauðsynlegar til að geta náð takmarkinu, þannig að það fellur undir þetta.

Hvaða tilgang hver og einn velur sér er svo bara hvers og eins. En aðalatriðið er að láta svo ekkert dreyfa athygli sinni frá því, með því að fá okkur til að vanta e-ð sem okkur vantar ekki, þe að vanta e-ð sem þjónar ekki tilgangi lífs okkar, tilganginum sem við höfum valið okkur.

Nálgun tilgangs lífs okkar með ró, er ss hamingjusamt líf í mínum huga. (En þó ekki fullkomlega.)

Til þess að ná að lifa á þennan hátt þarf að einfalda lífið. Við verðum að temja okkur að greina aðalatriðin frá aukaatriðunum. Til að geta lifað á þann hátt sem ég lýsi, krefst ákveðinnar þekkingar, á lífinu, sjálfum okkur, það krefst ss færni og æfingar. ;)

En ég vil taka það fram að þetta er ekki nein fullkomin lausn. Raunar útilokar tilvist tilgangs í lífi okkar hamingu. Hvers vegna? Jú um leið og við höfum öðlast tilgang, þá höfum við öðlast þörf. Þá getum við ekki verið fullkomlega sátt. En þetta er etv það næsta við hamingju sem við komumst á sama tíma og við tökum þátt í því að lifa. En ég er auðvitað ekki óskeikull og þannig er þetta allt samant íþm jafn skeikult.

Ég vil einnig skjóta því inní þetta hve mikilvægt það er að leifa okkur að vera mannleg, og lifa eins og það sem við erum. Við erum ekki róbótar, og það má alls ekki misskilja mig sem svo að við eigum að vera í stöðugu streði í átt að tilgangi okkar. Þetta er ekki spretthlaup, við verðum að gefa okkur tíma til aðvera til, hvíla okkur og kúpla okkur út úr öllu; til að ná áttum. Kannski soldið eins og ef við værum gítar sem þarf að stilla reglulega til þess að halda samhlóminum í tónunum; fattiði mig? Ég hef sjálfur gert þau mistök að halda að ég sé vélmenni sem sé áskapað að ganga í takt, alltaf. Nei! Við erum flókin tæki, viðkvæm tæki, stórkostleg tól, við erum furðuverk. En svoleiðis hluti þarf að hugsa vel um og halda vel við eins og “stravinskí” fiðlu (eða hvað þær kallast nú).

En ss fullkomin hamingja er ekki möguleg í lífinu, sökum þess að við erum lifandi. Við þrífumst á spennu. Eins og bogi er ekki bogi ef hann hefur ekki spennu. En þetta leiðir kannski af því sem þú varts að segja Mio.

“Núna er ég loksins farin að jafna mig á þessu ástarmáli og mér hefur tekist að hætta að reykja og ég á mér líka stóra drauma sem ég stefni að. Ég ætla að verða hamingjusamasta manneskja í heimi!!”

Passaðu þig hér! Ekki eltast við hillingar. Ekki ætla þér að lifa e-n draum. Þetta er bara draumur. Treystu mér, líf þitt verður aldrei eins og e-r hamingjudraumur sem þú hefur etv núna. Það sem lífið kennir þér, er að vera sáttur við það sem þú hefur í dag, og vera hæfóflega bjartsýn um framtíðina. NB það er í lagi að vera bjartsýn, það er bara hollt og æskilegt, en hafðu fæturna á jörðinni; okkur er ekki áskapað að vera hamingjusömum, á þann hátt að vera uppfull af sælu. Sælutilfinningar tilheyra andartökunum, og eru gulrót fyrir okkur að fara á fætur á morgnanna. Ef líf okkar væri fullt af sælutilfinningum værum við einfaldlega útdauð, við værum einfaldlega í vímu, eins og við værum stöðugt á e-u “e”-trippi.

Þetta með ástina, er kannski sami draumurinn og hamingjan. Víma með niður-trippi og öllu tilheyrandi. Hamingjan sem felst í “ró” í sátt; er einmitt það að sætta sig við það sem hversdagurinn hefur uppá að bjóða. Þá erum við íþm laus við sífelld niður-trippin sem hljóta að fylgja sælutilfinningum sem og öðrum vímum.

Það að eltast við sæluna, er svipað og að eltast við vímu. En þessi víma snýst bara um að ýta á e-n takka í taugakerfi okkar, sem losar hin og þessi boðefni úr læðingi. Í taugakerfi okkar eru takkar eins og á hverju öðru tæki. Ef við ýtum stöðugt á þessa “sælutakka” þá verður einfaldlega skortur á boðefninu sem orsakar hamingjuna, auk þess verðum við ekki eins næm fyrir því. Við verðum að læra að stilla okkur um að ýta stöðugt á þessa takka. Læra að meta jafnvægið í okkar daglega lífi og læra að meta lágstemmdari melódíur. Þeas ef við viljum hamingju í lífi okkar. En það er heldur ekkert gefið að allir vilji hamingju í líf sitt, kannski er haminga bara fyrir aumingja og konur. ;)

Í raun hef ég bara verið að reyfa uppskrift að hamingjusömu lífi, og ræða hamingju.

En þegar allt kemur til alls þá er lífið án tilgangs og við höfum frjálsar hendur innan þess sem er á valdi okkar.

Lífið er eins og list, og við erum listamennirnir og lífshlaup okkar er listaverkið.

Kannski snýst málið um hvort við viljum skilja eftir okkur e-ð miðjumoð meðalmennskunnar eða meistaraverk!

Ég vil taka það fram að ég er sannarlega ekki neinn sérfræðingur í hamingju. Ég get ekki sagt að ég sé hamingjusamur. En þekkið þig e-n sem er SANNARLEGA hamingjusamur?! Ég er raunar mun meiri sérfræðingur um óhamingju. ;) En ég er sannfærður um að það næsta sem við komumst hamingju, í þessu lífi, er að vera sátt. Í víðasta skilningi þess að vera sáttur.

Ég hef nokkurnveginn fundið mér minn tilgang, en ég er enn að reyna að öðlast sátt. Ég er kannski ekki viss um að hamingja verði nokkurntíma hlutskipti mitt. Þe hvort ég verði nokkurntíma sáttur, enda þá þyrfti ég ekkert meira.

Þetta er kannski spurning samspil sáttar og tilgangs.


HúHAA!!! Jæja nú ætla ég að stoppa.

Hamingjuvoðafíngleðiofsasvakakveðja.
VeryMuch

já það er rétt hjá þér en líka rangt vegna þess að fólk notar svo fullt af hlutum til að gera það sem að það má ekki, eins og t.d. að sofa hjá.. langaði þig ekki bara til þess en vilt ekki gúdera það, öll erum við kynverur og þurfum á þvi að halda að einhver sýni okkur ástúð…sem við eigum kannski í erfiðleikum með að framkvæma sjálf…



en gangi þér vel með þetta átak þitt…

Ég meina það fólk! hættið að reykja ef þið reykið, farið í megrun ef þið eruð feit, stundið einhverskonar líkamsþjálfun, gerið ykkar besta í skólanum eað vinnunni, safnið pening til að kaupa ykkur eitthvað sem ykkur hefur alltaf langað í og nýtið alla hæfileika ykkar til fulls! Eftir hverju eruð þið að bíða, í því felst hamingjan, þetta er tilgangur lífsins! Ég veit að fullkomin hamingja er ekki til, þið getið bara orðið eins hamingjusöm og þið viljið en allavana á meðan þið eruð að safna sjálfstrausti hefur líf ykkar tilgang. Mér er skítsama þótt þið trúið mér eða ekki en þetta er satt!!! meðvitað eða ómeðvitað þá viljið þið safna sjálfstrausti og líf ykkar snýst aðallega um það. Viljið þið ekki upplifa endalausa hamingju eða hvað!?

Góð menntun er mikilvægari.






nei djók. :)

Það dýrmætasta í lífinu?

Þetta er mjög einföld spurning:
Allt sem þarf til að halda lífinu gangandi.

Ef við göngum á goggunarröðina:
Matur, rétt umhverfi, lífsvilji.

Þetta má svo þátta niður eins og unnt er:
matur {
hvað sem er, maðurinn er alæta :)
}

rétt umhverfi {
góð skilyrði {
rétt hitastig
nægur matur
}
}

lífsvilji {
sjásfstrust
félagslíf
hamingja
tilgangur
}

Ég get hins vegar ekki séð að það sé neinn
tilgangur með því. Nema kannski sá tilgangur
sem þú skilgreinir sjálf(ur) og er þér
nayðsynlegur (eða mikilvægur).

(#define TILGANGUR hamingja)
Ég er ekki sammála því að tilgangur lífsins sé
hamingja. Ég var alveg sannfærður um það, en
fór svo að efast stórlega.
Það helsta sem ýtir undir þessa skoðun er að
fólk vill ekki lifa í blekkingu, jafnvel þótt
það VITI að það verði óhamingjusamt við að
vita það rétta. Þetta er alls ekki algilt.
En ég er viss um að allflestir heimspekingar
séu haldnir þessari þörf, að vita, eða skilja.

(#define TILGANGUR skilningur og vitneskja)
Það að VITA veitir ekki endilega hamingju,
svo það stangast því á við hamingjuna.

Hvort viltu vita eða vera hamingju(samur/söm)?

Ég tel að dýrmætasta í lífinu sé að öðlast jafnvægi sbr ying og yang. ég meina að mar sé sáttur við líf sitt og tilgang og reynir að gera það besta úr öllu.
Jafnvægið getur verið líkamlegt eða andlegt, hver vill vera alltof feitur eða horaður, alltaf glaður eða þunglyndur?
Einnig fólk sem er alltaf hamingjusamt og lífir á einhverju skýi allt sitt lif og býst aldrei við hinu versta og síðan lendir þetta fólk í áfalli og það á erfitt með að takast á við erfiðleikanna sem fylgja.
>Lífið er ekki einn dans á rósum og ef við höfum jafnvægi í lífinu þá eigum við auðveldara með að takast á við erfiðleikanna og njóta góðu stundanna.!!
rós