ég held að við með almenna hugsun erum líka með skapandi hugsun sem getur skapað nýja hugsun eða eitthvað án þess að hafa einhverjar forsendur fyrir henni. og líka þannig að það er líka rosamikil alger tilviljun sem ræður sumum ákvarðanatökum.

Það slæddist slatti af villum með svari mínu:

“Eftir því sem ég best veit eru eðlisfræðingar fæstir sammála um þetta og um þetta er.”

þarna er “og um þetta er” ofaukið.

Í kenningu 1 á þynd að vera þyngd

sindrit: Mig langaði bara til að spyrja þar sem þú hefur umtalsverða forlega menntun í eðlisfræði (sem ég les sem menntun á háskólastigi) hvort að kenningin sem birtist í Sunndagsblaði Morgunblaðsins sem leiðir til þess að stjörnurnar verði að lokum ekki sýnilega á himninum breyti einhverju í þessum útþennslukenningum? Ég greip þessa kenningu ekki fullkomlega.

Ef ykkur tekst nokkurtíman að búa til tvær sprengingar sem eru nákvæmlega eins þá tel ég ykkur góða. eitt rykkorn á vitlausum stað fyrir billjónum ára síðan myndi þýða breytingar á atburðarásinni á epískum skala frá okkur auma mannfólkinu séð. of yfir genilegar líkur á að við værum ekki hér.

Hins vegar þá hef ég lengi verið að spá í big bang og það sem því tengist og langar aðeins að viðra hálfmótaða kenningu hvað það varðar.

Það sem vantar í big bang er orsök… hvað olli því til að byrja með.. ég vill meina að alheimurinn hefur alltaf verið til.. og að ástæða þess sé sú að frá aungvu kemur allt. ég skla reyna að útskýra.
Það sem ég geng útfrá er það aað andstæða efnis sé ekki andefni eins og sumir vilja meina (sem er frekar efni úr fasa líkt og í rafmagnsfræðinni) heldur ekkert efni, eða bara “ekkert”. Fólk þekkir áhrif þess að of mikið efni safnast á sama stað eins og í risasól sem lætur undan eigin þunga og breytist í svarthol (lítið útskýrfyrirbæri) þá spyr ég; hvað gerist ef of lítið efni er á sama stað. um þetta er að ek held ferlega lítið vitað, vegna þess að allstaðar í kringum okkur eru einhverjir kraftar í gangi sem stafa af efnisleikanum (orka=efni, orka eyðist ekki hún breytir bara um ástand). ef efni/orka (allt) er einn póllinn og ekkert (ekkert efni og orka) er hinn póllinn þá geturðu litið á það sem svo að það liggji spenna þarna á milli sem við köllum þyngdarafl sem straum stefnu frá engu til alls (efnis).
Hvað gerist þá þegar of mikið af engu? ein vísbending sem ég hef er fyrir bæri sem lýsir sér þannig að á milli störnuþokka eiga sér stað orku “sprengingar” sem vara í örstuttan tíma og skila frá sér gríðalega orku í formi gamma geislunar að mig minnir. “A rift in space” er eitthvað sem mér dettur í hug. sem sé að á mótum áhrifasviða geimþoknanna, sem eru gíðalegarfjarlægðir, sé efnis heildin orðin svo þunn að það myndast pokar af “engu” og við það á sér stað andstæða þess að ofmikið sé á sama stað (neflilega svarthol), eitthvað sem má líkja við hvíthol Einsteins, uppspretta orku. Þessir pokar lokast þarafleiðandi um leið og þeir myndast þar sem að þar sem var ekkert er nú kominn einhver orka. Þetta á stærri skala gæti kannski verið það sem við köllum “big bang”, uppspretta alls sem við þekkjum.

Það vantar ýmisleg í þessar pælingar en það væri gaman að heyra í ykkur spökúlöntunum hvað þið hafið að segja.

t.d. hvað verður þá um orkuna í svarholum? kannski baby universes, eða heimur inn í heimi, ballið byrjar upp á nýtt á nýjum skala.. þar sem haldið er fram að tími og rúm sé bjagað þá gengur það mögulega upp. hver veit nema við sé bara stödd í slíkri súpu efniskjarna á mismunandi skölum.

mínir tveir aumu aura

Auðvitað er voðalega þægilegt að trúa að heimurinn þenjist út að ákveðinni markstærð og stoppi svo. Þá þurfum við engar áhyggjur að hafa meir.

Svo er líka auðvitað mjög þægilegt að hugsa sér óendanlega hringrás, þá losnum við nefninlega við að þurfa að útskýra upphafið og endinn.

Því miður er heimurinn ekki alltaf svona þægilegur og nýlegar mælingar og útreikningar á Hubblesfastanum benda til þess að alheimurinn muni þenjast út að eilífu og enda kaldur og orkulaus, dreifður sem svarthol og risasvarthol yfir nokkuð stórt svæði. Ef það er einhver huggun að þá munu seinna myndast hvíthol sem gætu búið til nokkur sólkerfi. (Skv. kenningum, auðvitað)