Ég lenti í því um daginn, þegar ég minntist á það að ég væri trúlaus, að ég var krafinn um sönnun fyrir því að guð væri ekki til.

Auðvitað er ég ekki aðeins að tala um rökræður um tilvist Guðs.

þetta minnir mig á eitt sem ég rakst á um daginn.
“Everybody needs to believe in something. I believe the grass is green.”
Það er reyndar auðvelt að breyta seinni setningunni eftir þörfum.
En það sem ég ætla að tjá mig um er það að ég var á rokk áhugamálinu rétt áðan og fattaði að oft er ég að reyna að fá fólk til að skilja eitthvað hvort sem það er tónlist, trú, skoðanir en oftast virkar það ekki. Einu skiptin sem það virkar er þegar fólk er á svipuðu máli og þú. Ég skil t.d. ekki hvað það er sem fær sumt fólk til að halda svona fast í trúnna þegar verið er að reyna að rökræða við það. Ég er farin að halda að ef þau fá ekki að trúa að að sé til guð missi þau vitið því þau sjá ekki neinn tilgang í lífinu. Tilgangur lífsins hlýtur að vera aðalástæða allrar trúar yfir höfuð. ok, en þá hlýtur stjórnunarþörf að vera ástæða útbreiðslu hennar…
awww, ok, ég er bara farin að steypa hérna held ég. best ég hætti að tjá mig.

Jamm… þetta virðist vera eilífðar deila, eins og natrure vis. nurture deilan, sem er þó yngri ;)

Ég held að það hafi verið Kant sem sagði að það væri ekki hægt að rökræða um það sem verður ekki skynjað… ég er yfir höfuð mjög óKantískur í heimspekiskoðunum, en í þessu hitti hann held ég naglann á höfuðið… Ss við getum ekkert vitað um guð eða tilvist hans, hann verður að því er virðist ekki skynjaður, þal ekki hægt að rökræða um hann… hvorki gegn tilvist hans né með tilvist hans… ss ég segi PASS!

Það er náttúrulega bara algerlega út í hött að rífast um tilvist guðs eða ekki. Hvorugur getur fært neinar sönnur á sínu máli.

Eina sem mætti færa rök fyrir er að hann sé bæði til og ekki til. Ef þú trúir á hann þá er hann til fyrir þig. Ef ekki, þá er engin guð. Fólk lifir bara í 2 ólíkum heimum sem eiga það eitt sameiginlegt að vera á jörðinni.

Ég lendi oft í því að “rífast” við góðan vin minn um trú, hann er trúlaus en ég er trúuð. Það er alveg rétt að ég tek ekkert mark á neinum af rökunum hans, þótt að hann komi oft með alveg fjandi góð rök! Ástæðan er sú, að þegar ég hef ákveðið að trúa á eitthvað, sem enginn sönnun er fyrir að sé til nema bók eða steinn eða e-ð, þá þýðir ekkert fyrir mig að hugsa um rök í því samhengi. Ég hef sætt mig við rökleysi trúar minnar, svo það myndi vera í gjörsamlegri mótsögn við allt sem ég trúi á, að taka mark á, eða jafnvel koma með rök með eða gegn trú minni.

Thank you, spank you, and goodbye…
May god bless you all.