Ég held að ef að maður sé að trúa á guð, bara til öryggis svo að maður lendi ekki í helvíti (saman ber gríðarlegt tap), maður á að trúa því sem að manni finnst innst inni í sér, ekki hvað aðrir segja manni, ég trúi ekki á guð, ef að hann væri svo til og hann væri eins og biblían segði það, þá myndi ég feginn vilja sleppa því að vera hjá þessum manni sem að kennir um yfirburðar sammfélag svipað og þjóðverji nokkuð sem að endaði sitt líf með hjálp blásýru! Gæti hljómað gróf lýsing, en ég reyndi lengi vel að trúa á hann, það tókst aldrei, ég vil samt ekki gera lítið úr þeim sem að trúa á hann, því að ég veit að allir hafa sína ástæðu fyrir því sem að þau trúa, og enginn, ekki nokkur þarf að afsaka sig þó svo að hann/hún hafi aðra skoðun en ég!

Í fyrsta lagi: Aldrei (eða næstum því) nóg af Terry Pratchett. “Good Omens” og “Small Gods” eru mínar uppáhaldsbækur.

Hins vegar sýnist mér ekki nóg að bara að veðja á að Guð sé til, og komast þar með til Himna. Í flestum (ef ekki öllum) trúarbrögðum eru sett margvísleg skilyrði fyrir inngöngu, og ef þeim er ekki fullnægt þá er maður í vondum málum.

Þetta veðmál er eins og að veðja í rúllettu þegar að það eru aðeins tveir möguleikar: 1 eða 0. Hins vegar er ekki um þannig rúllettuspil að ræða, við erum hér með allt dæmið, allar tölur 0-36, eða jafnvel fleiri. Þannig er maður engu verr settur þótt maður “veðji” á trúleysi.

En kjarninn er þó, að það er ekki nóg að segja “Ég trúi á Guð,” heldur verður líka að lifa eftir siðaboðunum sem gefin eru. Og það gera fæstir.

ef maður trúir virkilega á guð þá fer maður eftir lögmálum hans, annars trúir maður ekkert á hann

Ég held að maður verður fyrst og fremst að vera samkvæmur sjálfum sér, trú því sem að maður finnur að hefur eitthvað gildi hjá manni, ekki reyna endalaust að trúa einhverju sem að maður er ekki sammála, ég er mjög trúaður, ég trúi ekki á guð, heldur uppljómað eðli, í öllu sem að fyrir finnst, einhver sagði að trú væri ekki val, og að þekking eykur hvöl??? Hvaða trú stuðlar að hamingju ef að fólk má ekki hafa þekkingu, sönn trú á að stuðla að hamingju, ekki fáfræði, fáfræði hefur ákveðna kosti, ég tel að reiði, græðgi og fáfræði, valdi allri þeirri óhamingju sem að til er, og að uppspretta reiði (það er reiði sem að byggð er á hatri og ósanngirni) græðgi (þá er ég ekki að tala um eðlilega þörf fyrir lífsnauðsynjum heldur venjulega græðgi) sé komin af fáfræði, saman ber fordómar, sem að valda reiði en koma af fáfræði, HIV smit í Afríku má að mest öllu leiti rekja til fáfræði! Þannig að hvar kemur fáfræðin inn í hamingjuna?