Þannig að(svo ég misskilji þig aðeins): Börn sem eru að fæðast í fyrsta skiptið(eiga sér ekkert “fyrra líf”) eru þá fötluðu og vanþroskuðu börnin? Verða þau svo eftir því sem lífunum fjölgar gáfaðri og gáfaðri?

Ég trúi því ekki að til sé líf á jörðinni eftir dauðann.
Ég vil trúa því að við fæðumst bara einu sinni og förum svo til himna og lifum góðu lífi þar:)
Og mér finnst mjög gott að trúa því að ef náinn ættingi minn deyji þá fari hann/hún til himna og bíði eftir mér en ekki að hann/hún fæðist eitthvers staðar annars staðar í heiminum..kannski á vondum stað!!
en þið megið alveg hafa ykkar skoðanir á þessu.. þetta er bara það sem ég trúi!!=)

Þú talar um endurfæðingu eins og það sé eina skýringin á skil-
ningi mannsins. Við skulum því aðeins draga fram aðra möguleika.

Þú minnist á að fólk sé mismunandi þroskað. Það er til í dæminu
að fólk sé einfaldlega misgáfað og því misfljótt að tileinka sér
þroska. Hvers vegna er það?

Við getum gengist við hugmynd þinni um endurfæðingu, og væri
skýringin væntanlega á þá leið að fólk hafi einfaldlega lært
mismunandi mikið á fyrri lífum sínuum. Sumir fæðast “veraldar-
vanari” en aðrir.

Svo er annar kostur, eða sá kostur að fólk einfaldlega fæðist misjafnt,
og nú skulum við demba okkur út í erfðafræðina.

Ef gen geta stjórnað eiginleikum okkar frá fæðingu, myndi það út-
skýra fullkomlega mismun milli manna - fólk einfaldlega fæðist
með mismunandi gen og hefur mismunandi eiginleika eftir því.

Og ég verð að segja að ég hallast meira að hugmyndinni um genin en
hugmyndnni að sálnaflakki, munurinn felst í áeiðanlegum gögnum úr
erfðafræði, en það er ekkert sem hefur stutt hugmyndina um endurfæðingu
beint.

En þegar þú segir að við getum ekki verið að sjá þetta allt í fyrsta
skipti er þó nokkuð til í þessu hjá þér. Ég er ekki hlynntur
hugmyndinni um að hver einstaklingur, hvert sjálf hafi verið til áður.
En tegundin sem slík hefur þróast. Og það þýðir að þhver einstaklingur
geymir í sér leifar allt frá því að fyrsta líf kviknaði. Öll arfleifð-
in frá forverum okkar er skráð í genin. Þá er í raun hægt að segja
að við séum ekki að sjá allt í fyrsta skipti.

Ég verð nú að segja að ég er sammála Popcorn um það að mismunandi þroski manna fari eftir genunum en ekki einhverju sálarflakki. Ég held bara að trú á að maður lifi aftur sé bara tilkomin af því að fólk getur ekki sætt sig við dauðann. Það að maður sé einfaldlega búin, punktur og pasta.
Af hverju er fólk líka svona visst um að það hafi sál bara af því að það hefur sjálfsvitund. Hvernig vitum við t.d. að steinn á jörðinni hafi ekki einhverskonar sjálfsvitund?

Þetta er flottar pælingar og vel skrifað hjá þér.

En mér sýnist ekkert af því sem þú segir leiða af neinu öðru.

“Mannsandinn er svo miklu meira, það að við vitum að við séum til, sú staðreynd, þessi vitund, hefur mannsandann upp úr raunveruleikanum. Það er ekkert náttúrulegt við það að geta skilið og skynjað og í framhaldinu skilið að maður skilji og skynjað að maður skynji, það er tvímælalaust yfirnáttúrulegt.”

Alls ekki. Í fyrsta lagi er ekkert til sem má með réttu kalla “yfirnáttúrulegt”: Ef eitthvað er til, þá er það í náttúrunni. Sjálfsvitund er svo ekkert sem gerir mannsandann eitthvað fyrir ofan raunveruleikann. Það er ekkert til sem er “fyrir ofan” raunveruleikann, þar sem raunveruleikinn er það sem er til. Og það er ekkert yfirnáttúrulegt við að skynja sig, heldur.

“Þess vegna hef ég enga ástæðu til þess að trúa því að mannsandinn sé eitthvað bundin efnislíkamanum og að dauðinn hafi einhver áhrif á andann.”

Hvers vegna ekki? Ég sé ekki hvernig þetta leiðir frá því sem á undan fór - auk þess sem mér sýndist sem það stæðist varla. Andinn er afar bundinn efninu; ef þú hefðir frá fæðingu ekki haft nein skilningarvit og aldrei skynjað neitt, þá myndiru varla hugsa nokkurn skapaðan hlut, og hefðir varla neinn anda - eða í það minnsta gerólíkan öðrum öndum. Og ef maður fær nógu gott höfuðhögg, þá getur allt í manni breyst - allar skoðanir manns og viðhorf.

“Hið sanna ”sjálf“ helst óskert frá fæðingu til dauða óháð ástandi líkamans, svo það er greinilegt að það er ekki bundið ”efninu“.”

Hvernig veistu? Og hvað er þetta “sanna sjálf”? Er það eitthvað svipað þessari “sál” sem ég talaði um í “Samsemdarvandanum”? En sú sál er alveg svipbrigðalaus - hún er striginn sem persónuleikinn er málaður á.

Og um restina þarf ég varla að segja neitt; það er búið að segja það allt áður. Það eitt að fólk sé misvel þroskað þarf varla að þýða að sálir þeirra séu misþroskaðar.

meina, margt í þessari grein sem ég er sammála. Verð bara að segja það en mín speki er, eitt af því sem gerir okkur mannleg er að trúa þvi sem við trúum. Það búa yfir 6 milljarðar manna á jörðinni og ekkert allir sammála, þannig að enginn hefur hvorki rétt eða rangt fyrir sér og hana nú :)

Er nokkuð annað “líf” ?
Er ekki bara önnur “vitund” ?

Ég held að þegar við deyjum verður allt eins og áður en við fæddumst, þ.e. við skynjum ekki neitt, vitum ekki neitt og munum ekki neitt. “Sálin” og “sjálfið” er allt í heilanum, án heilans ertu bara dauður líkami.
Ef þú missir hönd ertu ekkert minna þú sjálfur, en ef þú missir heilann þá ertu ekki þú sjálfur lengur, þú ert alveg dauður.
Ég trúi ekki að það séu til einhverjar ódauðlegar sálir, heldur er hægt að útskýra allt með því að skoða heilann, en hann er allt of flókinn fyrir manneskjur að skilja núna.

Allt hefur enda nologo þegar líkami þinn breytist í mold enda hugsanir þínar þær eru ekki lengur til.

Welll…. Ég er ekki enn að skilja afhvejru þú heldur að við deyjum ekki… Jú án efa er okkar spirit ekkert nema flókið samspil allra skinfæra ásamt stórum og undarlegum gagnarbanka. Og þetta með að læra af reynslunni… núna er maðurinn búin að vera til í slatta af árum… og ég sé ekki að við séum að fæðast með neitt XP.

Ég mæli með að þú lesir um félagsmótun. Þar ættiru að fá betra innsæi í þetta.

Svo að mín loka niðurstaða á þessu máli er að það er einginn spirit … ekkert æðra máttarvald sem skapaði okkur … geimurinn er endalaus… það eru til minnihlutir en rafeindir… mikið að þessum hlutum er ervitt fyrir mannin að skilja. En þá kem ég að stórri spurningu… Afhverju.

þetta er mitt op á þessu máli ekki þitt..

“Það er ekkert náttúrulegt við það að geta skilið og skynjað og í framhaldinu skilið að maður skilji og skynjað að maður skynji, það er tvímælalaust yfirnáttúrulegt.”

Þetta er skrítið! Við skynjum ekki að við skynjum þótt við vitum að við skynjum - en samt vitum við ekki af hverju við skiljum að við skynjum.

Þetta er kannski skemmtileg hugsun að vita að sál okkar muni aldrei deyja og að við verðum alltaf við bara í öðrum líkama eða í einhverju himnaríki með öllum dánu ættingjunum og vinum okkar, en það hefur aldrei verið hægt að segja með hörðum sönnunum að nokkuð svona muni gerast. Einsog var sagt hér á undan þá gæti þetta alveg eins verið eitthvað sem konungar og aðrir valdamenn fólks hafi komið inní hausinn á fólki til þess að fólk gerði það sem þeir vildu í þeirri trú að eitthvað betra kæmi á eftir.

Það virðist nú vera að ný trúarbrögð spretti upp frekar reglulega og deyja svo út eftir smá tíma. Sum trúarbrögð sem eru einfaldega höfða til fólks einsog t.d. kristin trú með sitt himaríki og boða frið o.s.fr. hafa einfaldlega komið sér fyrir í hugum manna og allt annað en að fara til himnaríki eftir dauða hljómar bara fáránlegt. Það sem ég er að reyna segja er það að fólk á bara svo erfitt að ímynda sér að það er ekkert eftir dauðan. Endilega prufið það, ímynið ykkur að þið skynjið ekkert, hugsið ekkert og eru ekki nein staðar. Það er nær ómögulegt.

Af þessum ástæðum held ég að allir tönglist á einhverju “lífi eftir dauðann”. Það gæti svo sem allveg verið að við flytjumst yfir í einhverjan annan líkama eða til himnaríkis en ég held einfaldlega að lífið endi þegar við deyjum og okkar “sál” muni aldrei skynja, hugsa eða vita af sér meir.

Og jú; við erum nefnilega (a.m.k. að hluta til) efnið sem við erum úr (þó svo að það breytist um það og svo framvegis). Ef efnið væri ekki hluti af mér, hver er þá að skrifa þetta? Það væri þá bara einhver hrúga af kolefni, vatni og kalki auk annarra efna, sem hefur myndað þetta form, sem hefði ekkert með mig og mitt sjálf að gera. Og ef ég myndi nú hitta þig og kyssa - nei, það væri ekki ég sem kyssti og ekki þú sem værir kysstur, heldur bara tvær kjötklessur að snertast. Og það jafnvel þótt aðeins væri um að ræða “hið sanna sjálf” - hvað er það ef ekki ég?

Og mig langar að spyrja, hvernig komst þú að því að einn væri jafnt og núll?

Svo vil ég fá að bæta við einu sem ég sagði við svipað tilefni nýlega inni á Dulspeki:

Menn mega alls ekki boða þessa kenningu um endurholdgun og þroska sálar. Alls ekki. Það er stórhættulegt. Ef það tækist nú að koma þessu inn hjá öllum, hvað ætti þá að koma í veg fyrir að flestir fari að hugsa sem svo: “Æ, það skiptir ekki máli að ég ræni þessi kerlingarskrukku; ég tek bara út þeim mun meiri þroska næst, nú eða refsingu ef einhver er!”? Mér sýnist leiðin greið fyrir svona pælingar. Og það er ekki gott mál.

Jæja, þið hafið nú gjörsamlega hakkað mig í ykkur. Ég ætla nú að gera heiðarlega tilraun til þess að reyna að svara fyrir eitthvað af þess… þó ég megi nú búast við því að vera slátrað endalega:)

Annars er ég alls ekki algerlega á þeirri skoðun það sé líf eftir dauðann, ég hef skoðað svo sem ýmislegt og er eins og flestir ykkar gallharður efnishyggjumaður og stundum erfit að reyna að
losa sig úr fjötrum viðlíkinga og “elimenta” sannanna. Guð er ekki til, það þarf ekki frekari sannanna við.
Kannski kemur það ekki málinu við að öðru leiti en því að ég vill undirstrika að þetta á allsekki að vera trúabragða umræða að neinu leiti, þar sem ég á ósköp bágt með að fóta mig í slíkum rökræðum.
Þetta átti öllu frekar að vera spurning um skilgreiningu mannsins, er maðurinn líkaminn?, eða eitthvað meira kannski? Það er ekki “óheimspekilegt” að spyrja sig þeirra spurningar; hvað og kannski “hvar” maðurinn er, þ.e. á hvaða plani erum við.
Er hugurinn, andinn eða sálin háð efninu. Erum við heimspekingarnir tilbúnir til þess að viðurkenna eitthvað annað en það sem fæst snert, að skynfæri okkar séu óneitanlega takmörkuðu og eðli alheimsins hljóti jafnframt að vera fólgin í hlutum/hugtökum sem er utan seilingarfjarlægðar skynfæranna.

Fyrir nokkrum árum kláraði ég heimspeki staflann á þónokkrum bókasöfnum, eftir að ég var búin að melta það fór ég að fóta mig áfram við að lesa eitthvað á öðrum tungumálum og dirfðist jafnvel að kíkkja á eitthvað annað en þessa vesturlensku. Núna undanfarið hef ég hins vegar verið komið með nóg af þessu þjarki, ég veit að maður á ekki að komast að neinni niðurstöðu í heimspeki, það er víst það fyrsta sem maður verður að sætta sig við, en samt sem áður pirraði það mig ósegjanlega. Því ef svo væri, tilhvers þá?
Þá leist mér betur á austurlenska heimspeki, mér fannstu hún, ótrúlegt en satt, skynsamlegri. Að lesa yoga er gaman því mér finnst hún svo gjörsamlega laus við kreddur og málalengingar eins og heimspekin virðist föst í, þótt maður verði náttúrulega að passa sig að kyngja ekki öllu hráu.
Vel á minnst, yoga er ekki trú heldur heimspeki, ákveðið kerfi hugsanna sem leiða mann svipaðann veg og margann annan vitrari á undan manni, maður rétt ræður hvernig maður túlkar niðurstöðurnar og hverjum maður tileinkar þær.

/innst inni veit hver maður að hann er raunverulegt eilíft sjálf. Því hann finnur að heimurinn væri ekki til án hans/
(plís ekki miskilja þetta þótt það sé auðvelt)

popcorn:
Finnst þér það líklegra að persóna mannsins sé ráðist af genunum (þá tek ég því sem þú hugsir væntalega um samspil gena og umhverfis), heldur þú þá að klónar verði þá því sem næst sami persónuleikinn (eða eineggja tvíburar þess vegna). Meira að segja erfðafræðingar vilja halda að gen ráði litlu nema um líkamlegt atgervi og síðan dýrslegt eðli manns, s.s. það sem er enn eftir í undirmeðvitundinni síðan áður en við (einhverra furðulegar hluta vegna) urðum menn og höfðum enn þá ekki eitthvað sem menn hafa og gerir þá að mönnum.
AFhverju þurfum við heila?, nú veit ég ekki… afhverju þarf heilinn hönd… eða höndin fingur… ? Þetta hljómar eins og einhver tilvistarleg spurning, er einhver tilgangur með þessu, afhverju erum við að vesenast í þessu.

thortho:
Já, það er verst, þegar við erum komin út í þessa sálma getum við ekki lengur leitt neitt af öðrum þar sem við höfum ekkert til samanburðar. En á móti kemur að það er að sama skapi ekki hægt að sanna að það sé ekkert á eftir dauðann. Jú við segjum að af mold séum við komin og að moldu munum við verða, þ.a.l. hugurinn líka. Við höfum víst frá pjúra vísindalegu sjónarhorni fordæmi fyrir slíku. EN reynsluheimur okkar einskorðast alls ekki bara við vísindalegt sjónarhorn, þar er aðeins hálf sagan sögð, í raun er reynsluheimur okkar tvískiptur, það sem við sjáum (heimur sem lítur aðeins köldum vísindalegum náttúrulegmálum) og síðan það sem við erum, eða “það”ið sem sér, þessi fasti kjarni sem þú ert og lýtur engum náttúrulögmálum og er allt eins auðvelt að sækja fordæmi til og hins þrívídda raunveruleika.
Ekki það að nokkur reyni það né geti, maður aðeins rétt fær nasaþefinn, en það er líka nóg til þess að margir þeir sem stunda þetta áhugamál leggja á sig margra ára háskólanám í heimspeki.
Ég kallaði það yfirnáttúrulegt, og verð ég að viðurkenna að það var asnalegt, það er ekkert “yfir” náttúrunni á meðan þú skilgreinir náttúruna sem “allt”. Þá frekar yfirskilvitlegt. Við vitum vel að það er til.
Eins og sála okkra sjálfra hlýtur að vera yfirskilvitleg þar sem hún yrði alltaf að rannsaka sjálfa sig, þú getur ekki bæði staðið inní húsinu og skoðað það að utan.
Var það ekki Kant sem talaði um hlutina eins og þeir eru í raun, á móti þvi hvernig þeir væru í augum okkar. Þú getur ekki séð hlutina í raun þar sem sjónarsvið okkar er alltaf takmarkað af skilningsvitunum.
Spurning til ykkra allra: Hvernig skilgreinið þið ykkur sjálf? Ykkar eigið raunverulegt sannarlegt sjálf.
Eru þið skoðanir ykkar, eru þið langanir ykkar, eru þið hugsanir ykkar, eru þið viðhorf ykkar? Þetta er allt hverfullt og breytingum háð, en þið sjálf eru alltaf þið sjálf, óumbreytanlegt. ÞEtta mótar persónuleika ykkar, en eru þið persónuleiki ykkar? Til þess að finna raunverulegt sjálf sitt þarf maður að fletta hverju laginu af öðru af hlutum sem maður heldur að sé maður sjálfur en eru það ekki. Og hvað er innst? Sumir segðu ekkert, flestir finndu samt eitthvað.
Síðan minnistu á það Thortho að sálin (með þeim forsendum að hún sé til) sé við fæðingu hvítt blað. Sem er síðan málað á alla æfina til dauða. Þarna kemur einmitt nothæfur samanburður sem hægt er að nota til þess að álykta hvað taki við dauðan þótt sú ályktun sé máttlaus, en við verðum reydnar að gera ráð fyrir því að það sem ég komist að hingað til sé rétt. Því já, sálin breytist aldrei, undir litaklessunum við enda æfinnar býr maður sífellt að hvíta bagrunninum. Hann er sá eini sem breytist ekki, hann er maður sjálfur, þótt hann sé gjörsneyddur persónuleika þá skiptir það engu þar sm hið raunverulega sjálf er ekki persónuleikinn.
En hvað er þetta hvíta blað, ekki efni, hvað þá? Eitthvað sem ég sé ekki ástæðu til þess að álykta að tilheyri efnisheiminum og lúti þar með öðrum lögmálum. Því einhver staðar hljóta hvítu blöðin að koma, …og kannski eru þetta bara endurunnin gömul blöð:) Þótt blað manns verði aftur hvítt við dauðannog minningar og reynsla hverfi þá hefur blaðið samt sem áður mótast eitthvað… Já það er rétt þetta er léleg samlíking.

Beeblebrox:
Það er því ekkert til fyrirstöðu að segja að shjálfið og sálin séu bara í heilanum. En heilinn er nú þegar allt kemur til alls ekki nema grátt slímugt lífæri sem vegur nokkur kíló. Minnumst heilskurlæknisns sem hafði á öllum ferli sínum aldrei rekist á hugsun í heilanum :)

Tholli:
Það er náttúrulega alltaf mismunandi í hverju fólk er að stússast og af hverju það mótast. En samt er fólk líka í grunninn ólíkt.
Kannski að handhægara sé að bregða upp öðruvísi dæmi. Ekki bekk, heldu munaðarleysingjarhæli. Krökkunum er öll búin að vera frá fæðingu og öll búin að fá svipaða meðferð og alast upp í sama umhverfi með sömu aðstæður. Sum börnin eru ódæl meðan önnur eru ótrúleg blíð, sum eru félagslynd og nokkur með mjög þroskaðar fullorðinslegar hugsanir. Ég vona að þetta séu ekki genin, ég vona að það verði aldrei fundið blíðgenið eða óþekktargenið, félagslyndisgenið o.s.frv.

3dJoi:
Ég lesið mér töluvert til í félags mótun og veit að það umhverfið er einn helsti áhrifavaldur á hvernig persónuleiki maður verður. En útskýrir það allt? Er ævi manns bara reiknisdæmi, hægt að láta aðstæður manns í æsku inn í jöfnuna og maður getur reiknað út hvernig maður bregst við hinum ýmsum aðstæðum. Er þar með búið að firra manni allri ábyrgði, þarf Hitler þar með ekki að svar til saka vegna þess að hans er ekki sökin, heldur gerði umhverfið hann svona???

Rakusha:
Þetta er ekki trú, heldur pæling á eðli mannsins, eins og pælingar hvað maður er og hver tilgangurinn sé.

Thortho:
Þú spyrð mig síðan þarna í endan hvernig ég fái það út að 1 sé sama og núll.
Nú það fer eftir samhenginu, ein á ímynduðum talnaás afmarkar ákveðna stærð á afmörkuðum ás. En 1 í eilífum og endalausum alheimi er óendlega lítið. Ef við hugsum um töluna einn sem tímalengd. Þegar einn er liðin mun tíminn teygjast að eilífum og í samanburðinu mun einn ávalt minnka endalaust. Og slíkar tölur eru kallaðar í stærðfræðinni núll, þú kannast væntalega við 1/3 x 3= 0,999999999999….. þessi einn sem vanta upp á minkar sífellt og verður að engu.
Annars hefur maður það líka á tilfinningunni, þetta er eitthvað sem maður veit, ég las þess tilvitnun einmhver staðar og ég fann strax að hún passaði. Bíddu ég ætla að finnana og setja hérna til þess að ljúka þessu greinarsvari….

Einmal ist Keinmal - einu sinni er ekkert. Að lifa aðeins einu lífi er eins og að lifa alls ekki. - Kundera „Óbærilegur léttleiki tilverunnar"
(fann etta á Soffíuvefnum (HÍ))

sussum svei, þegar mér liggur sem mest á hjarta á ég erfiðast með að orða hugsanir mínar.

Ég var nú ekki að hafa fyrir því að lesa öll svörin en hví ætti mannsandinn að vera eitthvað yfirnáttúrulegt fyrirbæri, og ef svo er þá á þetta umræðuefni frekar heima í dulspeki þar sem heimspeki fjallar meira um það sem er hægt að fjalla um með einskonar rökum.
Persónulegt álit mitt er að demókrítos hafi haft á frekar réttu að standa þegar hann var að ræða um vélgengi og því um líkt þó svo hann hafi ekki verið að hafa þetta í huga þegar hann var að ræða um kenningar sínar. Ég tel að hugsanir manna byggist upp á vélgengni(einskonar í það minnsta) og upprunalega hafi þær verið minni enm nú eru þær apð nálgast meiri og meiri rökhugsdun og séu að verðar réttari(sort of speak).
Að mínu mati er andi og sál ekki til einungis hugsanir okkar, ekkert yfirnáttúrulegt aðeins verkefni vissra líffæra, eins og hjartað dælir blóði og lungun sjá um súrefnið. allar lífver5ur hugsa, bara mismunadni og því ætti allt líf að vera yfirnáttúrulegt. Og ef allt er yfirnáttúrulegt þá er það ekki lengur yfirnáttúrulegt og því einungis náttúrulegt.

Undarlegt hvað allir eru sammála um að Sálin sé allmennt til. Og ef hún er til… hvaða partur af tilverunni okkar er hún. Hvað er hún allmennt.

Ég efast um að ég sé með sál. En ef ég er með eina slíka væri gamann að vita hvað akkurat hún gerir og hvað ekki.

Þessar umræður eru mjög skemmtilegar. Ábygglega þær lengstu,sem ég hef séð.

Smá pæling með hugsanarnar, ef þær flytjast á milli, sem sagt hverfa bara ekki því þær eru ekki lifani hvernig flytjast þær til og hver flytur þær. Og ef þær bara fljóta þangað afhverju hverfa hugsanir okkar ekki bara reglulega “leka” í burtu. Ég bara skil ekki hvernig hugsanir okkar ættu að finna okkur aftur í öllu mannhafinu og hver mundi ráða því til hvers hugsanirnar fara, gætu þær lent hjá vitlausum líkama eða hvað?

Mér finnst svolítið skrýtið að hugsa um líf eftir dauðann. Það er líka skrýtið að deyja, svona eins og líkaminn verði eins og blaðra og allt loftið fari út….

ég segi að það sé til fyrra líf og seinna og kanski meira eftir það.

ég get ekki farið á klóstið heima hjá vinkonu minni því að það er fugl þar inni og hann gæti alltaf verið fyrra eða seinna líf.

ég pæli mikið í svona stuffi og mamma er farin að hafa áhyggjur af mér ;o)

Eftir að hafa lesið umræðurnar um þetta málefni kemur mér á óvart hvað hægt er að skrifa endalaut um þetta efni. Þetta er bara mjög vel skrifuð grein og mörg tilsvörin sem ég hef lesið hér á huga eru ekki síðri. Aðalmálið virðist vera hvort sál sé í raun og veru til ? Ólíklegt er að verði komist til botns í því máli þó flestir virðast vera á því máli að sálin sé ekki til.


Ég myndi kannski ekki ganga svo langt og segja það að “Eitt lif er ekkert líf” (Hvað sem það á að merkja), en ég er sammála því, að ef lífið væri aðeins þessi stutta mannsævi okkar og eftir hana væri öllu lokið myndi lífið vera frekar tilgangslaust og snautt. Ef allt sem maður hefur gert yfir ævina væri tekið í burtu í einni andrá, eins og allt væri unnið fyrir gýg. Ég sæi meiri tilgang með lífinu ef dauðinn væri ekki endir alls.

Ég er ekki reiðubúin til að segja að sálin sé til en ég vil ekki heldur neita því , heldur halda möguleikunum opnum. Ég vil trúa því að það sé til líf eftir þetta hvar sem það nú yrði. Tilhugsunin um að maður sjálfur hættir að vera til er ógnvekjandi.(þó að ég myndi hvort eð er ekki vita af því)

Þó eins og ég best veit þá er heimurinn efniskenndur, vindurinn hreyfist fyrir tilstilli atómeinda sem rekast á, orka er líka samsett úr efni, eini staðurinn sem ég held að hafi verið færðar vísindalegar sönnur á að ekkert efni fyrirfinnst, er tómarúmið sem er staðsett langt út í geimnum.

Ég trúi á lögmálið með hringrásina, að allt fari í hring, einhvers konar eilífð, fer hring eftir hring eins og með vatnið. Eins með mannlífið, erum fyrst þarna í móðurkviði, samankrumpuð, síðan vöxum við úr grasi, blómstrum en verðum að lokum gamalmenni,svona með hrukkur og líkjumst að miklu leyti ungabarni burt séð frá reynslunni sem við höfum aflað okkur gegnum lífið. Einnig árstíðirnar sem koma til skiptist vor, sumar,vetur,haust- kemur aftur og aftur , eins og eilifðarhringrás.

Það er eitthvað svo rosalega einstakt við lífið, einstök atburðarás sem verður til í móðurkviði, og hvernig við höldum í okkur lifinu bara með því einu að draga lífsandann. Þetta er stórmerkilegt fyrirbæri sem við munum aldrei átta okkur fyllilega á. Hvort sem er til sál eða ekki þá trúi ég því að lífið heldur áfram með einhverjum eða öðrum hætti eftir dauðann