Paparnir komu til Íslands á 8. öld, þegar landið var skógi vaxið milli fjalls og fjöru. Þeir voru munkar, sem höfðu helgað líf sitt kynsvalli og öðrum ósóma.
Fyrsti papinn sem steig fæti hér á land hét Mingus McFlurry, sem hafði áhuga á endurreisnartímabilinu og safnaði frímerkjum sér til dundurs.
Dag nokkurn, er Mingus var á leið sinni sem lá niður Skólavörðustíginn, hitti hann á förnum vegi vin sinn frá fornu fari, Sir Iwant McIntosh. Í eftirdragi hagði hann þræl sinn í bandi. Tóku þeir tal saman, og er því lýst í Horsteins sögu hvíta:
“Ágætis veður í dag, ekki satt McIntosh?”
“Mætti þó vera betra, ég heyrði að það væri skollin á stórhríð í Þingholtunum. Við mættum þó þakka fyrir að hafa eitthvað veður yfirleitt.”
“Já fyrst þú minnist á það,” svaraði McFlurry um hæl,”lítill fugl hvíslaði því að mér að það heyrðist ekkert hljóð þegar tré fellur í skógi, ef það er ekki nokkur lifandi sál nálægt.”
“Nújá…?” sagði McIntosh klumsa. “Samræmist það hinni kómísku þögn súrrealismans við afstæðiskenninguna?”
“Já, aðeins ef það væri búið að finna upp afstæðiskenninguna. En, þar sem hún hefur ekki enn þá litið dagsins ljós þá brýtur það í bága við öll náttúrulögmál.”
“En, Mingus, það er ekki enn þá búið að samræma náttúrulögmálin” stakk Iwant upp í munkinn.
McFlurry hváði við. Þetta hafði honum aldrei dottið í hug.
“Samræma…? Þarf kannski að samræma þetta fyrst?”
“Mikið rétt, ef kenning þín um tréð í skóginum stenst.”
“Þetta þarf að laga. Bíddu nú við, stóð það ekki einhversstaðar að paparnir væri miklir vísindamenn?” sagði McFlurry, dró upp skruddu eina og blaðaði í henni. Iwant vissi svarið, enda útskrifaður frá háskólanum: “Mingus minn, Grikkirnir til forna höfðu ekki tærnar þar sem við höfum hælana. Farðu samstundis út í skóg og gerðu litla verklega tilraun. Ég skal kosta verkefnið, allt í þágu vísindanna.”

Það var og. Mingus McFlurry hélt þvínæst út í skóg, með tveimur íslensk/norskum skógarhöggsmönnum og grænlenskum hljóðfræðingi til að kanna hvort þessi kenning stenst. Útdrátt dagbókafærslna hans má finna í Vargs-sögu græna, en þær verða í heild sinni birtar hér:

4.Gormánuður, nónbil.
Haldið af stað út í Hólaskóg. Lítið er um tré þar, aðeins nokkur strá hér og þar á stangli, þannig að haldið var í Þórsmörk og munu tilraunirnar að mestu leiti fara fram þar. Nokkrir samskiptaörðuleikar eru milli okkar skógarhöggsmannanna og grænlenska hljóðfræðingsins. Fyrir utan það að tala að aðeins grænlensku þá virðist hann sérhæfa sig í hljómburði tónleikahalla, og lítið vita um náttúruhljóð, nema þá helst fyrir utan fuglasöng, enda Grænland þekkt um alla Heimskringlu fyrir fugladýrð sína.

7.Gormánuður, hádegi.
Tilraunir hafnar. Í fyrstu vorum við í nokkrum vafa um hvernig skógarhöggsmennirnir ættu að vera fjarstaddir á meðan þeir saga niður tréð, en loks komust við að niðurstöðu um að þeir þyrftu að hafa fullkomna fjarvistarsönnun. Allt hefur gengið vel að undanförnu fyrir utan rigningu um morguninn, en það truflar hljóðið sem myndast þegar tréð fellur niður.

8.Gormánuður, ótta.
Dagurinn er að kveldi kominn og við sitjum hér í kálfsskinnstjaldinu okkar. Lítið hefur borið á ölvun á svæðinu fyrir utan nokkur hundruð framhaldsskólanema í útskriftarferð og grænlenska hljóðfræðinginn. Farinn að tjá sig að einhverju leiti, en þá einungis við framhaldsskólanema.
Skógarhöggsmennirnir gátu því miður ekki sannað fyrir lögreglunni að þeir væri ekki út í skógi þegar hún kom askvaðandi að þeim með sektarmiða fyrir brot á náttúruspjöllum; en þeir sögðust vera í bleika tjaldinu. Leitaði lögreglan þar dyrum og dyngjum að skógarhöggsmönnunum, en fundu þá ekki. Á meðan reyndu þeir að laumast burtu, en lögreglan hafði snar og fagmannleg handtök og var annar þeirra tekinn fastur fyrir ólöglegan vopnaburð. Við verðum því að reyna aftur næsta dag að fá fjarvistarsönnun fyrir þá.

13.Gormánuður, nónbil.
Lögreglan hefur náð mér! Þeir komust að allri rannsókninni, og eru nú staddir fyrir utan tjaldið að leita að mér. Þeir hljóta að finna mig brátt, þegar þeir taka eftir grænlenska hljóðfræðingnum sem flæktist í tjaldstögunum og liggur nú sofandi fyrir utan. Ég næ ekki að skrifa lengr…

7.Ýlir, ekki vitað hvaða tími dags er.
Ég sit hérna í fangageymslum lögreglunnar í Rangárvallarsýslu, og sé ekki muninn á dags-né náttbirtu. Skógarhöggsmennirnir komust undan þegar lögreglan datt um Grænlendinginn, og náðu þeir að hrifsa hann með sér. Ég vona vísindanna vegna að þeir nái að klára tilraunina, mannkynið á eftir að njóta góðs af störfum mínum um ókomnar aldir!

7.Ýlir, framhald
Gamli karlinn sem gætir mín í fangageymslunni er nú dáldið sætur… þeir geta verið laglegir karlmennirnir hérna í Reyðarhreppi…
Annars held ég að fangalífið sé farið að hafa einhver áhrif á mig, ég veit bara ekki hvernig… kannski hef ég horast?

8.Ýlir, miðnætti
Hans og Grétar, skógarhöggsmennirnir íslensku, komu núna rétt í þessu að frelsa mig úr prísundinni, eftir að hafa átt náin samskipti við lögregluna. Þeir geyma hljóðfræðinginn fyrir utan, sem sefur nú úr sér. Við verðum að komast hljótt í burtu í skjóli myrkurs, og halda aftur til Þórsmarkar, til að klára verkefnið.

9.Ýlir, dagmál
Fagur morgunn í Þórsmörk! Nú verður þetta að ganga. Við höfum öll skjöl og reglugerðir sem skógarhöggsmennirnir þurfa. Lögreglan er líka víðs fjarri að leita að eftirlegukindum, enda komið fram á þriðju sláttu og sumri senn að ljúka.

9.Ýlir, hádegi
Okkur tókst það! Skógarhöggsmennirnir felldu 18 tré og með aðstoð grænlenska hljóðfræðingsins ábyrgist hann það að hljóð hafi heyrst. Hann lýsir því þannig að hljóðið hafi komið nokkuð á óvart, skotið honum skelk í bringu því það hafi verið svo hávært, og helst minnt á lóu. Nú höldum við rakleiðis heim á leið til að tilkynna Iwant McIntosh að hann hafi haft rangt fyrir sér! Bóbelsverðlaunin eru á leiðina á rétta hillu í ár, ef mér skjátlast ekki!!


Hér lýkur dagbókarfærslum Mingusar. Bókin er vandlega geymd á safni hins heilaga Péturs þriðja af Raufargörn.

Hvað varðar niðurstöðurnar úr rannsókninni, hafði Mingus eftir allt saman rangt fyrir sér, því gleymst hafi að sækja fjarvistarsönnun og vegabréf fyrir hljóðfræðinginn sem var með þeim í för. Hlýtur þessi kenning því að vera áfram hin dularfyllsta, og sennilega ein af þeim sem aldrei verður uppgötvuð til hlítar.