(Eg ætla ad byrja a tvi ad bidjast afsøkunar a stofunum sem eg nota. En eg by i utløndum og eg a líka útlenska tølvu sem er ekki med íslensku støfunum.)

Thegar eg var fæddist átti mamma mín páfagauk sem hét Kíki. Thetta var bara venjulegur páfagaukur en mamma var buin ad thjalfa hann thad vel ad hann kunni ad tala og var alveg otrulega gæfur. Alltaf thegar mamma kom heim ur vinnunni tha tok hun Kíki a puttann og spjalladi vid hana i allavega klukkutima, thad var bara timi sem hun tok fra a hverjum degi til ad sinna pafagauknum. Kíki fekk alltaf ad vera laus og eyddi mestum sinum tima a øxlinni hennar mommu ad fylgjast med ollu sem ad hun var ad gera. Mamma var buin ad eiga Kíki i nokkur ar , alveg fra tvi ad hun var ungi og mamma dyrkadi thennan pafagauk ut af lífinu.

En svo fæddist eg.

Hver hefdi truad tvi ad lítill páfagaukur gæti ordid øfundsjukur. Nuna var eg alltaf a øxlinni a henni mømmu og thad var ekkert plass fyrir Kíki. Mamma reyndi eins og hun gat ad taka alltaf fra tima a hverjum degi eins og hun hafdi gert adur til ad vera med Kíki, en thad var ekki nóg. Kíki, thessi mannelski páfagaukur bókstaflega hatadi mig. Mamma kom ad henni nokkrum sinnum thar sem ad hún var hja vøggunni minni tegar eg var sofandi. Tha flaug hun upp i loftid og stakk ser svo nidur med gogginn a undan og lenti a høfdinu a mer.
Greyjid Kíki langadi bara ad losna vid mig. Mamma reyndi allt, hun reyndi ad loka Kíki inni i burinu, en fyrir fugl sem hafdi alltaf fengid ad fljuga laus , gekk thad bara ekki. Hun reyndi ad hafa alltaf lokadar dyr a milli min og páfagauksins, en Kíki fann alltaf leid til ad komast ad mer. Ad lokum var mamma radalaus, hun var ordin svo hrædd um ad Kíki myndi einhverntimann gera mer eitthvad a medan hun sæi ekki til. Svo ad a endanum vard hun ad losa sig vid hana. Eg veit thad hefur ørruglega verid mjog erfitt fyrir hana en thad var bara ekkert annad til ráda.
Thad bara er svo ótrulegt ad hugsa til thess ad thessi litlu dyr geti haft tilfinningar eins og afbrydisemi i ser. En thad er satt.