Hæ Linda!
Nú veit ég ekkert hvað þú ert gömul, en mér finnst ekkert að því að foreldrar leyfi börnum sínum ekki að eiga dýr, ef FORELDRARNIR sjálfir eru ekki tilbúnir til að hugsa um dýrið til þeirra dauðadags. Krakkar eru mis ábyrgðafull og fá oft leið á hlutum eftir vissan tíma og það á líka við um gæludýrin. Það er mjög sorglegt að horfa upp á það, þegar krakki hefur komist upp með það (hvort sem það er með frekju eða ekki) að fá dýr og er komin með leið á því og veslings dýrið þarf auðvitað að lýða fyrir það. Fær kannski ekki mat og vatn og búrið aldrei þrifið. Þætti þér sjálfri ekki leiðinlegt að lifa slíku lífi. Ég myndi allavegana ekki vilja það.

P.s. þetta er ekki persónuleg árás á þig, enda þekki ég þig ekki neitt, en ég er bara tala um svona almennt.

Sumir gætu nú verið með ofnæmi í alvöru.

Það er meira en að segja það að eiga dýr. Foreldrarnir eru sjálfsagt hræddir um að þú hugsir ekki vel um dýrið og það lendi á þeim. Jafnvel þó þú hugsir vel um dýrið, þá er ákveðið áreiti sem lendir á foreldrunum, t.d. labba kettir uppá öllum borðum, hundar geta skemmt ýmislegt þó þeir ætli það ekki, t.d. með að klóra í hurðir og skauta á parketi, páfagaukar hafa hátt og nagdýr geta lyktað illa stundum og náttúrulega líka nagað allt ef þau fá að vera laus og gleymist að passa uppá þau.

Ef þú átt dýr, þá ferð þú heldur ekkert í frí nema hafa pössun fyrir dýrið. Ef það er t.d. hundur sem er mikið mál að passa og fáir ættingjar þínir myndu nenna, hver á þá að borga hundahótelið, þú eða foreldrarnir? Hvað ef þú skreppur síðan í útilegu með vinum þínum eða jafnvel í lengra frí til útlanda, jafnvel út í nordjobb yfir sumarið eða sem skiptinemi í heilt ár? Þá lendir það náttúrulega á foreldrunum að sjá um dýrið.

Alla vega skil ég þau vel að segja nei. Þú verður bara að sætta þig við að það er þeirra hús og bíða þangað til þú flytur að heiman.