Við komum hérna til að læra og þegar við erum búin með þá lexíu sem okkur var ætluð í þessu lífi förum við. Sumir koma aðallega til að kenna öðrum lexíur, eins og t.d. ungabörn sem deyja vöggudauða eða í móðurkviði jafnvel. Allavegna, fólk hefur mismunandi skoðanir um þetta og mín skoðun þarf ekkert endilega að vera sú eina rétta, en ég held hún sé aðeins í áttina.

Þetta er alveg rétt hjá Divu(u).

Sálin lærir og þroskast mest á jörðinni. Við komum hingað aftur og aftur þangað til að við höfum náð nægum þroska, þá tekur við vinnan hinum megin :)

Af því að foreldrar okkar mökuðust og settu þannig í gang ferlið sem skapaði okkur (býsna flókið líffræðilegt ferli). Ég trúi ekki að lífið hafi neinn eðlislægan tilgang annan en að halda áfram að lifa. En þar sem við erum vitsmunaverur getum við ákveðið okkur tilgang. Ég hef ákveðið að hafa minn tilgang að njóta lífssins á meðan það endist, og gera mitt besta svo að sem flestir aðrir geti líka notið þess. Ef mínar hugmyndir eru réttar þá er þetta eina lífið okkar, og eins gott að gera gott úr því. Ef það kemur í ljós að ég hef rangt fyrir mér, þá getur ekki verið að maður tapi á því að njóta lífsins og vera góður við aðra. (og jafnvel þó svo væri þá væri það tap sem ég væri tilbúinn til að greiða)

Ég verð að játa að ég er hallari undir kenningu add1 heldur en þeirra icez og divau (hvernig beygir maður þetta?).

Auðvitað má vel vera að við séum hér til að læra eða til að kenna - og það er alveg augljóst að við gerum hvort tveggja. Hins vegar held ég að það sé mest vit í því að líta svo á að svo sé ekki, heldur að maður hafi þennan eina séns til að gera hluti almennilega. Annað er of “easy” - sem er alls ekki æskilegt.<br><br>Þorsteinn.