Eru þér þá sammál greininni í heild? merkilegt..


Sjálfum þykir mér mjög undarlegt að rekja rót alls hins illa til tvíhyggjunar og er alveg fullkomlega ósammála því.

Engu að síður mjög skemmtileg grein og á köflum sprenghlægileg (ekki oft sem maður sér orðanotkunina “út frá kosmísku sjónarmiði”
og efast ég um að verða vitni af því á næstunni).

Haltu endilega áfram að skrifa á huga. Ef eitthvað er þá vantar fleiri eins og þig hérna.

Tvíhyggja er trúin að heimurinn sé bardagasvæði tveggja hópa, góðs og ills. Að byltingin borði börnin sín er vísun í frönsku stjórnarbyltinguna, þar sem byltingarmennirnir upprunalegu voru síðan afhausaðir í fallöxinni af seinni byltingarmönnum.

tjah ég vissi ekki hvað ég átti að segja eftir ‘'góð grein’' en núna þegar ég veit hvað er verið að tla um getur einhver sagt mér hvða alhyggja er?

Hefurðu fengið á tilfinninguna að þé sért eins og persóna sem kemur inn í leikrit í miðjum klíðum án þess að hafa lesið handritið. Þú færð all ítarlega útskýringu á tvíhyggju ef þú ferð inn á dulspeki síðuna, undir vísindi og fræði og lest greinarnar, “Einingarhyggja, heildarhyggja og tvíhyggja” og “II. Móðurgyðjan” eftir hbraga og “Tvíhyggjan og rás tímans” eftir Drebensen.

Í grófum dráttum má skipta vestrænni heimspeki í tvær stefnur, þ.e. annars vegar hughyggju og hins vegar efnishyggju (þ.e. skv. klassískri skilgreiningu á efnishyggju). Efnishyggjan lítur að hinum ytra áþreifanlega og hlutlæga efnisheimi sem hægt er að rannsaka með vísinindalegum, raunprófanlegum aðferðum raunhyggjunnar. Raunhyggjan lítur sem sagt að hinum efnislega heimi sem hægt er að rannsaka með vísindalegum aðferðum. Aðferðir raunhyggjunnar byggja á rökhyggjunni. Helstu starfsaðferðir rökhyggjunnar er aðleiðsla og afleiðsla. Afleiðsla þýðir að þú hefur sett fram einhverja tilgátu og til þess að sanna hana svo hún verði að kenningu þá þarf að tilgreina tiltæk tilvik sem styðja réttmæti tilgátunnar. Leiði prófanir í ljós að tilgátan standist ekki er kenningunni hafnað. Með aðleiðslu hefur maður ekki neina tiltekna tilgátu eða kenningu til þess að styðjast við heldur finnurður atvik A sem samsvarar atviki B sem semsvarar atviki C o.s.frv. Þá getur maður ályktað út frá því að úr því að A leiddi til B og B til C, þá getur maður spáð fyrir atviki D. Það þýðir að maður er kominn með kenningu sem maður heldur áfram að prófa þar til hún fær frekari staðfestingu eða höfnun ef reglufesta keðjunnar stenst ekki við frekari leit. Klassískt dæmi heimspekinnar fjallar um hvítu svanina. Sem sagt maður sér alls staðar hvíta svani í kringum sig og þá ályktar maður út frá því að allir svanir séu hvítir svanir. Sem sagt ef A og B eru hvítir svanir þá er C, þ.e. allir svanir hvítir svanir. Þar með hefur kenningin verið staðfest, þar til komið hefur í ljós að í Ástralíu eru til svartir svanir (D). Sem sagt kenningin er fallin eða þarf endurskoðunar við. Þetta þýðir að kenningu er aldrei hægt að sanna til fullnustu að hún sé rétt vegna þess að það getur alltaf verið að til séu svartir svanir þó að kenningin sem við höfðum komist að með aðleiðslurökum hafi hingað til bent til þess að allir svanir væru hvítir. Það sorglega við þetta er að við höfum ekki einu sinni tryggingu fyrir því að sólin muni halda áfram að koma upp á morgnana þó að hún hafi gert það hingað til en við eigum að öllum líkindum enn þá nokkra milljarða ára þar til það gerist.

Sem sagt þetta var 1. árs nema heimspeki skilgreining á rökhyggjunni, aðferðafræði raunhyggjunnar sem lítur að hinum raunsannanlega efnislega, hlutlæga heimi.

Hinn heimurinn og hinn hliðin á tvíhyggjunni er hughyggjan. Það er innri heimur okkar, hinn huglægi, gildishlaðni, óvísindalegi og tilfinningahlaðni heimur sem við lifum í dags daglega.

Helsta þrætuepli heimspekinnar lýtur að því að rannsaka tengslin þarna á milli, hvar annar heimurinn endar og hinn tekur við. Í besta falli hafa menn komist að þeirri niðurstöðu að það eru engin raunveruleg mörk þarna á milli heldur smíðum við með kenningum okkar hinn efnislega heim til þess að koma reiðu á óreiðuna. Það er efni í margar ritgerðir sem verður að bíða til betri tíma.

Helsta niðurstaðan í umfjöllun minni er að við séum okkur meðvituð um að skipting heimsins í tvo óháða hluta sem eru upp á kant hvor við annan, þ.e. efnisheimurinn og hugheimurinn. Þessi skipting er heimatilbúin og aðeins hagræðing en ekki hlutlæg staðreynd (sbr. “There is no objectivity, only inter-subjectivity”), þ.e. við komum okkum saman um að ákveðin huglæg gildi hafi hlutlægt gildi.

Hvernig maðurinn upplifir eininguna í þessum tveimur mótsagnakenndum tveimur heimum hefur í gegnum aldirnar verið einkennismerki “mystískrar” dulrænnar reynslu, þ.e. þegar athugandinn (subjektið) finnst sem hann renni saman við hið skoðaða (objektið - hinn hlutlæga ytri heim) og verður eitt með því. Um það fá engin orð lýst.

Svaraði ég spurningu þinni?

Ef svo er þá beinist hún engu af síður gagnvart sjálfum mér og öðrum. Ég á það til að svara lesendum mínum í gamansömum tón en það býr alltaf alvara á bak við. Þú gætir etv. frætt mig og lesendurna hvaða kýli sporðdrekinn í mér er að stinga á í þessu tilviki á sinn kaldhæðnislega hátt?

Það er að segja.

Tvíhyggja:

A er X
A er ekki X

Fjórhyggja:

A er X
A er ekki X
A er bæði A og X
A er hvorki A né X.

Afstæðiskenning Einsteins og þverstæðukennd skammtakenning Heisenbergs sýna að heimurinn er ekkert einfalt úrverk. Efniseindirnar geti í sömu andrá verið ljósbylgjur, og hugsanlega verið alls staðar en samt hvergi. Nánar tiltekið ákvarðar sjónarhorn vísindamannsins ráðandi eigindir og staðsetningu ljós-/efniseindanna. Hlutlæg efnisvísindi reynast ekki vera til því að vitund vísindamannsins hefur óhjákvæmileg áhrif á viðfangsefnið og niðurstöðurnar – efni og anda er ekki hægt að skilja að í anda heildarhyggjunnar.

Birt með góðfúslegu leyfi hbraga úr greininni tvíhyggja, heildarhyggja, alhyggja.

Hér kemur annað dæmi sem er úr þjóðsögu: Konungur heyrði um konu sem var svo gáfuð að hún gat svarað öllum spurningum. Hann lagði fyrir hana gátu og ef hún gæti leyst hana þá skyldi hann giftast henni og gefa henni hálft ríkið: Hún átti að koma til hans hvorki ríðandi né gangandi. Hún átti hvorki að vera klædd né nakin, og hún átti að gefa honum gjöf sem væri engin gjöf. Konan leysti þessa gátu samviskusamlega af hendi. Hvernig fór hún að því?

Að vera og ekki vera, er haft eftir Shakespeare.

Færri vita að Shakespeare hafi verið dulnefni. Hann hét í raun St. Germain, verðandi meistari Vatnsberaaldarinnar (og launhelganna sem opinberast á komandi tímum). Hann sé kominn til að leysa Jesú Krist, meistara fiskialdarinnar af hólmi sem nú þurfi ekki lengur að hanga á krossinum með allar syndir mannkynsins á herðunum, skv. samnefndri grein eftir hbraga nokkurn á þessum vef. Jesú geti því einbeitt sér að hlutverki heimsfræðarans eins og því er lýst í elsta og sannasta guðspjallinu kennt við Tómas efahyggjumann sem nefndur var tvíburabróðir Jesú og lærisveinn meistarans. Meira um Tómasarguðspjallið í næstu grein hbraga um búddhísk trúaráhrif í kristindómi.

Ég las greinina þína um tvíhyggju og hringrás tímans í annað skipti og varð hún enn þá betri við seinni lesturinn. Ég hvet þig eindregið að vera eins ötulan að skrifa inn á dulspekisíðuna eins og um tölvumál þó það hálfa væri nóg.

Ég bíð spenntur eftir second coming of “Q” því ég er orðinn þreyttur á “biðinni eftir Godot”.

Ég vísa til þess að ég hef svarað sams konar spurningu ofar í þessari grein sem “Popkorn” nokkur bar fram.