Jú ég var einmitt þar, á djamminu. Þriðjudagur og stelpurnar einhvern veginn heima að reyna að gleyma því að lífið heldur áfram. Já þannig skvettist einn dagur framan í annann og maður heldur stundum að enginn viti, nema maður sjálfur hvað þeir eru í raun allir eins. Þið sem haldið að veröldin sé tími í cadalóg eða smóking þið eruð öll forheimsk og óþolandi. Þið haldið að skynsamlegar ákvarðanatökur séu grip á haldbærri veröld, sem gerir ykkur seif. Enda munu þið sjá að þeir sem töpuðu og þeir sem sátu hjá, gefa ykkur bíó og popp í himnaríki, og þið munuð skríkja af fögnuði þegar að þið sjáið að barnabörnin safna líkamsarfleiðum og hári í takt við það sem við, þessir sem dofnuðu, höfðum á okkur, bara til þess að geta verið til, þessa stuttu stund sem við höfðum.

Greinarskil fyrir þessa sem verða alltaf svo pirraðir.

Maðurinn fer í raun á djammið í vissum skilningi. En hann kýs í raun miklu frekar, þegar allt kemur til alls, að kúka. Að kúka, þessi tilfinning þegar það er eins og guð komi yfir þig og losi þig við ábyrgð. Að kúka og þú bregst ekki einu sinni við heldur lætur draum um eitthvað, allt annað, og heiðarlegt rætast.

Og þið þessir pirruðu hættið að kvarta yfir kommunum og reynið að rýna í textann.

Flakk um djammið.

Begga Brjóst hún er svo unaðsleg að ég fæ mér alltaf einn í viðbót, einungis til þess að tjékka á því hvort það myndist kaðall í loftið á barnum, svo ég geti afklæðst og sveiflað mér yfir til hennar og sagt. Hey Begga Brjóst takt´af þér duluna og ég kem með þuluna. En að öllum líkindum þá er djammið þannig gert að ljósin munu blikka mig á aðra rein og ein hrein mun stinga sér framhjá og segja. Hey litli vin komdu og vertu mín fyrsta óhreina grein, og ég skal lofa að snerta íþróttir aldrei framar. Ég segi náttúrulega já og fer að spá hvort sólin sé hennar eða mín.

Þetta eru náttúrulega bara partar af því sem að maður sér í raun á djamminu en allt hitt á örugglega ekki heima á lágmenningarsvæði eða æði fyrir engu. Hver er svosum fyrir samhengislaust bull.

Jú það er reyndar rangt. Um daginn þá hitti ég þessa fertugu fegurðardís sem man allt um lífið og réttlætið. Nú í bernsku minni þá reysti ég liminn, innan undir, og reyndi, af öllum mætti að fá undirtektir, og viti menn það tókst. Leigubíll, kretidkort, reynslusaga, móðurlegt atgvervi og afsakanir æskulýðsskorts.
Samt gekk brennivínið, á báða vegu, jafnt, og sömuleiðis versar sem að hafa í rauninni ekkert að gera með aldur og altarisgöngur. Ég reið þessari fertugu fegurðardís af öllum mætti, á meðan hún leiðbeindi, hló og skrýkti, og sofnaði að lokum, vaknaði og reið og hélt síðan sína leið heim út í geim með keim að óvissu og ríðureiði.

Ég spyr hvar er Ísland? Hvar eru vísindin?


Hvar er virðingin fyrir orði drengsins sem elskar stúlkuna. Svikarinn með glasið og fasið falska. Eru allar stúlkur bara varar um sig næturlangt ellegar í hættulegri för um einmannaleika lyginnar, refsi hver sem refsa vill.




Þeir sem skyldu ekki neitt þeir verða bara að liggja örlítið lengur undir feld og hugsa um kveld sem eru í óskum.