geirag.

Svo vill nú til að þessa Hæstaréttardóma hef ég flesta farið gegn um.

Í lögum um stjórn fiskveiða frá 1990, í

I kafla. 1.grein.
Almenn ákvæði,
segir orðrétt.

“ Nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameign Íslensku þjóðarinnar. Markmið laga þessara er að
stuðla að verndun og hagkvæmri nýtingu þeirra og tryggja með því trausta atvinnu og byggð í landinu. Úthlutun samkvæmt lögum þessum myndar ekki eignarétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir veiðiheimildum. ”

Miðað við aðra lagasetningu þá tel ég hér koma nokkuð skýrt fram hverjum tilgangi lögum þessum er ætlað að þjóna, burtséð frá því hvort markmiðin hafi náð fram að ganga í framkvæmdinni.

Samkvæmt lögum þessum er því hægt að breyta þessu kerfi, sökum þess að sala á aflaheimildum er ekki sögð óafturkallanleg, þrátt fyrir forræði einstakra aðila.

Sá gjaldeyrir sem gumað er af að komi inn í landið nægir til þess að kaupa olíu og halda hinum rándýra fiskiskipaflota gangandi, og greiða hluthöfum arð, mikið meira gerir það ekki, því miður og hinn almenni maður þarf því að bera
þunga skattbyrði af velferðarþjónustustigi sem ekki tekur mið af markaðsvæðingu sjávarútvegs þar sem vitund um þáttöku í samneyslunni þekkist ekki
og tíu prósent skattur fjármagnstekna dugar ekki til þess að halda uppi velferðarstiginu, hvað þá að minnka hinn 38,54 prósent tekjuskatt á launamenn.

Það atriði að sjófrysting sé talin þróun, vegna sínýrrar tækni ( sem kostar peninga ) í stað söltunar sem þó er úrvinnslustig er í sjálfu sér nokkuð sérstakt dæmi.

Íslendingar flytja út óunnið hráefni meðan hægt er að ausa því upp, með botnveiðarfærum, en þegar skoðað er grannt hve mjög fiskistofnar hafa í raun minnkað sé litið á veiðar í áratugum talið, og hve mjög línan fer niður á við er kvótakerfið var tekið í notkun þá blasa við staðreyndir sem illa er hægt að hrekja en ekki hefur enn sem komið er verið hægt að fá birtar almenningi, vegna að virðist þráhyggju ráðamanna um ágæti kerfisins, og áróðri manna í stétt prófessora sem
stutt hafa ríkjandi stjórnvöld, og farið mikinn í
fyrirlestrarferðalögum um ágæti þessa kerfis um heiminn.
Frændur okkar Færeyingar gerðu tilraun með sams konar kerfi en hurfu frá því að vörmu spori og þar blómstrar útgerð eigi að síður og þeir una hag sínum vel í því efni, mér best vitanlega.

Ef fiskveiðistjórnum á Íslandi á að ná “ þroska ” þá þarf í fyrsta lagi að þora að taka ákvörðun um breytingar í öðru lagi, að taka mark á upplýsingum er liggja fyrir og í þriðja lagi ( ef til vill fyrsta ) opna bókhald stjórnmálaflokkanna.

kv.
gmaria.

Já, og nú á byggðaflóttinn að vera kvótakerfinu að kenna líka! Það hefði svo sem verið hægt að setja á byggðakvóta, svo að hver einasta höfn á landinu fengi fiski landað. Það hefði hins vegar þýtt að hvergi kæmi nægur afli til að hægt væri að vinna úr honum í arðbærum einingum, og atvinnugreinin gæti ekki staðið undir sér. Það er ekkert vit í slíkum atvinnuháttum á 21. öldinni. Það var vit í því á 19. öldinni þegar róið var á teinæringum. Þetta snýst um það hvort við viljum vera rík eða fátæk þjóð, Ísland í dag eða Albanía norðursins. Hvort vilt þú, gmaria?
Hitt sé ég ekki, hvernig það ætti að geta leyst byggðavandann að setja allan fisk á markað. Það er jú þessi illræmdi markaður sem stjórnar því hvernig vinnslan flyst til.