nei, þetta var ekki ætlað sem neitt djók eða skot, veit ekki hvað var svona roflað við þetta

hvaða hvaða… dubsteppið höfða til margra. Bara undir engum kringumstæðum höfðar það til mín :)

Hvernig felst “plain stupitidy” [sic] í því að hafa skoðun? Sérstaklega þegar sú skoðun er rökstudd og byggir á tiltölulega umfangsmikilli þekkingu á því sviði sem um ræðir?

Dubstep spratt upp úr garage tónlistinni og á upphafsárum hennar voru á henni ákveðinn einkenni sem ekki bólar mikið á um þessar mundir. Til slíkra einkennandi þátta dubstep tónlistar má nefna áherslu á mikið rými og vídd í tónlistinni, bassaþunga, sveiflu í hljóðfalli og takti (e. swung / syncopated rhythms) og ákveðna naumhyggju almennt í hljóðheimi.

Mikið af þeirri tónlist sem kallað er dubstep í dag snýr þessu algerlega á haus. Bassaáherslan er horfinn og það mikilvægasta virðist vera rokk-skotin og bjöguð syntha-riff á miðju tíðnissviðinu. Naumhyggjan, andrýmið og “plássið milli hljóða” hefur vikið fyrir útúrpökkuðu tíðnisviði og fullri agressífri keyrslu allan tíman. Allt swing er horfið og áherslan er á línulega keyrslu, á fyrsta (bassatrommu) og þriðja (sneril) slagi takta. Hljóðheiminum almennt hefur verið bylt, miðtíðnis-wobble og kjánalega einfaldar laglínur ráða ríkjum og nánast allar vísanir í annað en árásargjarnann og testosterone drifinn lægsta samnefnara eru horfnar.

(og btw, hvað er málið með orðaræðuna í kringum þessa tónlist sem snýst öll um skít, óhreinindi og viðbjóð. Samanber “this tune is pure filth” “this bassline is disgusting” osfrv. Er skítur og ímugust í alvöru það sem þetta lið vill fá úr því að hlusta á tónlist?).

Um þessa þróun geturðu lesið víða, en ein skýrasta birtingarmyndin er breyting á aðdáendahóp tónlistarinnar. Þykir mér þessi framvinda sorgleg, mér finnst merkileg tónlistarstefna sem átti ýmsa möguleika á því að þróast, aðallega hafa farið í hundana. (svo er auðvitað verið að gera fullt af góðri dubstep tónlist ennþá líka, en við skulum bara segja sem svo að hún sé ekki svo mikið í auglýsingum á flass).

Getum svo t.d. prufað, sem svona hugsunartilraun, að snúa þessu við. Ímyndum okkur að hardstyle/hardcore færi allt í einu að höfða til mín. Það þyrfti þá eflaust að hægja soldið á tónlistinni, breyta áferð hljóða, minnka bjögun á trommum og öðrum sándum og skipta algerlega hljóðheim, melódískar áherslur og önnur einkenni. Ef svona færi, HardcoreJunky minn kæri, myndir þú eflaust segja að það væri illa komið fyrir þeirri stefnu sem þú áður elskaðir þar sem hún hefði þróast yfir í algera andstæðu þess sem hún var upphaflega.

Þess vegna er ekkert athugavert við það að dubstep hlustanda finnist skrítið að tónlistin sem hann fíli (eða alltént fílaði) sé farinn að höfða til hardcore aðdáenda (enda virðast þeir vera að leita að tvennu ólíku í tónlist almennt).

Gaur… bara plís ekki segja mér að þú sagðir þetta?

Ahahahah epic.