Hæ! Mig langar að seigja ykkur frá tveimur vinum mínum. Þeir heita Gummi og Ívar. Þeir stunda snjóbretti og eru alveg í skýjunum þegar þeir eru á bretti. Þegar ég meina skýjunum er ég ekki að meina að þeim finnist svo gaman á bretti, heldur vegna þess að þeir eru nær alltaf bókstaflega í skýjunum. Þeir eru nefninlega dóphausar. Ójá. En þeir hafa ekki alltaf verið dóphausar. Neeiii. Fyrir tveimur árum gekk þessum ungu pilltum allt í haginn á bretti, en núna klessa þeir bara á lyftustaura og skíðamenn. Mín skoðun er sammt sú að það sé allt í lagi að klessa á skíðamenn. Svo geta þeir varla staðið í lyftuni og sviga bara útaf með þeim afleiðingum að vírinn skýst upp í loftið og skellur svo á hinu fólkinu í lyftuni. Hausar hafa fokið en sem betur fer voru þetta bara skíðamenn sem dóu. Þeir eru bara fyrir. En ég ætla að seigja ykkur af hverju Gummi og Ívar byrjuðu að reykja hass. Þetta byrjaði með því að við félagarnir vorum staddir í Danmörku. Við vorum bara á rölltinu, þrír guttar í góðum fíling. Við komum auga á skakkann dana sem bauð okkur ókeypis jónur. Svona einsog eins dags prufutíma á klámsíðu. Gummi og Ívar ánetjuðust hassinu strax og keyptu líka þetta þvílíka magn af hassi. Á leiðinni til baka velltum við fyrir okkur hvernig viðættumað koma hassinu í gegn um tollinn. Þá föttuðum við að ellismellir og gamlar kellingar fara í gegnum tollinn skoðunarlaust því að þau líta sakleysislega út. Við létum kellingu fara með hassið í gegnum tollinn og borguðum henn með því að gefa henni niggara sem við fundum í ferjunni. Já, svo auðvellt er þetta. Og nú eru gummi og ívar bara dópistar og aumingjar og geta ekkert á bretti.

Verum flott á dóps
Vörum okkur í skíðalyftuni
Og tölum ekki við dana

Takk fyrir!