Seldu mér barnið efað það er kvenkyns.

hefur hún ekki stuðning foreldra sinna?

ég býst við því að hún geri sér grein fyrir þessu að einhverju leiti, sérstaklega ef hún er búin að ræða þetta við foreldra sína.

það ætti alveg að vera í lagi fyrir þig að ræða þetta við hana, það er að þetta eigi eftir að vera erfitt og að þú viljir styðja hana í gegnum þetta, en ekkert vera endilega að minnast á fóstureyðinguna. hún hefur örugglega hugsað út í fóstureyðingu en ákveðið að eiga barnið… eða mér fyndist annað skrýtið þar sem hún er svo ung.

Allt er hægt ef viljinn er fyrir hendi, þótt hún sé ung og óreynd þá kemur þetta allt með tímanum, en ef hún ætlar sér að eiga barnið afþví henni finnst þetta vera eins og lítl frænka eða sé að gera barnsföður sínum það, er það auðvitað rangt, það er mjög mikil ábyrgð sem fylgir, mikil vinna, minni frítími, meiri kosnaður og maður verður alltaf að vera til staðar.

En mér finnst 14 full ungt til að vera taka svona gífurlega ábyrgð á einstaklingi sem þarfnast ummönnunar 24/7, hún verður að gera sér fulla grein fyrir því að hún verður mamman en ekki einhver annar, hún fer ekkert bara í kringluna að hanga með viku gamallt barn, skellir sér í strætórúnt með barnið út í sjoppu til að kaupa tyggjó, það er rosaleg ábyrgð að fara með barn í strætó í dag.

Vinkonur mínar voru reyndar aðeins eldri, eða í 10 bekk (önnur í mars og hin í desember), þær áttu báðar sín börn. Það hefur reyndar gengið upp og ofan hjá þeim, þrátt fyrir að vera með fullan stuðning foreldra og vina. Báðar hafa misst sig á tímabili, t.d. í drykkju og þær voru báðar með vonlausum karlmönnum. Núna nokkrum árum seinna búa þær í Félagsíbúðum, önnur er í skóla en hin atvinnulaus á bótum. Hljómar ekkert voðalega spennandi en ég veit það að hvorug þeirra hefði ekki viljað eiga barnið.

Ef hún býr hjá pabba sínum og mamma hennar erlendis, og hún hefur engan fullorðins, kvenkyns einstakling til að vera til staðar fyrir sig þá finnst mér það frekar bágar aðstæður. Börn fylgja mikil ábyrgð, andleg, félagsleg og fjárhagsleg. Það er ekki hægt að ýminda sér hvernig þetta er fyrr en maður upplifir þetta sjálfur. Mér finnst alveg í lagi að þú ræðir þetta við hana, og ef “rétta mómentið” kemur að spurja hana hvort hún hafi hugleitt fóstureyðingu og hvort hún sé búin að tala við mömmu sína og svona. Að eiga barn er ekkert djók, það er gífurlega erfitt (en um leið ótrúlega gaman) og kostar ógeðslega mikið! Svo já, mér finnst alveg í lagi að þú ræðir þetta aðeins við hana.

Bætt við 17. febrúar 2010 - 15:36
Ég á líka vinkonu sem varð ólétt 14 ára og hún ákvað að fara í fóstureyðingu og hún hefur aldrei séð eftir því, er bara fegin í dag að hafa gert það.

en ég veit það að hvorug þeirra hefði ekki viljað eiga barnið.

átti að vera: ég veit það að hvorug þeirra hefði ekki viljað ekki eiga barnið sitt

Það er í rauninni samt ekki hægt að koma einhverjum í fóstureyðingu sem vill það ekki. Ég mundi bara ræða þetta við hana, bara taka fram að þú styðjir hana hvernig sem þetta fer. Mundu bara að bara orðið “fóstureyðing” getur reynst mjög viðkvæmt í þessum aðstæðum. Getur jafnvel prófað að nefna ættleiðingu líka, það er alveg gert oft í USA svo það ætti líka að vera hægt fyrir íslenskar stelpur.

Annars er ég frekar ung móðir (að verða 19 með 3mán barn) töluvert eldri en vinkona þín samt. Mér finnst þetta samt persónulega ekki mikið mál, ekki hingað til, bara í eðlinu einhvernvegin og þetta er fljótt að venjast :) en þetta er samt rosaleg frelsissvipting, og 14 ára barn hefur varla fengið frelsið sitt ennþá, svo ég hefði ekki týmt þessu þá, því það er ekki aftur snúið ;)

Það er aldrei vel séð í samskiptum að vinkonur komi með “ráðleggingar”, sem verða síðan að einhverri kvöð. …Passaðu bara að verða ekki þannig.
…Þú getur líka leitt talið að því að það koma aðrir tímar og önnur tækifæri.

Vinkona mín er fædd '94 og er ólétt. Hún hefur ekki hugmynd um hvort hún ætlar að gefa barnið til ættleiðingar eða eiga það. Þegar ég spurði hana hvort hún væri búin að íhuga fóstureyðingu brást hún alls ekki illa við. Það endaði bara þannig að við ræddum alla möguleika í heilt kvöld og fórum á alls kyns síður til að lesa okkur saman til um þetta. Hún ákvað að hún vildi ekki fara í fóstureyðingu eftir þessar rannsóknir :). Ég vona samt að vinkona þín viti hversu erfitt þetta er, ég á litla systur sem er eins og hálfs árs. Ég passa hana alveg ofboðslega mikið vegna þess að pabbi og mamma eru bæði í fullu starfi og hún fékk ekkert leikskólapláss eftir hádegi. Það er ekki auðvelt. En það er líka yndislegt :)