Alls ekki. Þetta er ekkert persónulegt á þig, enda hef ég ekki hugmynd um hvernig lífið þitt var, en sum einkabörn sem ég þekki eru ofdekruð, hafa ranghugmyndir og þurfa þjálfun í samskiptum við menn, þ.e. ef að einn gerir eitthvað eitt laust [kýla í öxl í djóki til dæmis], þá verða þau oftast að gera það tvisvar, fast, þá finnst þeim það vera jafnt. Þau hafa lítið deilt hlutum með sér þegar þau voru börn, aldrei þurft að skiptast á þar til leikskólaaldur eða jafnvel skólaaldur.

Svo þekki ég einkabörn sem eru alveg eins og venjuleg börn. Ég var ekki að tala um þig í þessu fyrir ofan, bara segja frá. ..again, ekkert meint um þig.

Mér finnst ekkert af því að vera einkabarn en guð hvað það hlítur að vera leiðinlegt þegar maður verður eldri þegar aldurinn skiptir ekki máli. Ég er yngst og núna er ég og systur mína bestu vinkonu mínar. Ég get ekki hugsað mér að verða 40 ára, búin að missa kannski foreldra og skildmenni og vera sistkynalaus. Maður kannski giftist en sambönd eru nú ekkert mjög trygg þannig að það sannast að sistkyni eru þau traustustu og ómögulegt að lifa án þess að eiga allavega eitt. Þau eru oftast bestu vinirnir.