Ég kláraði allt sem ég vildi gera og síðan eignaði ég barn. Þetta er gífuleg binding í svona 6 ár, mikil binding önnur 9, og síðan má maður þakka fyrir að sjá barnið. 15 ár eru ekki langur tími. Líf mitt er ekkert búið það er rétt að byrja.

Ég skal segja þér svolítið - þegar þú verður búin að djamma og djúsa í 15-20ár, kaupa allt sem þér hefur dottið í hug, og fara allt sem þig langar þá uppgötvarðu að það vantar eitthvað. Þá er bara vona að það sé ekki of seint. Það fátt leiðinlegra en að missa heilsuna á gamals aldri, liggja á sjúkrahúsi og það kemur enginn að heimsækja þig.

Engel, heldur þú virkilega að allir foreldrar séu búnir bara búnir að ákveða að koma með krakka á unga aldri?
Ég t.d var á pillunni þegar ég varð ólétt (yeah rigth hugsar þú örugglega en pillan er EKKI 100% örugg og ég var á minipillunni sem er ekki eins örugg og mér var tjáð það EFTIR ég varð ólétt).
Ég tók pilluna samviskulega en ég varð samt ólétt (þetta er sem betur fer ekki mjög algengt hjá konum sem eru á pillunni). En málið er að ég var ekki nema 18 ára, varla hálfnuð með menntó og búin að vera með barnsföðurnum í örstuttan tíma og þar sem ég er á móti fóstureyðingum þá var bara einn kostur eftir; að eiga barnið. Og ekki koma með þá mótskoðun að ég hefði átt að gefa barnið til ættleiðingar, það er eitthvað það ömurlegasta sem ég veit um og þá sérstaklega á svona litlu land eins og Íslandi.
Og svona fór nú það, ólétt eftir hálfgerð læknamistök (gleymdist að tjá mér um minni virkni pillunar og ekki stóð það á pakkanum) og þessi lífsreynsla já, þroskaði mig eins og þú sagðir en þetta er náttúrulega engin dans og rósum og ég mæli ekki með því að stelpur yngri en tvítugt ákveði að koma með barn á þeim aldri. En það er bara mitt álit.

Og þetta í sambandi við að mæður séu að öskra á börnin sín í matvörubúðum finnst mér stundum ekkert skrýtið. Í fyrsta lagi eru þessar mæður oft yfirkeyrðar af þreytu og stressi (af því þetta þjóðfélag hérna býður ekki upp á börn í samfélaginu og það væri nú nær að taka Noreg til fyrirmyndar þá og bjóða pilluna ókeypis ef þessi yfirvöld vilja gera þetta svona barnfjandsamlegt land) Og oftar en ekki er kallinn ekki til staðar eða bara gerir yfirhöfuð ekki neitt til að hjálpa til (getur líka verið að hann sé að vinna yfir sig).
Þar sem þetta er korkur þá er svolítið erfitt að svara þessu án þess að þetta verði langt (þú hefðir átt að setja þetta sem grein bara). Þannig ég held ég ljúki þessu núna.
Kv,
Pernilla

Málið er bara það, að það er gott að hugsa um einhvern annan en sjálfan sig, og lífið er alls ekki búið ! Ég skil ekki þann hugsunarhátt, lífið breytist. Fyrir þér snýst lífið kannski um það að djamma eða eitthvað, en það er líka bara alveg ágætislíf að fara með börnunum sínum eitthvað út, í bíó .. út á róló .. húsdýragarðinn eða bara niður á tjörn.

Fólk sem á börn getur djammað ef að það vill það og hefur áhuga á því, en ég held að flestir vilji frekar vakna við það að einhver sé að pikka í mann og heimta morgunmat frekar en þrusuþynnku og móral ;D

Og þetta með að breytast í manns eigin foreldra .. það er bara alls ekkert slæmt :)
Maður bara fattar ekki hvað mamma og pabbi eru mikið æði fyrr en maður er foreldri. (í flestum tilfellum allavega)

Þegar að ég dey þá man ég eftir því hvernig það var að fá að sjá börnin mín í fyrsta skipti, hvernig lyktin af þeim var þegar að þau voru nýfædd, þegar að þ au byrjuðu að brosa, eða sögðu eitthvað yndislega sætt þegar að mér leið eitthvað illa. Ég myndi ekki vilja skipta á því fyrir neitt annað í heiminum. Ef að þetta kallast ekkert líf, þá er ég stolt og ánægð með það að lifa ekki ;D<br><br>Zallý

Hefðiru viljað að mamma þín hefði hugsað það sama áður en þú fæddist… þá værir þú nú eflaust ekki til í dag kallinn minn <br><br>————————————————————
“Ef það er eitthvað þarna uppi, þá er ég nú í Deep Shit, ég kann ekki einu sinni á hörpu!” - Afi minn heitinn

Hvað á maður að gera við líf sitt annað en að eignast börn?
Manni leiðist svo hrikalega, þjóðfélagið ætlast þess til af þér.
Það er ekkert annað hægt að gera.
Lífið er ekki jafn skemmtilegt og maður heldur þegar maður er lítill og því verður maður að gera eins og aðrir og lifa lífinu, já eins og foreldrarnir manns. Hversu mikið sem maður er á móti því núna.
Foreldrarnir mínir eru næstum því eins og foreldrar þeirra voru og ég verð líklegast eins, hversu mikið sem ég er á móti því.

(engel hérna, fékk að stelast aðeins í notendanafn systur minnar)

Hver er tilgangurinn í að lifa, þegar þú ert að lifa fyrir annan en þig?
Er það meiri tilgangur eða enginn tilgangur at all?