Hjartanlega sammála, ég hef reynslu af því að vera svona “stjúpmamma”. Reyndar ekki með helgarpabba heldur einstæðum föður og reynslan af því var mjög slæm, ég held að karlmenn almennt (þó með undantekningum) þurfi að taka sig saman í andlitinu. Mín reynsla var sú að ÉG, nýja unga kærastan átti bara að gera svo vel og taka að mér skipulagið. Nú ætlaði minn maður bara að leggjast með tærnar uppí loftið og klóra sér í ********. Ok, þetta var kannski dáldið harkalega til orða tekið, en ég ætla ekki að fela það að sambandið entist aðeins í nokkra mánuði, en það hafði ekkert með barnið að gera, mér þykir afar vænt um drenginn. En málið var að það var afar lítið skipulag og regla í uppeldinu og það tvímælalaust dró mikið úr hrifningu minni af föðurnum. Eftir að fylgjast með barninu í nokkurn tíma, átti ég erfitt með að virða foreldrið. Ég er ennþá að vinna úr þessu, vegna þess að ég er með nagandi sektarkennd yfir þessu öllusaman, þótt langt sé um liðið. Það var margt sem spilaði inní þetta.
Annars vildi ég svara, þar sem ég hef litla reynslu af börnum fyrir utan þetta. Ég er einbirni og var alltaf elst í barnahópum og hef ekki litið á mig sem mikla barnagælu. Finnst t.d. ekki tímabært að eiga sjálf börn, þótt ég sé aðeins hársbreidd frá aldarfjórðungnum og myndi með glöðu geði taka að mér barn. Málið er að mér finnst ég vera dáldið vankunnandi á þessu sviði og hef verið að velta mér upp úr þessarri sektarkennd varðandi sambandið sem ég var í fyrir svona 1 1/2 ári. Blabla, ég er búin að skrifa mig út í horn hérna og veit ekki alveg hvað ég vildi segja eða spyrja um. Vona að þið dæmið mig ekki harkalega fyrir að gerast ekki húsmóðir í vesturbænum á staðnum þarna um árið.

Lynx ;o)

Ég þakka innilega hrósið! Mér bara finnst svo gaman að vera með honum að það er eins og við séum frekar góðir vinir en feðgar. Við erum líka bara alltaf að leika okkur og við gerum allt saman… borðum, sofum, eldum, leikum okkur… Það er það skemmtilegasta við það. Ég er 22 ára, en ég hef það kannski fram yfir aðra að ég hef alltaf haft svo gaman af börnum að það hálfa væri nóg… Ég á eina 3 ára vinkonu sem vill frekar vera hjá mér heldur en mömmu sinni og við erum bara búin að hittast 4-5 sinnum!!! Spacey, ég er alls ekki með allt á hreinu í þessu og það sýnir það best hversu djúpa sveiflu maður tekur þegar hann er farinn. Auðvitað veit ég það að það er söknuður og allt sem honum fylgir, en það tekur mig samt 2-3 daga að átta mig á því að hann komi aftur! (Reyndar það versta við skilnaðinn er að fá ekki að sjá hann á hverjum degi) En allavegana þá er hérna smá sem ég er að lenda í; ég hitti um seinustu helgi, stelpu, sem er á svipuðum aldri og ég. Ég kann rosalega vel við hana, hún er falleg, gáfuð, góð, blíð (hún er alveg skuggalega allt sem ég vænti frá konu) og það besta við þetta allt saman er að hún vinnur á leikskóla! En ég er búinn að velta þessu fyrir mér fram og aftur og ég komst alltaf að þeirri niðurstöðu að ég er ekki tilbúinn til þess að hún svona hitti son minn hjá mér. Ég er ekki einu sinni viss um hvort að mér þyki það þægilegt að fá hana bara í heimsókn (stutta) þegar hann er hjá mér… Ég veit það að tengist því náttúrulega að ég vill eiga helgarnar að mestu út af fyrir okkur… en ég er bara ekki til í að hann upplifi annan skilnað strax. (Þeim á eftir að koma vel saman… og ég er ekki til í að sleppa þessarri strax, en samt…) Ég veit ekki hvort að þetta svari einhverju hjá þér, eða hvort ég sé að flækja hlutina bara meira, en svona er ég… ég veit að ég þyldi ekki annan skilnað strax!
Gromit