jæja ég er með eitt sem toppar allt…

einu sinni var stelpa með mér í bekk og hún fékk krakka 12 ára

PÆLIÐI 'I ÞESSU!!!!!!!!!!!

en síðan fór hún í fóstureiðingu!

Fóstureyðing er ekki hlutur sem nein kona ætti að ganga í gegnum nema hún sé 100% sátt við þá ákvörðun. Ef þú efast á einn eða annan hátt þá er þessi lausn ekki sú rétta fyrir þig. Ákvörðunin á líka að vera algjörlega frá þér komin og því sem ÞÚ vilt, ekki hvað aðrir í kringum þig vilja, og ekki vegna áhyggna af öðrum.

Varðandi það hvort þú og kærastinn hættið saman þá er það hvort sem er alltaf áhætta í lífinu. Sum pör hætta saman þó að þau eigi engin, eitt, tvö eða tíu börn og hvort sem þau eru búin að vera saman í 2 mánuði eða 20 ár. Hvað er þú lætur eyða fóstrinu og ferð síðan að hata kærastann fyrir það að hafa pressað þig út í þessa ákvörðun? Það gæti auðveldlega eyðilagt sambandið líka.

Ef þið hættið saman þá færðu ýmis réttindi sem einstætt foreldri, t.d. niðurgreiðslu hjá dagmömmu, leikskóla, hærri barnabætur o.s.fr. ásamt því að barnsfaðirinn borgar auðvitað meðlag. Foreldrar þínir ættu ekki að þurfa að bera meginkostnaðinn af uppihaldi þínu og barnanna.

Varðandi skóla, þá er fullt af fólki í skóla með lítil börn. Í hvaða nám eruð þið að fara? Er þetta lánshæft nám hjá LÍN? Það er eitthvað sem þið getið athugað.

Og já vina mín, þú getur alltaf náð þér í annan mann, það er eitt sem ég get lofað.

Annars segi ég eins og ég hef sagt við fleiri hér í sömu sporum: hringdu á Landspítalann og fáðu tíma hjá félagsráðgjafa á kvennadeildinni. Það er ókeypis þjónusta og þessar konur sem vinna þar eru alveg yndislegar og gott að tala við. Þær þekkja líka allar leiðir sem hægt er að skoða, t.d. fjárhagslega o.s.fr. Þær ákveða ekki fyrir þig hvað þú átt að gera, heldur hjálpa þér að komast að því hvað það er sem ÞÚ í raun og veru villt og ert sátt við. Síminn hjá félagsráðgjöfum þarna er 560 1165.

Gangi þér annars vel, sama hvaða ákvörðun þú tekur.

GlingGlo

elsku aza,alls ekki gera eitthvað sem þú ert ekki sátt við,ef þú vilt helst ekki fara í fóstureiðingu þá geturðu hugsað um að láta ættleiða eða látið barnið í fóstur.Ef þú vilt það þá myndi ég vera ALLVEG viss um að það séu góðir foreldrar.Allavegana þá segi ég aftur ekki gera neitt sem þú átt eftir að sjá eftir!!!

Ef þú ert ekki viss þá skaltu ekki láta eyða því. Annars sérðu bara eftir þessu. Hvort þú og kærastinn haldið áfram að vera saman hefur ekkert um þetta að segja. Það er fullt af fólki sem bjargar sér þrátt fyrir að vera einstæð foreldri. Hlutirnir reddast alltaf einhvern veginn ef fólk hefur smá sjálfsbjargarviðleitni.

Og þó kærastinn vilji ekki barnið einmitt núna þá kemur hann ábyggilega til með að elska það jafn mikið og eldra barnið. Það er ekkert hægt að gera í því að þetta var slys en þið verðið samt bara að passa ykkur betur í framtíðinni til að lenda ekki aftur í svona ákvarðanatöku.

“..og einnig er ég á móti því að ég eigi val um hvort ég drepbarnið mitt.”

Tæknilega séð er þetta ekki barn enn, það verður það ekki fyrr en eftir einhverja 6 mánuði eða eitthvað. Og ég meina alveg í fyrstu eru þetta bara einhverjar frumur. Mér finnst fullkomlega eðlilegt að konur hafi þann kost að fara í fóstureyðingu og ég persónulega mundi gera það ef ég yrði ólétt núna (er 18).
En mér sýnist nú samt á bréfinu þínu að þú sért nokkurn vegin búin að ákveða þig, þ.a.s. að eiga barnið. Gerðu bara það sem þér finnst rétt og restin verður bara að reddast! :)
Gangi þér vel.

Hérna er mín skoðun.
Ef að barn kemur í þennan heim og fólkið sem að á að annast það býr við bágar aðstæður nú eða er ekki tilbúið til að taka á móti þessum einstakling, þá er ekki gott fyrir höndum.
Ég hef farið í fóstureyðingu, og það er mjög svo mismunandi hversu mikið þetta vegur á fólki.
Ég var nokkur tíma að jafna mig, en ég hef aldrei séð eftir því.

Vertu viss um hvað þú vilt gera, hvora ákvörðunina sem þú tekur, og ekki láta sjálfa þig komast upp með að taka ekki ákvörðun og falla á tíma.

Taktu ákvörðun og sættu þig við hana.

Já og ef að þú eignast þetta barn, skaltu aldrei nokkurntíman segja því frá þessum vangaveltum.
Það er sárt að heyra, þó maður hafi fæðst.

Hæhæ

Fóstureyðing er eitthvað sem ég persónulega er á móti. Samt er hún fyrirgefanleg við vissar aðstæður. Ef báðir aðilar eru alveg 100% sammála því að gera slíkt og hafa fengið tíma til að hugsa um það er það kannski í lagi, en það er nokkurn vegin sama hvað ég fengi langan tíma til þess þá myndi ég segja nei, ef ég fengi einhverju ráðið. Málið er að það er ekki alltaf sem við karlarnir fáum nokkuð um það að segja. Ég þekki allavega mann sem fékk ekkert um það að segja í slíku dæmi fyrir um 6 árum síðan og hann er ekki samur eftir það.

Eina sem ég segi er: Passaðu þig á að þið séuð bæði sátt við að gera þetta áður en það verður of seint.

kv
bjornjul

ég var í nákvæmlega sömu sporum fyrir nokkrum dögum, ég er fædd 82 og á 2 ára stelpu ég varð ólétt aftur án þess að ætla mér það og maðurinn minn vildi að ég færi í fóstureyðingu sem ég vildi helst ekki. við settumst niður og töluðum virkilega saman,spurðum okkur að því hvort við gætum alls ekki tekið á móti öðru barni núna (ég er nýbyrjuð í skóla) og fengum þá niðurstöðu að við gætum það alveg með smá fórnum,ég get alveg verið í skóla með 2 börn. það er hægt að fá skólastyrk hjá féló,(sem virkar þannig að féló borgar allar bækur og kostnað + 67000 á mán).Maðurinn minn er alveg 100% sáttur núna og jafnvel örlítið spenntur : ) eruð þið alveg búin að tala rólega saman? kemur ekkert annað til greina hjá honum en fóstureyðing? það sést að þú villt þetta barn,hugsaðu um þig og þína framtíð svo hans.ekki gera neitt sem þú ert á móti.
kv
winky

mér finnst að þú og kærastinn þinn ættu að ræða þetta aðeins, soldið erfitt fyrir þig að taka þessa ákvörðun sjálf. en varðandi það hvort þú eigir eftir að ná í anna mann þá segi ég nú bara eins og ross í friends: þú átt eftir að elska þetta barn meira en nokkurn mann.

hæ! Ég skil þig svo vel. Ég varð ólétt þegar ég var í 3ja bekk í menntaskóla, var búin að vera með kærastanum mínum í eitt ár, alger djammari og búin að plana margar utanlandsferðir og fleira…búmm þá komst ég að því að ég var ólétt. fyrsta sem mér datt í hug var að fara í fóstureyðingu, vildi ekki fórna öllu, hætta í skólanum, missa af skólaferðalaginu (vá, eigingjörn!!), eiga engan pening til að sjá fyrir barni, hvar áttum við að búa (bjuggum ekki saman á þeim tíma…) og þar fram eftir götunum. en eftir að hafa rætt málin við foreldra okkar sem tóku þessu afskaplega vel, námsráðgjafa í skólanum sem sagði að það væru fordæmi fyrir því að stelpur útskrifuðust með barn,og fleiri…þá ákváðum við að eignast barnið.

Ég sé svo sannarlega ekki eftir því núna!! Stelpan mín er algert yndi og það er allt búið að ganga mjög vel. ég átti hana í janúar þegar ég var í 4.bekk, meðgangan gékk mjög vel þannig að ég mætti í skólann alla fyrri önnina, vegna verkfalls voru prófin seint í janúar og ég fór í þau þegar hún var 3ja vikna. pabbinn var heima fyrstu 3 mánuðina og ég útskrifaðist á réttum tíma! byrjaði svo í HÍ í haust og hún er á leikskóla.

Reyndar þá er lífið náttlega basl, peningavesen og svona, það er svo dýrt að lifa. en við erum tvö, hann vinnur og ég fæ námslán.

Það er náttlega erfiðara að vera með 2 börn en eitt, en hér í háskólanum er allt “morandi” í mæðrum sem standa sig vel í námi, bæði einstæðar og í sambúð. Dagvistunarmál eru ágæt hér í háskólanum, það eru miklar líkur á því að fá inni á garði ef bæði eru í námi, þið fáið húsaleigubætur, ágæt námslán o.s.frv.

þannig að ef þig langar í þetta barn, sem er alveg augljóst, þá ætti ekki að vera mikið til fyrirstöðu, það er allt hægt er viljinn er fyrir hendi.

Gangi þér vel - og fyrirgefðu mína löngu sögu…
kveðja vallabj

sko núna er eiginlega best að nota legvatnsástungur og aðeins meira af hliðarspeglun